Από παλιότερη κινητοποίηση του ΠΑΜΕ για τα αποθεματικά των Ταμείων

Ταυτόχρονα, η τακτική, οι «προτάσεις» και το πλαίσιο που προβάλλει ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός, οι συμβιβασμένες ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που συμφώνησαν με την απεργία στις 15 του Μάη κάτω από την πίεση των εργαζομένων και την καθοριστική παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων, επιβεβαιώνει τη συνενοχή τους. Οχι μόνο στην καταλήστευση των Ταμείων των εργαζομένων, αλλά συνολικά στις αντιασφαλιστικές ανατροπές, που με μεγαλύτερη ένταση προώθησαν οι κυβερνήσεις του δικομματισμού την τελευταία 15ετία.

Η πλειοψηφία των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, με τη στήριξη των παρατάξεων του ΣΥΝ στις δύο συνδικαλιστικές οργανώσεις, έκανε και κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να περιορίσει το ζήτημα των αποθεματικών στην (ανώδυνη για το κεφάλαιο και τα συμφέροντά του) ποινική - τεχνική του διάσταση, να μείνει στο επίπεδο του (υπαρκτού) σκανδάλου.

Στην καλύτερη περίπτωση, επιχειρεί να επιρρίψει τις ευθύνες της διαχρονικής καταλήστευσης στον έναν μόνο βραχίονα του δικομματισμού, στην κυβέρνηση της ΝΔ, αφήνοντας στο απυρόβλητο το ΠΑΣΟΚ και τη στρατηγική του επιλογή να παραδώσει από τη δεκαετία του '80 ακόμα τα λεφτά των εργαζομένων βορά στις κερδοσκοπικές διαθέσεις και ανάγκες του κεφαλαίου. Πολιτική που ασκείται σταθερά και πολύμορφα από τη δεκαετία του '50, ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα εναλλάσσεται στην καρέκλα της διακυβέρνησης.

Τι είναι αυτό που επιδιώκουν οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ;

Πρώτον, να συγκαλύψουν τις πολιτικές ευθύνες για το τζογάρισμα των αποθεματικών, στρατηγική επιλογή και των δύο κομμάτων. Για το κεφάλαιο και τα κόμματά του είναι κρίσιμο ζήτημα να μείνει στο απυρόβλητο αυτός καθ' αυτός ο τζόγος με τις εισφορές των εργαζομένων και σ' αυτήν την κατεύθυνση έχουν αναθέσει καθοριστικό ρόλο στον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Δεύτερο, να χειραγωγήσουν και να εκτονώσουν ανώδυνα για το σύστημα τις έντονες αντιδράσεις των εργαζομένων και να τις καπηλευτούν προς όφελος του ΠΑΣΟΚ, εντάσσοντας την οποιαδήποτε «πρωτοβουλία» τους στην ψευτο - αντιπολιτευτική τακτική του, με στόχο την επάνοδό του στον κυβερνητικό θώκο.

Τρίτο, να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση στους εργαζόμενους ότι η καταλήστευση, η κλοπή των χρημάτων των εργαζομένων είναι ποινικό - τεχνικό και όχι πολιτικό ζήτημα και άρα με την παρέμβαση της Δικαιοσύνης, τη «βελτίωση» του υπάρχοντος θεσμικού πλαισίου και την πολιτική τιμωρία ενός ή δύο υπουργών, τα πράγματα μπορούν να επιστρέψουν στην προ του 2005 κατάσταση, την οποία η συμβιβασμένη συνδικαλιστική πλειοψηφία θεωρεί ιδανική.

Τέταρτο, να αποσυνδέσει εντελώς την υπόθεση των αποθεματικών από τη συνολικότερη, διαχρονική επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, προσφέροντας επί της ουσίας εκδούλευση τόσο στη ΝΔ, όσο και στο ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα μπροστά στον νέο ορυμαγδό που ετοιμάζει σε βάρος της Κοινωνικής Ασφάλισης η επόμενη κυβέρνηση, όποια και αν είναι αυτή.

Μόνο κάτω από αυτό το πρίσμα εξηγούνται:

• Η εμμονή της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας στην καταγγελία των λεγόμενων «δομημένων ομολόγων» που αγοράστηκαν από τα ασφαλιστικά ταμεία μετά την 1/1/2005. Το σύνθημα «φέρτε πίσω τα κλεμμένα» που διατυμπανίζουν ΠΑΣΚΕ - ΣΥΝ περιορίζεται εσκεμμένα στην περίοδο διακυβέρνησης της ΝΔ, σε μια προσπάθεια να βγει λάδι η πολιτική του ΠΑΣΟΚ, που επίσης ρήμαξε τα Ταμεία.
• Το σκεπτικό της πρότασης νόμου με το οποίο ζητά από το Δημόσιο να αντικαταστήσει τα δομημένα ομόλογα που κατέχουν τα Ταμεία και να ενισχύσει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς στη συναλλαγή των ασφαλιστικών οργανισμών με τις τράπεζες και τις χρηματιστηριακές εταιρείες, τη δράση των οποίων φυσικά ούτε κατά διάνοια δεν απορρίπτει. Αποκαλυπτική, εξάλλου, στο σκεπτικό της πρότασης νόμου είναι η έκφραση της συμφωνίας και η επίκληση τουλάχιστον δύο φορές του ποσοστού του 23% που ο νόμος προβλέπει σαν όριο για την επένδυση των αποθεματικών σε χρηματοοικονομικά προϊόντα υψηλού ρίσκου και το οποίο η συνδικαλιστική πλειοψηφία θεωρεί ότι παράνομα ξεπεράστηκε. Οπως και η σύσταση προς την κυβέρνηση ότι η παρέμβασή της δεν αντίκειται στους νόμους της κεφαλαιαγοράς, την οποία βέβαια ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ σέβονται και στηρίζουν.
• Οι ψευτοπαλικαρισμοί της ΔΑΚΕ, που αποχωρεί δήθεν από το προεδρείο της ΓΣΕΕ σε μια προσπάθεια να θολώσει και άλλο τα νερά ως προς τις πραγματικές, κοινές ευθύνες ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους. Η (ήδη) προαναγγελθείσα «επιστροφή» της ΔΑΚΕ αποτελεί ένα επιπλέον στοιχείο που φανερώνει ακριβώς το πόσο τεχνητός και υποκριτικός, μακριά από τα συμφέροντα των εργαζομένων είναι ο δικομματικός «καυγάς» που ξέσπασε.
• Η συνδρομή του ΣΥΝ στην επιχειρηματολογία ότι ο τζόγος είναι αναπόφευκτος και η στήριξη που προσφέρει σταθερά στην ΠΑΣΚΕ, αναλαμβάνοντας μάλιστα επιπλέον «καθήκοντα» σε μια περίοδο που η ΔΑΚΕ εμφανίζεται δήθεν να διαφοροποιείται.

Για τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τα πλατιά λαϊκά στρώματα πρέπει να είναι ξεκάθαρο το εξής θεμελιώδες ζήτημα: Η καταλήστευση των αποθεματικών των Ταμείων είναι διαχρονική, έχει πολιτικούς ενόχους και αποτελεί μια από τις πολλές εκφάνσεις της επίσης διαχρονικής επίθεσης στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς τη νομοθεσία για το τζογάρισμα των αποθεματικών και την παράλληλη εξέλιξη του αντιασφαλιστικού πλαισίου για να καταλάβει τη συνάφεια. Δυο χαρακτηριστικοί σταθμοί:

• Στις αρχές της δεκαετίας του '90, η ΝΔ σαν κυβέρνηση καταργεί τους ποσοτικούς περιορισμούς για «επενδύσεις» σε ομόλογα τραπεζών και το 1992, με το ν. 2076/92 τα διοικητικά συμβούλια των φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης μπορούν να ιδρύουν ανώνυμες εταιρείες διαχείρισης αμοιβαίων κεφαλαίων και να «επενδύουν» στη Σοφοκλέους. Την ίδια περίοδο (1992), ο νόμος Σιούφα βάζει μπουρλότο στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων: Αποσυνδέει το κατώτερο όριο συντάξεων του ΙΚΑ από τα 20 ημερομίσθια του ανειδίκευτου εργάτη, αυξάνει το χρόνο για την κατοχύρωση ασφαλιστικού δικαιώματος από τις 4.050 μέρες ασφάλισης στις 4.500, διαχωρίζει τους ασφαλισμένους και επιβάλλει ειδικό αντεργατικό καθεστώς στους ασφαλισμένους από 1/1/93, αυξάνοντας το όριο ηλικίας στα 65 χρόνια για άνδρες και γυναίκες, αυξάνει τα όρια ηλικίας για τους εργαζόμενους στο Δημόσιο και τις πρώην ΔΕΚΟ, αυξάνει τις εισφορές των εργαζομένων, επιβάλλει τη συμμετοχή όλων των ασφαλισμένων στο 25% της τιμής των φαρμάκων, καταργεί τον υπολογισμό των δώρων εορτών για τις συντάξεις του ΙΚΑ.
• Ακολουθούν αλλεπάλληλοι νόμοι που διευρύνουν τον τζόγο με τα αποθεματικά. Μέχρι που το 2002 το ΠΑΣΟΚ ψηφίζει τον νόμο 2992, με τον οποίο νομιμοποιούνται οι «επενδύσεις» σε συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης του χρηματιστηρίου παραγώγων αξιών. Εχει, βέβαια, προηγηθεί το όργιο του χρηματιστηρίου, όπου δισεκατομμύρια δραχμές από τα Ταμεία «πέταξαν» απευθείας στις τσέπες του κεφαλαίου. Την ίδια όμως περίοδο, το 2002, το ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο έχει διατηρήσει κάθε αντιασφαλιστικό νομοθέτημα της ΝΔ, αλλά ψηφίζει και το νόμο Ρέππα, τη δεύτερη σε μέγεθος σαρωτική αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση μετά το νόμο Σιούφα, που συρρίκνωσε ακόμα περισσότερο τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα των εργαζομένων και συγκεκριμένα προβλέπει: Επέκταση του εργάσιμου βίου στα 67 χρόνια, αποχαρακτηρισμό των Βαρέων - Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων, μείωση της σύνταξης στο Δημόσιο και στα ειδικά Ταμεία - πρώην ΔΕΚΟ, ένταξη των Ταμείων των τραπεζοϋπαλλήλων και των πρώην ΔΕΚΟ στο ΙΚΑ για την ενίσχυση των τραπεζιτών, την κατάργηση δικαιωμάτων, ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης μέσω των «επαγγελματικών ταμείων».

Είναι φανερό από τα παραπάνω ότι η καταλήστευση των αποθεματικών αποτελεί έκφραση της συνολικότερης επίθεσης στην Κοινωνική Ασφάλιση από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και σαν τέτοια πρέπει να απαντηθεί. Στη βάση αυτή, το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους και στην απεργία της Τρίτης να πυκνώσουν τις γραμμές του και τις απεργιακές συγκεντρώσεις που θα διοργανώσει σε δεκάδες πόλεις. Να προβάλουν ενιαία τα αιτήματα που αφορούν στην κάλυψη των πραγματικών τους αναγκών, σε σύγκρουση με την πολιτική των ενόχων, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Να γυρίσουν την πλάτη στον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό και τη γραμμή του συμβιβασμού που εκφράζει στο συνδικαλιστικό κίνημα. Να παλέψουν με το πλαίσιό του για την επιστροφή ΟΛΩΝ των κλεμμένων, την κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, τη διεύρυνση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, για Δημόσια - Καθολική Κοινωνική Ασφάλιση.