"Αφιέρωμα στον Ν. Γρηγοριάδη" είναι το πρώτο βιβλίο της ΠΕΦ για "ποιητές και πεζογράφους, που ανάλωσαν τη ζωή τους και στο Σχολείο. Το να έχουν θητεύσει (και) στο σχολείο οι επιλεγόμενοι είναι πολύ δεσμευτικό. Θα ήταν καλύτερα, αν επιλέγονταν ονόματα, όχι τόσο στενά συνδεόμενα με το εκπαιδευτικό επάγγελμα. Η πρόθεση να τιμηθούν οι παρουσιαζόμενοι, δεσμεύει την κριτική παρουσίαση στα όρια μιας μορφολογικής στενά τεχνικής (στιχουργικής) διερεύνησης, όπως συμβαίνει κι εδώ.

Πάντως, ο Νίκος Γρηγοριάδης φαίνεται να είναι ποιητής με πολλές αρετές: "Επαιζε τη φυσαρμόνικά του στο παράθυρο/ αγλαϊσμένος απ' τη μουσική/ - δεκαοχτώ χρονώ. Ο Αρχάγγελος/ που πήγαινε να πάρει τον απεγνωσμένο γέρο/ στάθηκε μες στο φως μαρμαρωμένος".

Καλός στίχος, καλή εικόνα, ραφιναρισμένη συγκίνηση. Αντιπαρερχόμαστε βέβαια τα λεκτικά παράδοξα: αγλαϊσμένος, απεγνωσμένος κ.ά.

Οι τεχνικές αρετές είναι πολλές: "Δεν κλίνω το κεφάλι μου στον Κύριο, / (...) Ομως για σας, αδέλφια μου, προσπέφτω. / Φορτώστε μου όλα τα φορτία τα βαριά, / ώσπου να σωριαστώ θεμέλιο". Και: "Εις το όνομα της Αγίας και Αδιαιρέτου Τριάδος/ ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ και Τάγματα/ των σεραφείμ Ελασιτών/ και των χερουβείμ Ελασιτισσών/ ομνύω να κρατώ/ καθαρή και ευωδιασμένη τη μνήμη μου/ ραντίζοντάς τη με αγιασμένο δάκρυ". Αλλά και οι απορίες που αλλού προκαλεί: "Εσύ καλά έκανες κι αντιστάθηκες/ - κέφι σου και καπέλο σου που διάλεξες/ ηρωικό το θάνατό σου και καμαρώνεις/ νεκρός. Εγώ όμως τι χρωστώ/ να με κυνηγούν λυτοί και δεμένοι/ ζωντανό;".

Μανώλης ΚΟΡΝΗΛΙΟΣ