"...Εδώ δεν έχεις άλλο λόγο να υπάρξεις/ παρά να αισιοδοξείς και να οραματίζεσαι". Ο τοπικός προσδιορισμός στους προαναφερόμενους στίχους του Θάνου Ασίκη αφορά ακραίο σημείο της Ελλάδας: Το Καστελόριζο. Το Αιγαίο, με το βαθυγάλαζο φως του, κάνει τον άγνωστο ποιητή του δημοτικού τραγουδιού να οραματίζεσαι στα "νερά" του, φτερουγίζοντες αγγέλους. Κάθε νησί του Αιγαίου είναι ο τόπος που χρειάζονται οι ποιητές, για να στέκονται μέσα στο χάος και να κινούν, έτσι, Γη και ουρανό.

Εδώ "οι πομπές των ποιητών εισέρχονται/ από τα παράθυρα των σπιτιών και φτερουγίζουν/ έξω από κάθε πιθανότητα εκδίκησης", λέει ο Θ. Α., καταδείχνοντας ότι η ομορφιά δεν έχει σχέση με το μίσος. Ο ποιητής, πατώντας στο Καστελόριζο, ένιωσε να βρίσκεται στο όριο της ανθρωπιάς και της ειρήνης, όπως αυτό χαράχτηκε απ' τη φύση: "Πιο πέρα ο θάνατος. Πιο πέρα η παγκοσμιότητα", όπως την οριοθετεί σήμερα η "νέα τάξη πραγμάτων".

Ο Θ. Α., βιώνοντας το Καστελόριζο, βιώνει ένα σύμβολο που "βιδώνεται στο νερό" και στην καρδιά του. Δε βλέπει μόνο, απ' το γαλήνιο ύψος "του κεχριμπαρένιου βράχου", το υγρό φως του Αιγαίου, μαζί με "την ωραιότητα του νησιού" που "μοιράζεται με φίλους και εχθρούς", διαπιστώνει με "βεβαιότητα εφήβου" την αγωνία του λαού μας για τον επιούσιο. Προσωποποιεί, λοιπόν, το νησί - σύμβολο, λέγοντας: "Καβάλα σ' ένα σπόρο σταριού τρέχεις". Και τονίζει: "Η φύτρα σου χάνεται εκεί που χάθηκε ο Θεός". Κι ο Θεός, βέβαια, χάνεται όταν δεν πάσχει για τον άνθρωπο. Θα χανόταν κι ο ποιητής, αν δεν "τραγουδούσε τον πόνο και τον καημό" του πλησίον: "Ο πλησίον μου στενάζει έξω από την πόρτα μου", λέει, ολοκληρώνοντας το λόγο με την πράξη: "Στο παράθυρο κρέμασα την κόκκινη σημαία". Ενα σινιάλο ειρήνης, δηλαδή, στην αντίπερα όχθη, όπου "οι αντίπαλοι με τα αθώα μάτια" (Εκδόσεις "ΙΔΜΩΝ").

Γιάννης ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ