Την ταινία την ξεχωρίζουμε κυρίως για το πρώτο μέρος της. Οταν ακούμε και βλέπουμε ένα νεαρό, ιδεολόγο καθηγητή να προσπαθεί να διδάξει στα παιδιά «απλή» μαρξιστική πολιτική οικονομία. Οταν προσπαθεί να τα ενημερώσει για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οταν, τέλος πάντων, βλέπουμε πώς θα έπρεπε να ήταν τα σχολεία.

Δυστυχώς, από τη μέση και κάτω η ταινία το στρίβει! Από το γενικό περνάει στο προσωπικό. Ο νεαρός καθηγητής βλέπει να αυτοαναιρείται καθώς γίνεται γνωστή η «αδυναμία» του στα ναρκωτικά. Από το σημείο αυτό και μετά το κέντρο βάρος της ταινίας μετατοπίζεται. Αντί να παρακολουθούμε τον αγώνα του καθηγητή για την εκπαίδευση των παιδιών, για το εκπαιδευτικό σύστημα, παρακολουθούμε τη δική του ατομική προσπάθεια να στηθεί στα πόδια του.

Δε λέω πως και η προσωπική ζωή του καθηγητή δεν έχει το ενδιαφέρον της. Δε βάζω τέτοιο ζήτημα. Ομως, το μπλέξιμο των δυο ιστοριών, αποβαίνει σε βάρος του γενικού. Ο θεατής ξεχνάει τα πράγματι ενδιαφέροντα μαθήματα εκλαϊκευμένης πολιτικής οικονομίας, που δίδασκε στο πρώτο μέρος ο καθηγητής, και παρασύρεται και αυτός, συναισθηματικά και λογικά, στην προσπάθεια του καθηγητή να διασωθεί.

Δεν ξέρω αν η ταινία διχάστηκε από σεναριακή αδυναμία, από έλλειψη συγκεκριμένου στόχου των δημιουργών ή από ατολμία. Πάντως, αν συνέχιζε με τη λογική της έναρξης και επικέντρωνε το ενδιαφέρον της στην ποιότητα των σπουδών, στην υποχρέωση των καθηγητών να διδάσκουν την αλήθεια, τότε θα έφτανε σε πολύ προχωρημένα πολιτικά συμπεράσματα. Και, φαίνεται, οι δημιουργοί ή οι «συνθήκες» μάλλον δεν ήταν ώριμες για μια τέτοια απόπειρα.

Ωστόσο, η ιστορία και οι ταινίες δε γίνονται με το εάν. Αξία έχει να δούμε τι λέει η ίδια η ταινία και όχι τι εμείς επιθυμούμε! Νομίζω, λοιπόν, πως ο θεατής έχει να κερδίσει από το «Half Nelson». Για το πρώτο μέρος δε γίνεται καθόλου λόγος. Πρόκειται για μια έκπληξη! Και αξίζει να δουν την ταινία νέοι άνθρωποι, κυρίως μαθητές, για να δουν τι δεν διδάσκεται στα σχολεία τους. Αλλά και από το δεύτερο μέρος της ταινίας, όταν ο καθηγητής τρέχει να περισώσει το κύρος του και να ξαναστηθεί στα πόδια του, και από αυτό το μέρος έχει να κερδίσει ο θεατής. Γιατί ο καθηγητής για να σωθεί ακουμπάει πάνω σε μια απείθαρχη μαθήτρια. Μια μαθήτρια που θα είχε τη δική του κατάληξη (ναρκωτικά) αν δεν παρενέβαινε αυτός. Πιάνεται, λοιπόν, από πάνω της. Ακουμπάει να μην πέσει αυτός και παράλληλα στηρίζει και εκείνη! Συγκινητικό!

Παίζουν: Ράιαν Γκόστλινγκ, Σαρίκα Επς, Αντονι Μακί, Στέφανι Μπαστ, Κάρεν Σίλτον, Νάθαν Κόρμπετ.