«Εδώ πέρασε αξέχαστες στιγμές μ' εκείνον το γλυκό άνθρωπο, που έπαιξε την υπόληψή του κορόνα - γράμματα γι' αυτή την ξεμυαλισμένη, που δίχως στεφάνι ήθελε σώνει και καλά να κάνει παιδί, αψηφώντας τους πάντες και τα πάντα. Και όταν εκείνη κάποια στιγμή, συνειδητοποιώντας τα επακόλουθα της γέννας, έκανε τη σκέψη να το "ρίξει", της είπε μαλακά κι ανθρώπινα: "τι λες καλέ, το μωρό μας;"». Από το διήγημα του Βαγγέλη Μηνιώτη.