Ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια από τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο αποσπούν οι ισχυροί επιχειρηματικοί όμιλοι, ιδιαίτερα το τραπεζικό κεφάλαιο. Το γεγονός αυτό αποκαλύπτεται και από τους δημοσιευμένους ισολογισμούς τους, οι οποίοι χρόνο με το χρόνο, και με ιδιαίτερη ένταση το τελευταίο διάστημα, εμφανίζουν ραγδαία την αύξηση της κερδοφορίας τους σε μια περίοδο που τα λαϊκά στρώματα «γεύονται» την πολιτική της «δημοσιονομικής προσαρμογής» κατά τα κελεύσματα της ΕΕ και άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων και μηχανισμών.

Η ενίσχυση του τραπεζικού κεφαλαίου δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία αλλά, αντίθετα, ήταν το αποτέλεσμα του ενιαίου στρατηγικού σχεδιασμού που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού στο πλαίσιο της ΕΕ και του νέου διεθνούς καταμερισμού σε αγορές και κλάδους. Αυτό το «αναπτυξιακό μοντέλο» πάτησε σε μια σειρά από κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις που νομοθέτησαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια της ΝΔ. Αυτή η στρατηγική οδήγησε στην έκρηξη του δανεισμού των λαϊκών νοικοκυριών, στη μεγέθυνση του δημόσιου χρέους, από τα οποία θησαυρίζουν οι τράπεζες. Ταυτόχρονα, οι κυβερνήσεις αυτής της περιόδου έδωσαν την πρωτοκαθεδρία στους τραπεζίτες, οι οποίοι και σε ρόλο συμβουλάτορα σε υποθέσεις ιδιωτικοποιήσεων, κ.ά., ξεκοκάλισαν ολόκληρους κρατικούς προϋπολογισμούς. Η «απελευθέρωση» του τραπεζικού συστήματος, η οποία και σηματοδότησε τη φάση συγκέντρωσης κεφαλαίων, απέκτησε γερά θεμέλια από την εποχή της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Από τότε «απελευθερώθηκε» και ο τραπεζικός δανεισμός, η μεγέθυνση του οποίου ήταν το «ώριμο φρούτο» της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής.

Με τη σειρά της η κυβέρνηση της ΝΔ έχει να παινεύεται για τις δικές της «διαρθρωτικές τομές»: Πρώτα και κύρια για την κατεδάφιση ασφαλιστικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων στο χρηματοπιστωτικό κλάδο, γεγονός που επιτάχυνε τη διαδικασία ενίσχυσης και «θεσμικής» θωράκισης των τραπεζών. Οι «τομές» της κυβέρνησης της ΝΔ διασφάλισαν για τις πάλαι ποτέ λεγόμενες κρατικές τράπεζες ακόμη μεγαλύτερα κέρδη. Οι ίδιοι οι τραπεζίτες υπερηφανεύονται για τη δραστική μείωση των ασφαλιστικών εισφορών τους στα επίπεδα με τα οποία «δουλεύει» και ο λοιπός «ανταγωνισμός», εξασφαλίζοντας έτσι πρόσθετα κέρδη δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο. Οι νέες κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις της τελευταίας περιόδου (κυβέρνηση ΝΔ) έδωσαν το σινιάλο για νέες εξαγορές, όπως της Εμπορικής Τράπεζας από γαλλικά τραπεζικά κεφάλαια, την πλήρη αποχώρηση του κράτους από την Εθνική Τράπεζα (διάθεση του τελευταίου κομματιού, περίπου 7,5%, που άφησε πίσω του το ΠΑΣΟΚ), την εισαγωγή του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου στο καθημερινό τζογάρισμα της Σοφοκλέους, κ.ά.

Σε αυτό το πλαίσιο, με τα «πανωπροίκια» που έχουν εξασφαλίσει από την ντόπια αγορά, και αφού επί χρόνια απομύζησαν λαϊκά εισοδήματα και μπόλικο κρατικό χρήμα, οι «ελληνικοί» τραπεζικοί όμιλοι έχουν καταφέρει να πατήσουν γερά το πόδι στον ευρύτερο ζωτικό χώρο γειτονικών περιοχών, ιδιαίτερα στα βαλκανικά κράτη. Η διαδικασία πρόσδεσης των κρατών αυτών στο ιμπεριαλιστικό άρμα της ΕΕ υπόσχεται μεγαλύτερα έως και αστρονομικά ποσοστά κέρδους σε σχέση με την «αναπτυγμένη» ντόπια αγορά: Κέρδη που βρίσκονται σε αντιστοιχία με αυτά που τους διασφάλισε - πριν από μερικά χρόνια - μέσα στη χώρα, η διαδικασία «σύγκλισης με την ευρωζώνη».

Τα λαϊκά στρώματα τόσο της Ελλάδας όσο και της ευρύτερης περιοχής τίποτα το καλό δεν έχουν να περιμένουν ούτε από τη διαφαινόμενη εισροή τραπεζικών κεφαλαίων στη χώρα τους ούτε και από την επέκταση-διείσδυση ντόπιων ομίλων στις γειτονικές αγορές.

Η δράση του τραπεζικού κεφαλαίου είναι απόλυτα εχθρική με τα λαϊκά συμφέροντα και ανάγκες, όπως ακριβώς και η πολιτική του δικομματισμού, με την οποία πάνε χέρι χέρι. Χαρακτηριστικά στοιχεία της συντελούμενης καταλήστευσης και της τεράστιας ανακατανομής εισοδημάτων σε όφελος των τραπεζών και των μεγαλομετόχων αποτελούν και τα παρακάτω:

• Τα καθαρά κέρδη (μετά από φόρους) για τους εισηγμένους στη Σοφοκλέους τραπεζικούς ομίλους εκτινάχτηκαν το 2006 στα 3,4 δισ. ευρώ (από 2,8 δισ. ευρώ το 2005). Με το δεδομένο ότι το προσωπικό των τραπεζών αριθμεί περίπου τις 91.000, το καθαρό κέρδος ανά εργαζόμενο ξεπερνά τα 37.000 ευρώ το χρόνο
• Ιδιαίτερα προκλητικά είναι τα στοιχεία (μελέτη Εμπορικής Τράπεζας) για τα λειτουργικά έσοδά τους ανά εργαζόμενο που κατά μέσο όρο φτάνουν στα 200.000 ευρώ το χρόνο
• Τα ποσά που λυμαίνονται από τόκους φτάνουν να αποτελούν το 73% μέχρι και 81% των εσόδων τους. Είναι απόλυτα φανερό το γεγονός ότι η «πρώτη ύλη» του πλουτισμού τους είναι η απομύζηση των λαϊκών εισοδημάτων τόσο άμεσα - με τη μορφή δανείων προς τα νοικοκυριά - όσο και μέσω του κρατικού χρέους, από το οποίο επίσης θησαυρίζουν
• Σύμφωνα με σχετικά πρόσφατη μελέτη (Εθνικής Τράπεζας), τα ετήσια τοκοχρεολύσια που πληρώνουν τα ελληνικά νοικοκυριά στις τράπεζες ξεπερνούν το 6% του ΑΕΠ. Με άλλα λόγια, για το έτος 2006 τα νοικοκυριά της χώρας πλήρωσαν στις τράπεζες το αστρονομικό ποσό των 12 δισ. ευρώ, το οποίο με τη «βοήθεια» της εφαρμοζόμενης πολιτικής και με «μαθηματική ακρίβεια» θα αυγαταίνει στα επόμενα χρόνια
• Στη 10ετία 1997-2007 (κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) για την αποπληρωμή του κρατικού χρέους (τοκοχρεολυτικές δόσεις) - κυρίως σε ντόπιες και ξένες τράπεζες - δαπανήθηκε το ιλιγγιώδες ποσό των 243,2 δισ. ευρώ, χωρίς σε αυτό να περιλαμβάνεται ο βραχυπρόθεσμος δανεισμός (μέχρι 1 έτος)
• Στην ίδια δεκαετία τα ποσά που δαπάνησε το κράτος για τόκους (χώρια τα χρεολύσια) ξεπέρασαν τα 85 δισ. ευρώ. Από αυτό και μόνο συνάγεται ότι μέσα στη 10ετία (1997-2006) οι τραπεζίτες και στρατηγικοί συνεργάτες του δικομματισμού ξεκοκάλισαν τις τακτικές δαπάνες των κρατικών προϋπολογισμών μιας ολόκληρης 8ετίας
• Η λίστα της καταλήστευσης είναι τεράστια. Για λόγους κατανόησης και συγκρισιμότητας θα περιοριστούμε στο γεγονός ότι ολόκληρος ο φόρος εισοδήματος που θα εισπράξει για το 2007 το κράτος από τους 5,5 εκατ. μισθωτούς, μεροκαματιάρηδες, συνταξιούχους, ΕΒΕ, αγρότες κ.ά. θα δοθεί ολόκληρος με τη μορφή τόκων (χώρια τα χρεολύσια) στις τράπεζες -μεγαλοδανειστές του κράτους

Οι δουλιές των «ελληνικών» τραπεζών στις ζωτικές -καπιταλιστικά ημιαναπτυγμένες - περιοχές των Βαλκανίων, της Τουρκίας και αλλού είναι αντίστοιχες και προμηνύουν ανάλογη κερδοφορία. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο οι τραπεζίτες «ακονίζουν μαχαίρια» διεκδικώντας νέα μερίδια αγοράς. Ηδη μέσω χρηματιστηρίου αρκετοί τραπεζικοί όμιλοι προχωρούν σε άντληση κεφαλαίων προκειμένου να χρηματοδοτήσουν την επιχειρηματική διείσδυσή τους - κυρίως μέσω εξαγορών - στη γειτονική «ενδοχώρα». Πρόσφατα παραδείγματα η Γιούρομπανκ (όμιλος Λάτση) που αντλεί κεφάλαια ύψους 1,2 δισ. ευρώ, ο όμιλος της «Μαρφίν» με 5 δισ. ευρώ, κ.ά. Σε αυτό το πλαίσιο εκτιμούν ότι στο τέλος του 2007 η κερδοφορία τους από τα Βαλκάνια θα φτάσει να αποτελεί το 20% από τη συνολική μάζα των κερδών τους.

Πρόκειται για τεράστια ποσά τα οποία αποσπώνται από τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι και τα οποία κατευθύνονται στην ενίσχυση των προτεραιοτήτων και των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτό είναι το μοντέλο «ανάπτυξης» που υπαγορεύει η ευρωπαϊκή πλουτοκρατία στο πλαίσιο της ΕΕ και εφαρμόζουν κατά κεραία οι κυβερνήσεις του δικομματισμού. Αναγκαστικά και αναπότρεπτα η εξυπηρέτηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών είναι σε αγεφύρωτη αντίθεση με αυτούς. Τα λαϊκά στρώματα και μπορούν και πρέπει αμετάκλητα να τους γυρίσουν την πλάτη.