Κίνημα αλληλεγγύης

Αυτό γίνεται στο όνομα της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης και της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης, στα κελεύσματα της οποίας φροντίζει να προσαρμόζεται. Η άλλη πλευρά παρουσιάζεται ως ο αδιάλλακτος υπερασπιστής των ελληνικών συμφερόντων έναντι της Τουρκίας. Ουσιαστικά αποκλείει κάθε συζήτηση που δύναται να δώσει τα θετικά δεδομένα και συνιστά εφαλτήριο κάθε άρνησης. Μια προσεκτική μελέτη και των δύο πλευρών αποκαλύπτει ότι, ως τουλάχιστον αποτέλεσμα, είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Το κοινό τους αποτέλεσμα είναι ότι αποκλείουν κάθε θετική εξέλιξη, είτε υπό μορφή υποχωρητικότητας, είτε υπό μορφή αδιαλλαξίας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι και οι δύο αποδέχονται ως ρυθμιστή τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση με αυτή ή την άλλη μορφή και επιχειρηματολογία.

Ετσι, επαναβεβαιώνουν τη συνεχή υποταγή των ελληνοτουρκικών σχέσεων στα γρανάζια του ευρω-ατλαντισμού. Το κίνημα ειρήνης έχει μια εντελώς διαφορετική άποψη για τα Ελληνοτουρκικά. Στηριγμένο στις καταστατικές αρχές του ΟΗΕ και στο Διεθνές Δίκαιο ξεκινά από την αποδοχή των διεθνών συνόρων και είναι αντίπαλος κάθε προσπάθειας διατάραξής τους.

Κάθε διεθνής διάλογος μεταξύ των κρατών πρέπει να ξεκινά από την ανοιχτή και άνευ όρων αποδοχή τους, όπως αυτό προκύπτει από τις καταστατικές αρχές του ΟΗΕ και το Διεθνές Δίκαιο, Συμφωνία Ελσίνκι κλπ. Αυτή η εκ των προτέρων και άνευ όρων αποδοχή δε γίνεται για να σηκωθούν ανυπέρβλητα τείχη συνόρων μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας. Γίνεται, αντίθετα, ως προϋπόθεση για να ανοίξουν τα σύνορα στους δύο λαούς. Είναι η έμπρακτη απόδειξη ειλικρινών προθέσεων. Σε αυτήν ακριβώς τη βάση και μόνο έτσι μπορεί, π.χ., να συνυπάρξει ο Ελληνας με τον Τούρκο ψαρά στο Αιγαίο. Στη βάση αυτών των πάγιων αρχών, το κίνημα ειρήνης μπαίνει σε επιπρόσθετα νέα καθήκοντα για τη σχέση διεθνικής αλληλεγγύης μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων. Αυτό δυναμώνει από μια διαφαινόμενη νέα σχέση και κατανόηση μεταξύ των δύο λαών πάνω από τα κεφάλια της ελληνικής και τουρκικής οικονομικοπολιτικής και μιλιταριστικής εξουσίας. Αυτό το ενδεχόμενο σπρώχνει το κίνημα ειρήνης σε βαθιά, άπατα νερά. Το ζήτημα είναι να δείξει ότι μπορεί. Χρειάζεται να πλαισιώσει κάθε μορφή ανθρωπιστικής βοήθειας και να καλλιεργήσει μια συνεχή ανάπτυξη ελληνοτουρκικής λαϊκής αλληλεγγύης. Δε νοείται λαϊκή επικοινωνία που να μη φέρει την παρουσία και του κινήματος ειρήνης. Μην ξεχνάμε ότι το τουρκικό κίνημα ειρήνης βρίσκεται ουσιαστικά υπό διωγμό. Είναι η στιγμή που δύνανται να στηθούν γέφυρες μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων ειρηνιστών, που να αγκαλιάζουν τις δύο κοινωνίες. Αυτό, όμως, που πρέπει να προσεχτεί ιδιαίτερα είναι να μην εμπλακεί η προσπάθειά μας στα γρανάζια της κυβερνητικής γραφειοκρατίας. Δεν πρέπει να εμπλακούμε στο αλισβερίσι που διεξάγεται μεταξύ των "ενδοτικών" και των "αδιάλλακτων".

Το μαχόμενο κίνημα ειρήνης απέδειξε ότι είναι πλέον ανασυγκροτημένο οργανωτικά και ώριμο πολιτικά για να αναλάβει μεγάλες σε όγκο και χρόνο κοινωνικοπολιτικές πρωτοβουλίες. Ας μην ξεχνάμε ότι το πρόβλημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων είναι το εφαλτήριο που η δυναμική ειρηνιστική τους ανάπτυξη δύναται να οδηγήσει σε μια παμβαλκανική συνεννόηση και ειρήνη. Δύναται να μετατρέψει, δηλαδή, το κίνημα ειρήνης σε λαϊκό ρυθμιστικό παράγοντα. Οι μαχήτριες και οι μαχητές του καλούνται να το επιβάλουν σε έναν διαρκή λαϊκό αγώνα.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ