Η πλειοψηφία των κατοίκων των πόλεων έλκουν την καταγωγή τους από κάποιο χωριό της ελληνικής επαρχίας. Στον τόπο μας, η σχεδιασμένη και, εν πολλοίς, αναγκαστική ή και καταναγκαστική «αστυφιλία» των μεταπολεμικών και των μετεμφυλιακών χρόνων, διόγκωσε τον ανθρώπινο πληθυσμό των πόλεων και άδειασε τα χωριά. Οι γιορτές του Πάσχα δίνουν τη δυνατότητα σε πολλούς από τους «ξεριζωμένους» να επιστρέψουν, έστω για λίγο, στις ρίζες τους. Η πρόσκαιρη παλιννόστηση είναι μια «βαθιά και συνεχής ανάγκη» για όσους δεν έκοψαν ποτέ τον «ομφάλιο λώρο» που τους συνδέει με τη γη που γεννήθηκαν. Την ίδια ανάγκη νιώθουν και οι απόγονοί τους που ανατράφηκαν με τις θυμησιακές διηγήσεις των γονιών και των παππούδων τους για την ομορφιά και την αγνότητα του χωριού τους.

Α υτός ο γυρισμός δεν είναι, απλώς, ένα «ευλαβικό προσκύνημα» στη «Μάνα Γη», που επιβάλλει η Ασβεστη Μνήμη. Είναι και το ξαναβάφτισμα στην «Πηγή της Ζωής». Ο «ντόπιος - αλαργινός» έρχεται, πάλι, σ' επαφή με τη «φύτρα» της δημιουργίας του, με ό,τι αγάπησε και τον «σημάδεψε». Το περπάτημα στο δρόμο που έκανε τα πρώτα βήματά του, το πρωινό ξύπνημα με το φως του ήλιου που πρωτόειδε, το μίλημα των φωνών που πρωτάκουσε, είναι επιστροφή στην αφετηρία, στις παλιές ελπίδες και προσμονές. Η συνάντηση με τη Φύση στο κοντινό δασάκι, προσφέρει ανάσες ζωογόνες. Η συναναστροφή στο καφενείο με ανθρώπους, που ξέρει από πού «κρατούν» και πόσο «μετρούν», δίνει και το «μέτρο» των δικών του δυνάμεων.

Ομως, αυτό το προσεκτικό βάδισμα στα χνάρια του νόστου, ουδεμία σχέση έχει με την «επιδρομή των βαρβάρων» στα χωριά, που γίνεται, τα τελευταία χρόνια, μ' αφορμή και τις μέρες των γιορτών. Τούτοι οι «απολίτιστοι επιδρομείς», που κινούνται επιδεικτικά και θορυβώδικα, με τις πολυτελείς λιμουζίνες και τα λουσάτα «τζιπ», στους μικρόδρομους, δεν έχουν τίποτα που να τους συνδέει με το χωριό. Είναι «μεταλλαγμένοι» και «ξένοι». Δεν έρχονται «για καλό», αλλά για να «χαλάσουν» ό,τι απόμεινε απ' την αγνότητα και την ομορφιά της ελληνικής υπαίθρου. Δεν αγαπούν τη Φύση, την καταστρέφουν. Δε σέβονται τους ανθρώπους. Τους κοιτούν «αφ' υψηλού» κι επιχειρούν να τους κάνουν «σαν τα μούτρα» τους. Δεν τιμούν τα «ήθη και τα έθιμα», τα θεωρούν ξεπερασμένα και άχρηστα.

Κ αι, δυστυχώς, αυτή η «βάρβαρη επιδρομή» έχει, ήδη, προκαλέσει μεγάλες ζημιές. Τα χωριά χάνουν το «χρώμα» τους και οι άνθρωποι την αγνότητά τους. Τη θέση των καφενείων παίρνουν οι καφετέριες και τα μπαρ. Πάνω στα βουνά, μέσα στα δάση, δίπλα στις παραλίες χτίζονται ξενοδοχεία. Οι χωρικοί αφήνουν τα χωράφια και τα ζωντανά και ασχολούνται με τον «αγροτοτουρισμό». Κι όλα εμπορευματοποιούνται κι οι άνθρωποι μεταλλάσσονται. Η πρόθυμη φιλοξενία μετατρέπεται σε επιχειρηματική εκμετάλλευση. Η αγνή «καλημέρα», σε πονηρό «καλώς τον». Λέτε όλα αυτά να γίνονται τυχαία; Οχι, βεβαίως. Είναι αποτέλεσμα της «λογικής» που μετατρέπει τους ανθρώπους σε «κυνηγούς» και, συνάμα, σε «όμηρους» του χρήματος. Κι αυτή η «παράλογη λογική» προωθείται από την πολιτική που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις. Ιδού, λοιπόν, ο ένοχος...