Την ψήφο των Γάλλων διεκδικούν 12 υποψήφιοι. Οπως παρουσιάζονται και στις διάφορες έρευνες, από τα αριστερά προς τα δεξιά του πολιτικού φάσματος κατατάσσονται ως εξής:

ο Ζεράρ Σιβαρντί, υποστηριζόμενος από το εξωκοινοβουλευτικό Εργατικό Κόμμα (PT), η Αρλέτ Λαγκιγιέρ, επικεφαλής της τροτσκιστικής εξωκοινοβουλευτικής «Εργατικής Πάλης» (FO), ο Ολιβιέ Μπεζανσενό, επικεφαλής της τροτσκιστικής εξωκοινοβουλευτικής «Εργατικής Κομμουνιστικής Λίγκας» (LCR), η Μαρί Ζορζ Μπιφέ, εθνική γραμματέας του Γαλλικού ΚΚ (PCF), ο Ζοζέ Μποβέ, αγροτοσυνδικαλιστής του λεγόμενου κινήματος κατά της Παγκοσμιοποίησης, η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, από το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS), η Ντομινίκ Βουανέ, από τους Πράσινους, ο Φρεντερίκ Νιου, επικεφαλής του οικολογίζοντος CPNT, ο Φρανσουά Μπαϊρού, επικεφαλής της Ενωσης Φιλελευθέρων (UDF), ο Νικολά Σαρκοζί, επικεφαλής της «Ενωσης για Ενα Λαϊκό Κίνημα» (UMP μετεξέλιξη του νεογκολικού RPR), ο Φιλίπ ντε Βιλιέ, ανεξάρτητος, προερχόμενος από τη Δεξιά και ο Ζαν Μαρί Λεπέν, επικεφαλής του «Εθνικού Μετώπου» (FN).

Η ολοκλήρωση της προεκλογικής εκστρατείας την Παρασκευή το βράδυ βρήκε τους περισσότερους δημοσκόπους με τα χέρια ψηλά: το ποσοστό των αναποφάσιστων παρέμενε ακόμη τόσο μεγάλο που καμία πρόβλεψη δε θα μπορούσε να είναι ακριβής. Ορισμένα, όμως, στοιχεία παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Με βάση μερικές από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις της εταιρείας «Ipsos», ο Σαρκοζί συγκεντρώνει 30% (19,88% το 2002), η Ρουαγιάλ 23,5% (16%), ο Μπαϊρού 18,5% (6,5% το 2002), ο Λεπέν 13% (16,8%), ο Μπεζανσενό 3,5% (4,32% το 2002), η Μπιφέ 2,5% (3,4% το 2002), οι ντε Βιλιέ και Νιου 2%, η Βουανέ 1,5% (5,31% το 2002), η Λαγκιγιέρ 1,5% (5,82% το 2002), ο Μποβέ 1,5% και ο Σιβαρντί 0,5% (περίπου 1,5% το 2002). Τα ποσοστά που αναφέρονται εντός παρένθεσης είναι αυτά που συγκέντρωσαν στον πρώτο γύρο του 2002 οι υποψήφιοι των συγκεκριμένων κομμάτων, ασχέτως αν ήταν τα ίδια πρόσωπα με σήμερα ή όχι.

Με δεδομένο ότι όλες οι έρευνες ορίζουν ένα ποσοστό λάθους της τάξης του 3%, είναι ξεκάθαρο ότι με εξαίρεση τον Σαρκοζί, για τους υπόλοιπους 3 που ακολουθούν, ουδείς μπορεί με ακρίβεια να προβλέψει ποιος θα συμμετάσχει στην αναμέτρηση της 6ης Μάη. Αυτό που εκτιμάται, πάντως, είναι ότι αν τελικά προκριθεί η Ρουαγιάλ η αναμέτρηση θα είναι αμφίρροπη αλλά πιθανότατα θα κλίνει προς τον Σαρκοζί.

Και αυτό γιατί το εκλογικό ακροατήριο που έχει συσπειρώσει ο αυτοπροσδιοριζόμενος ως κεντρώος Μπαϊρού (που συμμετείχε στις κυβερνήσεις με το Σαρκοζί και ενέκρινε όλα τα νομοσχέδια και τις μεταρρυθμίσεις που προκάλεσαν λαϊκές αντιδράσεις) μέσα από γενικολογίες περί «ανάγκης συνεργασίας δεξιάς και αριστεράς» εκτιμάται ότι θα διασπαστεί στα «εξ ων συνετέθη»: οι ψηφοφόροι της Δεξιάς θα επιστρέψουν στον παραδοσιακό τους χώρο επιλέγοντας Σαρκοζί και οι προερχόμενοι από το Σοσιαλιστικό Κόμμα θα στηρίξουν Ρουαγιάλ.

Εκτιμάται, επίσης, ότι στο πλευρό της Ρουαγιάλ θα σταθεί η κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική αριστερά, ενώ ο Σαρκοζί θα καρπωθεί ψήφους από την ακροδεξιά. Αντίθετα, τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα για τον πρώην υπουργό Εσωτερικών αν απέναντί του βρεθεί ο Μπαϊρού. Εκτιμάται ότι, παρά τις διαψεύσεις περί εκλογικής συμφωνίας, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, στο όνομα του «διαχωρισμού δεξιάς - αριστεράς», που ευαγγελίζεται γενικόλογα, θα στηρίξει σύσσωμο τον Μπαϊρού.

Και δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς ότι την ίδια στάση θα τηρήσει και μερίδα της «αριστεράς». Αφού ο Σαρκοζί με τις προκλητικές του δηλώσεις έχει καταφέρει να γίνει η προσωποποίηση σειράς συντηρητικότατων αντιδραστικών θέσεων και αντιλήψεων, απομακρύνοντας, και αυτός με τη σειρά του, την αντιπαράθεση από την πραγματική πολιτική κονίστρα της ρήξης με το καπιταλιστικό σύστημα.