Ακούει κανείς τους μικρομηκάδες; Αυτή την ερώτηση κάνει ο Τάσος Γερακίνης στην ταινία «Μ' ακούει κανείς;», που προβλήθηκε στο ελληνικό διαγωνιστικό τμήμα μυθοπλαστικών ταινιών. Η ταινία θέτει πολύ όμορφα το πρόβλημα επικοινωνίας των ανθρώπων μέσα στο αλλοτριωτικό αστικό περιβάλλον, όπως της Αθήνας. Εστιάζει σε ένα κοριτσάκι που κανείς δεν ακούει και δεν καταλαβαίνει, εκτός από έναν «περιθωριακό» μετανάστη, με τον οποίο γίνονται φίλοι και ο οποίος κάνει το κοριτσάκι κοινωνικό. Ομορφη ταινία, με καλό σενάριο. Ισως χρειαζόταν να δουλευτούν οι σιωπές, η «μυστική» επικοινωνία των βλεμμάτων, το ψυχικό φορτίο μιας τέτοιας σχέσης.

Μια τυπική ματιά στη σχέση γυναικών-αντρών, με όλες τις ιδεοληψίες που της φορτώνουν οι Νεοέλληνες, στην ταινία «Διπλό ραντεβού», του Κωνσταντίνου Μουσούλη, με έναν πολύ καλό Γιάννη Ζουγανέλη. Καλό σχόλιο για τα ονόματα και την ταυτότητα του ανθρώπου είναι η ταινία του Κύρου Παπαβασιλείου «Για το όνομα του σπουργιτιού». Ενας άντρας και μια γυναίκα, μέσα σε ένα λεωφορείο, είναι τα πρόσωπα της ταινίας του Παναγιώτη Χριστόπουλου «Εκταση που αναλογεί». Στη γερμανική κατοχή αναφέρεται η «Εισβολή» της Μαρίνας Βέλλου. Μια αδιέξοδη, εφήμερη σχέση διηγείται η ταινία του Χριστόφορου Ροδίτη «Blues για τη Νέδη Ράιαν». Αυτή είναι η εικόνα του σημερινού ελληνικού μυθοπλαστικού διαγωνιστικού τμήματος.

Τελικά, τους μικρομηκάδες τους ακούει, τους έχει ακούσει ποτέ κανείς; Εχει ακούσει τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες τους; Το ερώτημα, ίσως, απαντηθεί τις επόμενες μέρες. Προς το παρόν ας προβληματίσει τους αναγνώστες.

• Στα πλαίσια του φεστιβάλ το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου απένειμε το Βραβείο Διασκευασμένου Σεναρίου (3.000 ευρώ) για ταινία μικρού μήκους, στον νεαρό σεναριογράφο Οδυσσέα Σταυράκη, για τη σεναριακή διασκευή του διηγήματος του Δημοσθένη Βουτυρά «Αλλα κουφάρια».