Η ανάγκη που αισθάνθηκε ο υπουργός Πολέμου των ΗΠΑ να εκφράσει δημόσια την ευγνωμοσύνη του προς την κυβέρνηση Σημίτη τα λέει όλα και δε χρειάζεται σχόλια. Εκείνο όμως που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι ο ραγιαδισμός της ελληνικής κυβέρνησης έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που έχει ταυτίσει απόλυτα την κυβερνητική πολιτική με τους αρχιτρομοκράτες και δολοφόνους των λαών. Το είχε πει ο Κ. Σημίτης το περασμένο Σάββατο στην ΚΕ του ΠΑΣΟΚ, αλλά μάλλον πέρασε απαρατήρητο. Προσέξτε, λοιπόν, το παρακάτω απόσπασμα από την ομιλία του: "Οταν έγιναν οι μαθητικές κινητοποιήσεις παρατήρησα ότι σε κάποια περιοχή υπήρχε αυξημένος αριθμός σε σχέση με άλλες περιοχές. Παρακάλεσα τότε τον σύντροφο Παπαδόπουλο να ενδιαφερθεί να συζητήσει με τους συντρόφους εκεί της περιοχής. Ο σύντροφος Παπαδόπουλος με πληροφόρησε ότι οι σύντροφοι της περιοχής του είπαν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε, γιατί όλη αυτή η κινητοποίηση είναι δικαιολογημένη. Εγώ τους διαμήνυσα ότι πρέπει να συμμορφώνονται με τις αποφάσεις της κυβέρνησης και του Κινήματος. Ηρθε μετά το θέμα (!) του Κοσσυφοπεδίου και στην ίδια περιοχή υπήρχε πάλι κινητοποίηση κατά του ΝΑΤΟ, κατά της κυβερνητικής πολιτικής (!). Δε χρειάστηκε νέα επαφή με τους συντρόφους εκεί, γιατί φαινόταν ήδη από τον Τύπο ότι διάφοροι σύντροφοι συμμετείχαν και πρωταγωνιστικά σ' αυτή την κινητοποίηση".

Χρειάζονται άραγε σχόλια για το ποιους θεωρεί φίλους και συμμάχους και ποιους εχθρούς ο Κ. Σημίτης;