Η οργάνωση του αγώνα για «μια κοινωνία ελεύθερη από ναρκωτικά και όχι με ελεύθερα ναρκωτικά» βρέθηκε στο επίκεντρο της εκδήλωσης που έγινε το απόγευμα, με πρωτοβουλία των οργανώσεων του 5ου και 6ου διαμερίσματος της ΚΟΑ του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Πολιτιστικού Κέντρου Εργαζομένων του ΟΤΕ.

«Υπάρχουν δόλιες απόψεις που αναγορεύουν ως αιτίες που οδηγούν στη χρήση, την τύχη, την αρρώστια, τα γονίδια. Δηλαδή ότι ο τοξικομανής δε γίνεται, γεννιέται. Τα ναρκωτικά είναι ένας τρόπος για να χαλιναγωγήσεις συνειδήσεις, ένα μέσο ομαλοποίησης κοινωνικών συμπεριφορών, ένα μέσο κοινωνικού ελέγχου για να φιμώσουν οποιαδήποτε ανατρεπτική δράση των νέων. Η τοξικοεξάρτηση είναι κοινωνικό πρόβλημα που ευνουχίζει την εξέλιξη της κοινωνίας, σκοτώνει παραγωγικές δυνάμεις, ενώ πολλές φορές χρησιμοποιούνται ως άλλοθι για την επιβολή της νέας τάξης πραγμάτων. Είναι ξεκάθαρο ότι η ανάγκη για νέα εργατική δύναμη που θα παράγει με φτηνό κόστος προϊόντα για λογαριασμό του κεφαλαίου πρέπει να συνοδεύεται από ένα κοινωνικό πλαίσιο που δε θα επιτρέπει αμφισβητήσεις», επισήμανε ο Νίκος Μπουντούρογλου, μέλος της Επιτροπής για τα Ναρκωτικά της ΚΕ του ΚΚΕ.

Αναφερόμενος στα κοινωνικά αίτια που γεννούν την εξάρτηση, επισήμανε ότι αποτυπώνονται στους δείκτες ανεργίας και υποαπασχόλησης, στην κοινωνική ανασφάλεια, στην εμπορευματοποίηση των σχέσεων, στην αποξένωση, στην αλλοτρίωση. Ενώ πρόσθεσε την άμεση σχέση που έχουν η σχολική διαρροή με τη χρήση και την εξάρτηση. Για τη στρατηγική επιλογή των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αλλά και του ΣΥΝ, ο Ν. Μπουντούρογλου υπογράμμισε ότι είναι σαφής η υιοθέτηση ενός μοντέλου αντιμετώπισης της τοξικοεξάρτησης, αυτό της «μείωσης της βλάβης» και της συντήρησης και όχι της ριζικής αντιμετώπισής του.

Μιλώντας για τις αντιδραστικές αλλαγές που προωθούνται στην αντιναρκωτική πολιτική της χώρας μας, από την κυβέρνηση και τον Οργανισμό κατά των Ναρκωτικών, τόνισε ότι έχουμε μπροστά μας έναν ορατό στόχο που μπορούμε και πρέπει να τον βάλουμε ως στόχο πάλης, καθώς η υποκατάσταση γίνεται η αιχμή του δόρατος της επίσημης «αντιναρκωτικής» πολιτικής, τα θεραπευτικά προγράμματα του ΚΕΘΕΑ και του «18Ανω» περιορίζονται και περιθωριοποιούνται, ιδιωτικές κλινικές νομιμοποιούνται να εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο.

Κλείνοντας ο Ν. Μπουντούρογλου ανέδειξε την ανάγκη το συνεπές αντιναρκωτικό κίνημα μαζί με το ταξικό συνδικαλιστικό και ριζοσπαστικό μαζικό λαϊκό κίνημα, με απόλυτα ξεκάθαρες θέσεις απέναντι στο πρόβλημα της τοξικοεξάρτησης, να παλέψει ενάντια στις αιτίες που οδηγούν στον κόσμο των ψευδαισθήσεων και να τις ανατρέψει, στις επικίνδυνες αντιλήψεις για διαχωρισμό των ναρκωτικών σε μαλακά και σκληρά, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της απεξάρτησης και τα προγράμματα υποκατάστασης που συντηρούν και δε θεραπεύουν.