Αναφέρθηκε στην ανάγκη να είναι πολύμορφος ο αγώνας για μια Παιδεία που θα ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες και στάθηκε με παραδείγματα σε πλευρές του προβλήματος, στους στόχους του κεφαλαίου και πώς αυτοί συνδέονται με τις εξελίξεις στην Παιδεία, στις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας και πώς αυτές δεν καλύπτονται από τη σημερινή κατάσταση, στο περιεχόμενο των σπουδών και πώς αυτό υπηρετεί τους στόχους του κεφαλαίου. Αποκάλυψε το ψευδεπίγραφο επιχειρημάτων όπως ότι η ιδιωτική εκπαίδευση θα συμβάλει θετικά στην ανάπτυξη της δημόσιας και τόνισε ότι «η Παιδεία δεν είναι ένας τομέας αυτοτελής απ' τη συνολική πορεία της κοινωνίας, της οικονομίας, της πολιτικής. Είναι αναπόσπαστο στοιχείο και επομένως απ' τη στιγμή που μιλάμε για μεγάλες αλλαγές και όχι για επιμέρους διορθωτικές κινήσεις, αυτές πρέπει και εντάσσονται σε μια γενικότερη λογική».

Παρουσιάζουμε το πλήρες κείμενο της εισηγητικής τοποθέτησης που έκανε η Αλ. Παπαρήγα:

Βεβαίως, δεν είναι η πρώτη φορά που πραγματοποιούμε την α΄ ή τη β΄ μορφή καμπάνιας για την Παιδεία.

Το καινούριο σχετικά σε αυτή την περίοδο είναι ότι η συζήτηση και ο διάλογος, που θα αναπτύξουμε, γίνεται σε μια περίοδο που δρομολογούνται αλλεπάλληλα μέτρα που αφορούν τη μια ή την άλλη βαθμίδα της Παιδείας. Δεν είναι μόνο τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα που είναι στο στόχο της κυβέρνησης. Επιδίωξή μας είναι αυτή την περίοδο και μέσα απ' τη συζήτηση και τη δική μας παρέμβαση να συμβάλουμε εκτός των άλλων και στην κλιμάκωση της κινητοποίησης, συσπείρωσης και δράσης του λαού.

Οπως είπαμε και σε προηγούμενη συνέντευξη με θέμα το άρθρο 16, ο αγώνας πρέπει να είναι πολύμορφος και απ' τα πάνω και απ' τα κάτω. Δεν μπορεί να εξαντληθεί μόνο σε κάποιες προγραμματικές, σημαντικές πάντα κεντρικές κινητοποιήσεις. Πολύ περισσότερο που το θέμα της Παιδείας είναι πολύ σύνθετο. Είναι ένα θέμα που έχει και εύρος και βάθος. Απαιτεί και εμπειρίες και γνώση. Επομένως, δεν είναι ένα θέμα που εξαντλείται με έναν κατάλογο αιτημάτων.

Για μας η επιτυχία θα είναι να γίνει το θέμα της Παιδείας επίκεντρο της συζήτησης στον κλάδο, στη συνοικία, στην πολυκατοικία, στον τόπο δουλιάς. Δεν μπορεί να είναι υπόθεση μόνο κεντρικών παρεμβάσεων στελεχών ή της κεντρικής πολιτικής σκηνής.

Υπάρχει κάτι κοινό σε όλα τα κόμματα σήμερα στην Ελλάδα, για να μην πω στην Ευρώπη. Ολοι συμφωνούμε ότι πρέπει να γίνουν μεγάλες αλλαγές στον τομέα της Παιδείας. Κανείς δεν είναι σύμφωνος με αυτό που υπάρχει, ανεξάρτητα της πολιτικής εκτίμησης που έχει για τη σημερινή κατάσταση στο εκπαιδευτικό σύστημα.

Από εκεί και πέρα όμως αρχίζουν οι μεγάλες και ουσιαστικές διαφορές. Για μας σε τελευταία ανάλυση υπάρχουν, όπως λέμε, δυο δρόμοι ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας, πραγματικά υπάρχουν δυο βασικές εκδοχές για το τι αλλαγές χρειάζονται στην Παιδεία. Η Παιδεία δεν είναι ένας τομέας αυτοτελής απ' τη συνολική πορεία της κοινωνίας, της οικονομίας, της πολιτικής. Είναι αναπόσπαστο στοιχείο και επομένως απ' τη στιγμή που μιλάμε για μεγάλες αλλαγές και όχι για επιμέρους διορθωτικές κινήσεις, αυτές πρέπει και εντάσσονται σε μια γενικότερη λογική.

Γι' αυτό το λέμε καθαρά και απερίφραστα. Και μόνο από τη θέση απέναντι στα θέματα της Παιδείας, μπορεί κανείς να βγάλει συμπεράσματα για το χαρακτήρα, τη φυσιογνωμία και την ταυτότητα του κάθε κόμματος.

Δεν μπορεί π.χ. να υποστηρίζεις την ανάπτυξη απ' τη σκοπιά των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, του κεφαλαίου, των μονοπωλίων και να έχεις μια ριζοσπαστική και προοδευτική αντίληψη για την Παιδεία. Επιμέρους προοδευτικές πινελιές μπορεί να υπάρχουν παντού, αλλά προοδευτική ριζοσπαστική κατεύθυνση για την Παιδεία δεν μπορεί να υπάρξει, ακριβώς γιατί είναι αναπόσπαστο στοιχείο της συνολικής πολιτικής.

Και εδώ υπάρχει ένα πεδίο σύγχυσης και αποπροσανατολισμού, σκοπίμως, απ' την πλευρά της κυβέρνησης και όχι μόνο, δηλαδή και απ' την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων και των άλλων φορέων της εργοδοσίας, προκειμένου να περάσει όλη αυτή η αντίληψη, η συνολική πολιτική για την Παιδεία, που για μας είναι αντιδραστική, χρησιμοποιούνται ορισμένα επιχειρήματα, ορισμένα σλόγκαν, ξεχωρίζονται ορισμένα ζητήματα για να συγκεντρωθεί εκεί η προσοχή και να ξεχαστεί το σύνολο.

Θα πω ένα παράδειγμα. Η συζήτηση που γίνεται το τελευταίο διάστημα είναι ότι πρέπει να αναθεωρηθεί το άρθρο 16 στην κατεύθυνση της ίδρυσης των λεγόμενων μη κερδοσκοπικών Πανεπιστημίων. Πρέπει να παρθούν και άλλα μέτρα για να δικαιωθούν τα 50.000 παιδιά του ελληνικού λαού που σπουδάζουν στο εξωτερικό ή εν πάση περιπτώσει να δικαιωθούν τα παιδιά - έτσι λένε - του ελληνικού λαού που πηγαίνουν στα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών, που είναι υποκαταστήματα ή παραρτήματα ξένων Πανεπιστημίων ή και ελληνικής ιδιοκτησιακής προέλευσης. Μάλιστα, όλα τα κόμματα, και στο παρελθόν, κάνουν διάφορες ενέργειες προς αυτή την κατεύθυνση».