Και έτρεξαν οι καραμπινιέροι, συνοδευόμενοι από αξιωματικούς του FBI και της Σκότλαντ Γιαρντ, και τον βουτήξανε από το σβέρκο. «Λέγε, ρε!». Στην αρχή, ο χοντρός δε μιλούσε, τον πλάκωσαν στις φάπες, του έβαλαν μολύβια στα δάχτυλα, του κάνανε φάλαγγα, και, όπως ήταν επόμενο, τελικά, ξέρασε: «Τι έκανα εγώ χειρότερο από τον προηγούμενο, εκείνον γιατί δεν τον συλλάβατε;», διαμαρτύρεται. «Είπα, για να μένει ελεύθερος αυτός, πάει να πει πως δεν είναι παράνομη η πράξη του. Την ίδια πράξη κάνω κι εγώ τώρα, πού είναι το πρόβλημα; Ολοι μια οικογένεια είμαστε... Τι Ελληνας, τι Εγγλέζος, το ζήτημα είναι να πουληθεί η "Ολυμπιακή". Και να πουληθεί, μπιτ παρά. Μακριά από εμένα οι ρατσισμοί. Εγώ είμαι υπουργός σοσιαλιστικής κυβέρνησης. Σοσιαλιστής και ο ίδιος».

«Τον υπουργό, κύριε; Πληρώνουμε μόνο για σοβαρή πληροφορία».

«Μα, δεν είναι σοβαρή πληροφορία το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας; Αυτό και αν δεν είναι πράξη της "17 Νοέμβρη"!».

«Τώρα πας γυρεύοντας; Ο κ. Βερελής μπορεί να πουλήσει και την "Ολυμπιακή", και τον ΟΤΕ, και τον ΟΣΕ και ό,τι άλλο έχει στην κατοχή το υπουργείο του. Αυτό δεν είναι τρομοκρατία, κύριε, αυτό είναι οικονομική - νόμιμη - συναλλαγή. Είστε, ίσως, κομμουνιστής;».

«Εγώ; Εγώ ανάγκες έχω... και θέλω να βοηθήσω και την πατρίδα μου».

«Δεν τη βοηθάς έτσι».

«Παρακαλώ, αυτός ο ψηλός που μιλάει αργά, προσποιούμενος ότι σκέφτεται, για να μην καταλάβουμε ότι δε σκέφτεται - αφού δεν μπορεί να σκεφτεί - αυτός με τις διασυνδέσεις, το παιδί της Ολμπράιτ, το εγγόνι του Λίνκολν και της Ουάσιγκτον, αυτός, να συλληφθεί πάραυτα».

Και συλλαμβάνεται και ο υπουργός των Εξωτερικών και βγαίνει και ετούτος - αν είναι δυνατόν - αθώος. Δεν είναι τρομοκρατία, είπαν, η εισβολή στη Γιουγκοσλαβία, ούτε είναι κολάσιμος πράξη οι υποχωρήσεις στο Αιγαίο. Ο υπουργός των Εξωτερικών έχει δικαίωμα, είπαν, να διαπραγματεύεται - εν λευκώ - την ακεραιότητα της χώρας. Οπως έχει δικαίωμα και ο κύριος Τσοχατζόπουλος να παραχωρεί - εν λευκώ κι αυτός - τη Λάρισα στο ΝΑΤΟ, το Λιτόχωρο στους Αμερικανούς, να χρεώνει τη χώρα για τέσσερις γενιές - και βάλε - αρκεί να πουληθούν τα όπλα που σαπίζουν στις αποθήκες των ξένων βιομηχανιών. Ούτε είναι κολάσιμος πράξη η ανεργία, αθώος, λοιπόν, και ο υπουργός Εργασίας. Αθώος και ο Ευθυμίου, αφού αθώος είναι, λέει, και ο Αρσένης. Αθώος και ο Παπαντωνίου. Αθώοι όλοι ο ένοχοι, τελικά! Και εγώ έχω τόσο ανάγκη τα χρήματα και αγαπώ, όπως γνωρίζετε, και τόσο πολύ την πατρίδα μου. Πώς να εγκαταλείψω;

«Παρακαλώ, αυτόν με το σορτς και τη μάσκα. Αυτόν που γελάει χωρίς να γελάει, που λέει άλλες λέξεις μισές και άλλες λάθος. Αυτόν που οργώνει τα νησιά σαν τον Στρίντζη (και εγώ, όπως και τόσοι άλλοι, δε θα πάω διακοπές και φέτος από δική του αιτία), αυτή τη σιγανοπαπαδιά που παριστάνει τον Παπανδρέου, χωρίς να πίνει, να καπνίζει, να ερωτεύεται... να συλληφθεί!».

Και εγώ έχω τόσο ανάγκη τα χρήματα και αγαπώ, επίσης, τόσο πολύ την πατρίδα μου. Πρέπει να βρω - οπωσδήποτε - τον τρομοκράτη. Να καταδώσω στα σώματα ασφαλείας τη «17 Νοέμβρη». Να πάρω το ενάμιση δισ. από το κράτος. Το σκέφτομαι, εσείς τι λέτε; Αυτός ο γύφτος που πουλάει τα καρπούζια, είναι μια - κάποια - λύση, δεν είναι; Οπωσδήποτε ξεκουφαίνει τη γειτονιά και αυτό δεν μπορεί να είναι αθώο. Γιατί δεν είναι πράξη πολιτική η φωνή του γύφτου. Σίγουρα αυτός είναι ο τρομοκράτης!

«Παρακαλώ...».