Πρώτη πράξη του δράματος όλων αυτών είναι ότι αποστρέφονται την κλασική αρχή πως κάθε συγκεκριμένο αποτέλεσμα είναι παράγωγο των συγκεκριμένων συνθηκών που το δημιούργησαν. Αυτό σημαίνει ότι εάν οι συγκεκριμένες συνθήκες ήταν διαφορετικές το αποτέλεσμα θα ήταν κι αυτό διαφορετικό.

Δεύτερη πράξη είναι ότι μέσα στην άχαρη προπαγανδιστική τους θολούρα φοβούνται ακόμη και να ακουστούν σκέψεις για τις καθοριστικές επιπτώσεις στην εξέλιξη της νοτιο-ανατολικής Ευρώπης εάν η Ελλάδα είχε πάρει το δρόμο προς το σοσιαλισμό.

Τρίτη πράξη ενός αμετροεπούς κιτρινισμού είναι όταν ως κοινοί χαχάνοι παρουσιάζουν την κατάντια των πρώην Λαϊκών Δημοκρατιών αποκρύπτοντας ότι το φαινόμενο αυτό, που συνεχίζεται, προέκυψε με χαρακτηριστική οξύτητα μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση. Χαρακτηριστικό της είναι η εγκαθίδρυση δυτικόστροφων κυβερνήσεων, της πείνας και του φόβου, η έλευση προπολεμικών μοναρχο-φεουδαρχικών υπολειμμάτων και η άνευ όρων υποταγή και συνεπικουρία «προθύμων» στη διεθνή ιμπεριαλιστική επιβολή. Επιστέγασμα όλης αυτής της αμετροεπούς κι άχαρης προπαγάνδας των «συνειδητών ηλιθίων» είναι ο φόβος τους να συνειδητοποιήσει ο λαός την απλή αλήθεια ότι: το πέρασμα της Ελλάδας στο σοσιαλισμό και η σύνδεσή της με το σοσιαλιστικό στρατόπεδο που διαμορφωνόταν μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, θα άλλαζε τον ρου της Ιστορίας στη νοτιο-ανατολική Ευρώπη. Θα είχε σημαντική επίδραση στις εξελίξεις τόσο στο Αιγαίο, στην Τουρκία, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική και τον ευρύτερο ευρασιατικό χώρο, όντας η Ελλάδα μέρος της νέας αντίληψης για τη διεθνή πολιτική που διαμορφωνόταν στην Ευρώπη και με την αίγλη της αντιφασιστική νίκης. Για ποια λοιπόν «Αλβανία που θα γινόταν η Ελλάδα» μιλούν οι χαχάνοι της εμφυλιοπολεμικής πολιτικής σκέψης της δεκαετίας του 1950;