Συνέχιση με πιο γρήγορους ρυθμούς της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής «υποσχέθηκε» ο Κ. Καραμανλής στη χτεσινή ομιλία του στο Πεδίον του Αρεως, αναδεικνύοντας την προώθηση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων ως κυβερνητική προτεραιότητα.

Εμφανιζόμενος βέβαιος για την εκλογική νίκη του κόμματός του, ο Κ. Καραμανλής αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ομιλίας στην παρουσίαση των «κυβερνητικών προτεραιοτήτων» την επόμενη τετραετία, ενώ εμφάνισε ως συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι του ΠΑΣΟΚ ότι η δική του κυβέρνηση «πιστεύει στην ανάγκη των αλλαγών και μεταρρυθμίσεων και θέλει και ξέρει να τις κάνει πράξη». Δεν παρέλειψε, βέβαια, να κάνει την υποκριτική αυτοκριτική του, γιατί δεν έκανε όσα θα μπορούσε για τους οικονομικά ασθενέστερους, μοιράζοντας ταυτόχρονα ανέξοδα λόγια συμπάθειας και κατανόησης του τύπου «ακούμε τα αιτήματά τους, νιώθουμε την αγωνία τους». Παρά το διάχυτο «κλίμα νίκης», τα εκβιαστικά διλήμματα μπήκαν ξανά, ενώ δεν έλειψαν οι κορόνες υπερπατριωτισμού και τα χαιρετίσματα «στους αδελφούς μας στη Βόρειο Ηπειρο»(!).

Το κυρίαρχο όμως μήνυμα της χτεσινής ομιλίας ήταν η «δέσμευση» για συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής των μεταρρυθμίσεων: «Από τις 17 του Σεπτέμβρη, συνεχίζουμε με νέα αποφασιστικότητα. Με γρήγορα, τολμηρά βήματα... Από τις 17 του Σεπτέμβρη, συνεχίζουμε τις αλλαγές, για τους κοινούς στόχους: Ισχυρή οικονομία, δυναμική ανάπτυξη, αποτελεσματικό και υπεύθυνο κράτος, κοινωνία αλληλεγγύης και ανθρωπιάς... Αυτή είναι η ξεκάθαρη δέσμευσή μας. Η ρητή δέσμευσή μου», τόνισε.

Μέσα σε λίγες γραμμές «καθάρισε» με τον απολογισμό της κυβερνητικής θητείας των τριάμισι χρόνων, στον οποίο κανένα ουσιαστικό φιλολαϊκό μέτρο δεν υπήρχε. Εμφάνισε ως «εθνική επιτυχία» την έξοδο της οικονομίας από την επιτήρηση των Βρυξελλών και δεύτερο σημαντικό επίτευγμα την (πλαστή) μείωση της ανεργίας. Παρ' όλα αυτά υπογράμμισε ότι «είναι ανάγκη να συνεχιστούν οι αλλαγές που ξεκινήσαμε».

- Πρώτη κυβερνητική προτεραιότητα είναι «η διασφάλιση και νέα ώθηση της οικονομικής και αναπτυξιακής δυναμικής», η οποία θα γίνει τάχα μέσα από τα χρήματα του Δ΄ ΚΠΣ, τα διάφορα φιλομονοπωλιακά εθνικά και ειδικά χωροταξικά πλαίσια, το «πιο μεγάλο πρόγραμμα δημοσίων έργων». Απέκρυψε, δηλαδή, ότι η «ανάπτυξη» θα διασφαλιστεί με τις δρομολογημένες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, την κατεδάφιση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, τις ιδιωτικοποιήσεις. Μάλιστα, σε μια προσπάθεια να ρίξει στάχτη στα μάτια, αναφέρθηκε στο Ασφαλιστικό στο κεφάλαιο των «παροχών»(!). Μετά, δηλαδή, τις αυξήσεις στις συντάξεις του ΟΓΑ, ΕΚΑΣ, του επιδόματος ανεργίας, του πολυτεκνικού επιδόματος στους τρίτεκνους, την εξαγγελία για κατώτατη εθνική σύνταξη, συμπλήρωσε ότι «προτεραιότητά μας είναι ένα σύγχρονο, δίκαιο και βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα», αποφεύγοντας βέβαια να επαναλάβει τη «δέσμευση» για μη αύξηση των ορίων ηλικίας ή μείωση των συντάξεων. Στο ίδιο πνεύμα αναφέρθηκε και στη «μεταρρύθμιση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας»...

- Δεύτερη προτεραιότητα «να συνεχίσουμε πιο γρήγορα, πιο τολμηρά τις αλλαγές για ένα κράτος αποτελεσματικό». Στο πλαίσιο αυτό βασική τομή είναι «η μεταρρύθμιση στη διοικητική δομή της χώρας» με στόχο «τη δημιουργία λιγότερων, ισχυρότερων και αποτελεσματικότερων αυτοδιοικητικών μονάδων». Πρόκειται βέβαια για τον «Καποδίστρια 2», που θα αποτελέσει το μοχλό για τις μεγάλες ανατροπές σε Παιδεία και Υγεία...

- Τρίτη προτεραιότητα οι αντιδραστικές αλλαγές σε όλες τις βαθμίδες της Παιδείας. Το δικαίωμα στη δημόσια και δωρεάν Παιδεία δεν αναφέρθηκε ποτέ από Κ. Καραμανλή. Αντ' αυτού μίλησε για «αναγέννηση του δημόσιου πανεπιστημίου, αναμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και την καθιέρωση (σε βάθος χρόνου) νέου συστήματος εισαγωγής στα Ανώτερα και Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα». Φυσικά, προτεραιότητα «ήταν και παραμένει η αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος» για την ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ.

Μια φράση αφιέρωσε στο «σχέδιο ανασυγκρότησης και ανάπτυξης» των πυρόπληκτων περιοχών, λέγοντας ότι «το σχέδιο ανασυγκρότησης είναι προσωπική μου δέσμευση»(!).

Τα εκβιαστικά διλήμματα τα έθεσε με «θετικό» τρόπο: «Είναι η ώρα που αποφασίζετε για τη σιγουριά απέναντι στην αβεβαιότητα, για υπευθυνότητα απέναντι στο λαϊκισμό, για βαθιές αλλαγές απέναντι στην παραλυσία και το τέλμα». Οπως το είχε κάνει και στην προηγούμενη προεκλογική συγκέντρωση της Αθήνας στις εκλογές του 2004, παρουσίασε το προσωπικό του «εφικτό όραμα», που δεν είναι άλλο από αυτό της «ισχυρής Ελλάδας» που συμμετέχει ενεργά στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων.

Καταλήγοντας έθεσε ως κρίσιμη προϋπόθεση «για να πάει η χώρα μπροστά» την ανάδειξη μιας «σταθερής κυβέρνησης», «που να παίρνει γρήγορες και τολμηρές αποφάσεις για αλλαγές και μεταρρυθμίσεις».