Μετανάστες | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Μετανάστες

Πόλεμοι, λιμοί, εμφύλιοι σπαραγμοί, πογκρόμ και φτώχεια ωθούσαν ανέκαθεν μικρές ή μεγάλες ομάδες ατόμων μακριά από τη γενέθλια γη και τις προγονικές εστίες. Χνάρια από τις οδυνηρές πορείες μεταναστών δε λείπουν από καμιά εποχή και καμιά γωνιά της Γης. Και αυτά τα αποτυπώματα αποτελούν σαφώς συγκλονιστικά στοιχεία της ιστορίας του ανθρώπινου γένους, το οποίο δεν μπόρεσε ποτέ να χορτάσει ψωμί, να ειρηνεύσει και να λυτρωθεί από μισαλλόδοξα πάθη.

Με μια βαθιά χαρακιά, λοιπόν, πάνω στο σώμα της Γης μοιάζουν τα βήματα όλων εκείνων που αναγκάστηκαν - ανά τους αιώνες - να εκπατριστούν. Και η χαρακιά της προσφυγιάς φτάνει στις μέρες μας βαθύτερη, δεδομένου ότι σχετική αρμοστεία του ΟΗΕ υπολογίζει σε 50 εκατομμύρια τα άτομα που αναγκάστηκαν τα τελευταία χρόνια να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να σκορπιστούν στους τέσσερις ανέμους.

Αν τυχόν αναρωτηθείτε πώς αυξήθηκε τόσο ο αριθμός των ξεριζωμένων δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά γύρω σας και θα βρείτε την εξήγηση. Κομμάτια και θρύψαλα έχει γίνει κυριολεκτικά ο κόσμος σήμερα. Απληστοι και χωρίς οίκτο οι κυρίαρχοι του πλανήτη και οι παρακεντέδες τους διέλυσαν κράτη, αναζωπύρωσαν εθνικιστικά μίση και θρησκευτικά πάθη, υποκίνησαν αποσχιστικές τάσεις, ματοκύλησαν έθνη, άνοιξαν, με δυο λόγια, τον ασκό του Αιόλου παντού, για να αποκτήσουν νέες κερδοφόρες αγορές και να επεκτείνουν την άνομη αυτοκρατορία τους. Ταυτόχρονα, οι σύγχρονοι "Καίσαρες" άφησαν πάμπολλους λαούς να λιμοκτονούν, γιατί γνωρίζουν άριστα ότι οι πεινασμένοι και εξαθλιωμένοι γίνονται ευκολότερα υποχείρια και δούλοι των αφεντάδων.

Να, λοιπόν, γιατί εκατομμύρια δυστυχισμένων "εκ παντός έθνους και φυλής και γλωσσών" έχουν πάρει τα τελευταία χρόνια τις δύσβατες στράτες της προσφυγιάς.

Οταν χάσκει ρέμα πίσω σου δεν είναι δύσκολο να πορευτείς μπροστά προς τον γκρεμό. Βάζεις το δισάκι στον ώμο και η Οδύσσεια του εκπατρισμένου αρχίζει. Μια Οδύσσεια με καραβοτσακίσματα, με Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες, με όσα δεινά συνάντησε στο ταξίδι του ο μυθικός βασιλιάς της Ιθάκης. Μόνο που για εκείνον ήταν ένα ταξίδι επιστροφής στην πατρίδα, ένα ταξίδι ελπίδας, δηλαδή. Ενώ για τους πρόσφυγες είναι, αντίθετα, ένα ταξίδι απελπισίας, αφού εγκαταλείπουν τη γενέθλια γη και κανένα όνειρο δε θερμαίνει την ψυχή τους.

Απελπισμένοι, ναι, είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, γιατί ξέρουν πως κι αν κατασταλάξουν κάπου, τα βάσανά τους δε θα τελειώσουν. Ενδεείς και περιφρονημένοι θα είναι, δυστυχώς στον ξένο τόπο. "Δόντια δράκοντα" θα κληθούν να σπείρουν απ' τους ντόπιους, αλλά παρά το σκληρό αγώνα τους δε θα τους επιτραπεί ποτέ ούτε τρίχα ν' αγγίξουν από το "χρυσόμαλλο δέρας" της κοινωνίας που τους φιλοξενεί, το γιαπί ή το υπόγειο θα είναι η στέγη τους, το λειψό μεροκάματο η αμοιβή για τη σκληρή τους εργασία και αδιάφορο ή και εχθρικό θα ακουμπάει το βλέμμα του ντόπιου πάνω τους.

Ας σκεφτούμε, λοιπόν, όλοι μας τη μοίρα των προσφύγων και ας ξεχωρίσουμε την "ήρα από το στάρι". Ας απομονώσουμε και ας καταδικάσουμε τους "ξένους", που εγκληματούν και ας δούμε ως συνανθρώπους μας και όχι ως περιτρίμματα τους άλλους, τους πολλούς, που ήρθαν εδώ, για να δουλέψουν και ν' αναστήσουν τα μικρά τους όνειρα. Αλλωστε, λαός μεταναστών από τα αρχαία χρόνια υπήρξαμε κι εμείς...

Τάσος ΑΥΓΕΡΙΝΟΣ