Αυξάνονται και πληθύνονται τα «επιχειρήματα» (στην ουσία είναι προσχήματα και δικαιολογίες) που προβάλλουν τις τελευταίες δεκαετίες, οι αστοί οικονομολόγοι και όλοι εκείνοι που υπεραμύνονται των πολιτικών μονόπλευρης λιτότητας. Των πολιτικών εκείνων, δηλαδή, που αποσκοπούν στη μεγιστοποίηση των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου, μέσω της εντατικοποίησης του βαθμού εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας και εν γένει των εργαζομένων. Στο ίδιο οπλοστάσιο επιχειρημάτων, προσφεύγουν και οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία, προκειμένου να δικαιολογήσουν την εφαρμογή πολιτικών μονόπλευρης λιτότητας «χωρίς ημερομηνία λήξης».

Τα βασικότερα «επιχειρήματα», που προβλήθηκαν στις 3 τελευταίες δεκαετίες για τη διαιώνιση των πολιτικών μονόπλευρης λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων - τόσο από τις «συντηρητικές» κυβερνήσεις της ΝΔ όσο και τις «προοδευτικές ή σοσιαλιστικές» κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ - εξελίχθηκαν ως εξής:

Στη δεκαετία του '70 - μετά τη μεταπολίτευση - οι κυβερνήσεις της ΝΔ, υπεραμύνθηκαν της «ανάγκης» για θυσίες από τους εργαζόμενους, προκειμένου να καλυφθούν οι «αμαρτίες της χούντας» και να αυξηθεί η παραγωγικότητα, ώστε να ενταχθεί η Ελλάδα στην ΕΟΚ, όπου οι εργαζόμενοι θα ...τρώνε με χρυσά κουτάλια! Ομως με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, αυτοί που άρχισαν να τρώνε με χρυσά κουτάλια ήταν οι χρυσοκάνθαροι του πλούτου και οι παρατρεχάμενοί τους.

Στη δεκαετία του '80, οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, δικαιολόγησαν τα αντιλαϊκά μέτρα και τις πολιτικές που εφάρμοσαν, επικαλούμενοι την «καμένη γη», αλλά και την ανάγκη «εξυγίανσης» των προβληματικών και υπερχρεωμένων επιχειρήσεων, οι οποίες είχαν καταληστευτεί από τα «παλιά τζάκια» των μεγαλοεπιχειρηματιών. Συστατικό στοιχείο της «εξυγίανσης» των προβληματικών και υπερχρεωμένων επιχειρήσεων ήταν η «κοινωνικοποίηση» των χρεών τους (θαλοσσοδανείων). Με την εφαρμογή της συγκεκριμένης πολιτικής, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έδωσε «συγχωροχάρτι» στους μεγαλοεπιχειρηματίες που είχαν λεηλατήσει τις επιχειρήσεις τους και τους παρέδωσε άσπιλους και αμόλυντους στην ελληνική κοινωνία!

Στη δεκαετία του '90, προβλήθηκε η ανάγκη να καλυφθούν τα μεγάλα κρατικά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος της χώρας - αποτέλεσμα των κυβερνητικών πολιτικών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ - με δέσμες και δεσμίδες μέτρων που οδηγούσαν στην πλήρη απελευθέρωση των αγορών, όπως απαιτούσαν οι σύγχρονες συνθήκες της «παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας». Στα πλαίσια αυτά, οι πολιτικές ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του Συνασπισμού και της Πολιτικής Ανοιξης (του Αντ. Σαμαρά) συμφώνησαν ότι η «σωτηρία» της ελληνικής οικονομίας περνά μέσα από τον αντιλαϊκό ...«μονόδρομο» του Μάαστριχτ (γι' αυτό και επικύρωσαν στην αντιλαϊκή Συνθήκη στη Βουλή) που θα εξασφαλίσει το εισιτήριο για την ένταξη της Ελλάδας στη λέσχη των ...πλουσίων της ΟΝΕ.

Η Ελλάδα βρίσκεται στην ΟΝΕ από το 2000. Τα ελλείμματα της χώρας και ο πληθωρισμός έχουν μειωθεί δραστικά. Ομως, για τους ανθρώπους του μόχθου και της δουλιάς, αντί για καλύτερες μέρες και βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου, η ΟΝΕ όξυνε τα προβλήματά τους, όπως η ακρίβεια, η ανεργία, η μισοαπασχόληση, η υπερχρέωση στις τράπεζες κ.λπ.

Ετσι, φτάσαμε στο ...σωτήριον έτος 2007, και οι πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων, δε φαίνεται να έχουν τελειωμό. Απλά οι «γαλάζιες» πολιτικές λιτότητας διαδέχονται τις «πράσινες» και τούμπαλιν. Κάποιοι περίμεναν, με τη λήξη του 2007, να ξημερώσουν καλύτερες μέρες και για τους εργαζόμενους καθώς - με την εκπλήρωση της μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων κάτω από 3% του ΑΕΠ - η Ελλάδα φέτος βγαίνει από την κοινοτική «επιτήρηση». Οσοι νόμιζαν ήταν έβλεπαν «φως στην άκρη του τούνελ» της μονόπλευρης λιτότητας, με την έξοδο της Ελλάδας από την κοινοτική «επιτήρηση», καλούνται σήμερα να προσγειωθούν στη σκληρή πραγματικότητα, της «παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας. Μιας πραγματικότητας, η οποία διαμορφώνεται από τα μονοπώλια, τις πολυεθνικές και τους κάθε είδους υπηρέτες τους - πολιτικούς και μη - στις χώρες - μέλη της ΕΕ και όχι μόνο.

Προετοιμάζοντας το έδαφος, για νέα αντιλαϊκά μέτρα σε όλες τις χώρες - μέλη της ΕΕ επικαλούνται, το τελευταίο διάστημα, την ανάγκη να ενισχυθεί η «ανταγωνιστικότητα» των οικονομιών της ΕΕ, επομένως και κάθε χώρας - μέλους (ώστε η ΕΕ να προσεγγίσει τα επίπεδα των ΗΠΑ), με τη λήψη πρόσθετων φιλομονοπωλιακών μέτρων. Στα πλαίσια αυτά, εντάσσονται οι αποφάσεις των κυβερνήσεων της ΕΕ για μείωση της φορολογίας των κερδών, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, κατάργηση των εμποδίων στις απολύσεις εργαζομένων, κατάργηση των συμβάσεων για κατώτατους μισθούς και ημερομίσθια κ.λπ.

Ειδικότερα για την Ελλάδα - που έχει σπάσει κάθε ρεκόρ στη διάρκεια των εφαρμοζόμενων αντιλαϊκών πολιτικών μονόπλευρης λιτότητας - οι Βρυξέλλες πρόσφεραν την περασμένη βδομάδα στην κυβέρνηση της ΝΔ (και τους κάθε είδους συνοδοιπόρους της) ένα νέο «επιχείρημα» για τη συνέχιση της ίδιας αδιέξοδης αντιλαϊκής πολιτικής. Το επιχείρημα - άλλοθι, που προσφέρει αυτή τη φορά το Διευθυντήριο των Βρυξελλών, δεν είναι το δημοσιονομικό, αλλά το εμπορικό έλλειμμα της χώρας. Με δηλώσεις που έκανε την περασμένη Δευτέρα στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο αρμόδιος επίτροπος της ΕΕ για τα οικονομικά, Χ. Αλμούνια, προανήγγειλε συζήτηση στο άτυπο Συμβούλιο Υπουργών της Ευρωζώνης, με θέμα το υψηλό έλλειμμα εμπορικού ισοζυγίου που παρουσιάζουν η Πορτογαλία, η Ελλάδα και η Ισπανία.

Ο κοινοτικός Επίτροπος, αφού επικαλέστηκε τα τελευταία διαθέσιμα ετήσια στοιχεία της Eurostat (αφορούν στο έτος 2005), σύμφωνα με τα οποία το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου ανήλθε σε 7,4% του ΑΕΠ στην Ισπανία, 7,7% στην Ελλάδα και 9,2% στην Πορτογαλία, πρόσθεσε με νόημα: Είναι προφανές ότι η συμμετοχή στην ευρωζώνη και το ισχυρό ευρώ επιτρέπει τη διατήρηση υψηλού εμπορικού ελλείμματος για μεγάλο χρονικό διάστημα, διότι οι εν λόγω χώρες δεν πιέζονται, αφού μπορούν να δανείζονται με πλεονεκτικούς όρους, δηλαδή με χαμηλά επιτόκια. Ομως, όπως είπε, αυτό δε θα πρέπει να γίνεται συστηματικά, ούτε να αναβάλλει τη λήψη των μέτρων.

Αξίζει, πάντως, εδώ να σημειωθεί, πως σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, το εμπορικό της έλλειμμα, πάει από το κακό στο χειρότερο. Αντί για συγκράτηση και μείωση - όπως υπόσχονταν οι θιασώτες της ένταξης στην ΕΟΚ (αρχικά) και την ΟΝΕ (στη συνέχεια) - χρόνο με το χρόνο σκαρφαλώνει σε όλο και υψηλότερα επίπεδα. Κατά τον Χ. Αλμούνια, μια χώρα - μέλος της Ευρωζώνης δεν έχει «λευκή επιταγή» να διατηρεί το εμπορικό της έλλειμμα σε υψηλά επίπεδα. Και ενώ η συνθήκη της ΟΝΕ δεν προβλέπει μέτρα κατά των χωρών με υψηλό εμπορικό έλλειμμα, ο Επίτροπος της ΕΕ - φροντίζοντας για τη διεύρυνση της κερδοσκοπικής ασυδοσίας των μονοπωλίων -υποστήριξε πως κάθε χώρα - μέλος της ΕΕ με υψηλό εμπορικό έλλειμμα, πρέπει να λαμβάνει μέτρα για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και τη διόρθωση του προβλήματος.

Και εύλογα αναρωτιέται κανείς: Ποια θα είναι η εικόνα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών εάν περιοριστούν - λόγω διεύρυνσης κ.λπ. - οι καθαρές εισροές πόρων από την Ευρωπαϊκή Ενωση; Τι επιπτώσεις θα έχει μια τέτοια εξέλιξη στην απασχόληση κ.λπ; Και τι θα γίνει, όταν στερέψουν και τα έσοδα του κράτους, που προέρχονται από την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας (ιδιωτικοποιήσεις, μετοχοποιήσεις, ΣΔΙΤ κ.λπ.): Από πού θα καλυφθούν οι κρατικές υποχρεώσεις, που απορρέουν από το «τέρας του δημοσίου χρέους» (εσωτερικού και εξωτερικού);

Η συρρίκνωση των ελληνικών εξαγωγών που παρατηρείται τις τελευταίες δεκαετίες, σε συνδυασμό με την αύξηση των εισαγωγών - δηλαδή η αυξανόμενη εισαγωγική διείσδυση - βεβαιώνουν ότι οι πολιτικές που εφαρμόστηκαν μέχρι σήμερα ενισχύουν τις πολυεθνικές. Και αν οι κυβερνώντες έχουν λόγους να κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους στη διόγκωση του εμπορικού ελλείμματος οι εργαζόμενοι, που θα πληρώσουν τη νύφη, έχουν πολλούς λόγους να αγωνιστούν για την ανατροπή αυτών των πολιτικών που είναι καταστροφικές για τους ίδιους.