Κυριακή 11 Ιούλη 1999
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 34
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Στους εργαζόμενους το κόστος ανόδου πετρελαίου - δολαρίου - επιτοκίων

Η κυβέρνηση Σημίτη, αφού λεηλάτησε τα εισοδήματα των εργαζομένων - επιβάλλοντας σκληρή λιτότητα όταν οι διεθνείς οικονομικές εξελίξεις ήταν ευνοϊκές - τώρα που υποτίθεται η οικονομία έγινε "ισχυρή", παρατείνει την αντιλαϊκή πολιτική με πρόσχημα την κακή διεθνή συγκυρία

Χρειάστηκε να ανέβουν οι διεθνείς τιμές του πετρελαίου στα 18 δολάρια το βαρέλι και η "ισχυρή" οικονομία - που επαγγέλλονταν οι εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ - να αρχίζει να τρέμει, μαζί της και η κυβέρνηση Σημίτη. Ο πρωθυπουργός μάζεψε τους οικονομικούς υπουργούς του την προηγούμενη Τετάρτη, συζήτησαν επί τρεισήμισι ώρες και μετά έβαλε τον Γ. Παπαντωνίου να κάνει... διάγγελμα για την οικονομία.

Ολες οι αποφάσεις οικονομικής πολιτικής αναβάλλονται για το φθινόπωρο, μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο... Τότε θα αποφασίσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός τι και πώς πρέπει να κάνει και μετά θα προχωρήσει σε εξαγγελίες, οι οποίες θα γίνουν - κατά πάσα πιθανότητα - από το βήμα της ΔΕΘ. Μπροστά στο οικείο και γνώριμο ακροατήριο των εμποροβιομηχάνων και της κομματικής και κρατικής νομεκλατούρας. Και με τις φορο - απαλλαγές τι θα γίνει ρωτούν οι δημοσιογράφοι; Είναι νωρίς ακόμα να τις ανακοινώσουμε, τις συζητάμε... επειδή υπάρχουν πολλές αβεβαιότητες είναι η απάντηση του πρωθυπουργού.

Δε χρειάζεται και πολύ μυαλό να καταβάλλει κανείς ότι και αυτά τα ψιχία που ετοιμάζονταν να δώσουν στους εργαζόμενους, τα παίρνουν πίσω με το επιχείρημα ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε τώρα τις... αβεβαιότητες.Την άνοδο δηλαδή των τιμών του πετρελαίου, των επιτοκίων και της ισοτιμίας του δολαρίου. Αυτές είναι οι αβεβαιότητες που αντιμετωπίζει σήμερα η κυβέρνηση. Αν ξεφύγει ο πληθωρισμός, τότε αντίο ΟΝΕ, πάει περίπατο ο "εθνικός" στόχος. Και πιστή όπως είναι στα ταξικά συμφέροντα που εκφράζει, το πρώτο που έκανε ήταν να στείλει στις ελληνικές καλένδες τις λεγόμενες φορο - απαλλαγές. Ετσι πρέπει να κάνει μια κυβέρνηση με συνέπεια και συνέχεια των πολιτικών της επιλογών.

Οταν υπάρχουν ευνοϊκές διεθνείς εξελίξεις (χαμηλές τιμές των πρώτων υλών και επιτοκίων, σταθερότητα στις αγορές) εφαρμόζουν προγράμματα λιτότητας για να επιτύχουν τους στόχους της "σύγκλισης". Οι εργαζόμενοι δε θα πρέπει να προβάλλουν "παράλογες" απαιτήσεις, όπως "υπερβολικές" αυξήσεις στους μισθούς, γιατί έτσι υπονομεύουν την προσπάθεια για την αποκλιμάκωση του πληθωρισμού. Ολη η αύξηση του εθνικού εισοδήματος, η νεοπαραγόμενη αξία θα πρέπει να καταλήξει στις τσέπες των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εμπόρων και των τοκογλύφων.Οι τελευταίοι, σύμφωνα με την κυβέρνηση, λειτουργούν σταθεροποιητικά για την οικονομία. Τα κέρδη και τα υπερκέρδη είναι ευλογημένα.

Οταν πάλι οι οικονομικές εξελίξεις δεν είναι ευνοϊκές,όπως στη σημερινή συγκυρία, τότε τις συνέπειες πάλι θα πρέπει να τις πληρώσουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα.Μη μιλάτε, μη διεκδικείτε, γιατί περνάμε δύσκολες ώρες. Δε βλέπετε ότι οι τιμές των πρώτων υλών αυξάνονται; Οτι η ύφεση στην Ευρώπη συνεχίζεται, ότι πιέζεται το ΕΥΡΩ; Σιωπή λοιπόν, η οικονομία κινδυνεύει. Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου. Αυτή είναι η ταξική πολιτική της κυβέρνησης.

Χλεύη για τους πληβείους

Ο τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το θέμα της "φορολογικής μεταρρύθμισης" αγγίζει τα όρια του ακραίου χλευασμού προς τα λαϊκά στρώματα. Ενώ ήταν εμφανές ότι ήθελαν να πετάξουν μερικά ψίχουλα προς τους εργαζόμενους για να τους αποσπάσουν την ψήφο στις ευρωεκλογές του Ιούνη, οι ίδιοι ισχυρίζονταν ότι λόγω της επιτυχούς πορείας της οικονομίας, η κυβέρνηση είναι σε θέση να επανεξετάσει τη φορολογική της πολιτική στην κατεύθυνση της ελάφρυνσης των οικονομικά ασθενέστερων... Αυτά έλεγαν τον προηγούμενο Φλεβάρη, όταν έστησαν τον "κοινωνικό διάλογο" - απάτη, με τη συμμετοχή των γνωστών εκπροσώπων του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Ηταν τόσο εμφανής η επιδίωξη υφαρπαγής της λαϊκής ψήφου, ώστε είχαν προγραμματίσει τα τελικά αποτελέσματα του "διαλόγου" να τα ανακοινώσει ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας στις 4 του Ιούνη, εννιά μέρες πριν από τις ευρωεκλογές. Ομως μεσολάβησε η ΝΑΤΟική επιδρομή στη Γιουγκοσλαβία, και το περίφημο πακέτο φορο - απαλλαγών άρχισε να μικραίνει επικίνδυνα και ούτε φυσικά ανακοινώθηκε την ημερομηνία που είχε εξαγγελθεί. Από την πληθώρα των αλλαγών που θα προέκυπταν από το "διάλογο", τελικά περιορίστηκαν στην αύξηση του αφορολόγητου ορίου και στην αύξηση της έκπτωσης του φόρου για τα παιδιά. Μα χρειαζόταν να γίνει "διάλογος" για να αποφασιστούν οι δύο αυτές αλλαγές; Το ερώτημα μπορεί να απευθυνθεί προς τον κ. Πολυζωγόπουλο, που για μια ακόμα φορά διέσυρε με τη συμμετοχή του τη βαριά τραυματισμένη αξιοπιστία της πλειοψηφίας της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, για την εξυπηρέτηση των κομματικών επιδιώξεων της κυβέρνησης. Να συνδικαλιστής να μάλαμα.

Ομως, ούτε και αυτή τη φορά ήταν τυχερό να ανακοινωθεί το μινι - πακέτο μέτρων, αφού τις μέρες αυτές μεσολάβησαν οι αρνητικές εξελίξεις στη διεθνή οικονομία που επηρεάζουν και την ελληνική. Το φθινόπωρο και να δούμε λέει τώρα η κυβέρνηση... Μα τις τους πέρασε τους εργαζόμενους; Ζήτουλες ή Πολυζωγόπουλους για να τους εμπαίζει έτσι προκλητικά; Οχι βέβαια ότι αν ανακοίνωνε σήμερα τα μέτρα θα άλλαζε κάτι ουσιαστικό στην αντιλαϊκή της φορολογική πολιτική.

Σφίγγουν τα πράγματα

Και μία παρατήρηση για τις τελευταίες εξελίξεις που αφορούν τις αυξήσεις των τιμών των πρώτων υλών, των επιτοκίων και της ανατίμησης του δολαρίου. Θα μπορούσαμε να πούμε, ότι η εφαρμογή των προγραμμάτων λιτότητας στη δεκαετία του '90, ειδικά μετά το 1993, συνέπεσε με ένα ευνοϊκό, για τους στόχους των ελληνικών κυβερνήσεων, διεθνές οικονομικό περιβάλλον.

Η ευρωπαϊκή οικονομία μετά από την οικονομική ύφεση της περιόδου 1989 - 1993 άρχισε, μετά το 1994, να ανακάμπτει και μαζί της και η ελληνική οικονομία. Από την άλλη πλευρά, η εφαρμογή των προγραμμάτων λιτότητας σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τα οποία στηρίχτηκαν στη συμπίεση του λεγόμενου κόστους εργασίας και στην περικοπή των κοινωνικών δαπανών, είχε αποτέλεσμα τη δημιουργία αντιπληθωριστικής σπείρας, με τον πληθωρισμό να πέφτει σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα στην Ευρώπη, ενώ την ίδια πτωτική πορεία είχαν τα επιτόκια και τα δημόσια ελλείμματα. Από την άλλη πλευρά οι τιμές των πρώτων υλών είχαν υποχωρήσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα, εξέλιξη στην οποία αποδόθηκε εν μέρει και η οικονομική κρίση που έπληξε τις χώρες της Λατινικής Αμερικής το 1997 καθώς και χώρες της Ν. Ανατολικής Ασίας.

Ομως η κατάσταση σήμερα φαίνεται ότι αλλάζει. Μετά από πολλά χρόνια οι πετρελαιοπαραγωγές χώρες κατάφεραν να συμφωνήσουν σε μείωση της παραγωγής, με αποτέλεσμα το πετρέλαιο να ανέβει από 10 περίπου δολάρια το βαρέλι τον Δεκέμβρη του 1998 στα 18 δολάρια σήμερα.Από την άλλη πλευρά, μαίνεται ο ακήρυχτος οικονομικός πόλεμος ανάμεσα στον αμερικανικό και ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, μια και το μοίρασμα πληθυσμών και εδαφών συνεχίζεται... Εκφάνσεις αυτής της αντιπαράθεσης είναι ο νομισματικός πόλεμος που έχει ξεσπάσει μεταξύ του δολαρίου και του ΕΥΡΩ, όπου η ισοτιμία του τελευταίου υποχωρεί συνεχώς, ενώ η αναταραχή στις αγορές των ευρωπαϊκών ομολόγων συνεχίζεται, καθώς τα διεθνή περιπλανώμενα κεφάλαια εγκαταλείπουν την ευρωπαϊκή ήπειρο και στρέφονται προς την Αμερική και την Ασία. Η ίδια η ευρωπαϊκή οικονομία αισθάνεται το στενό κολάρο του προγράμματος σταθερότητας. Η Γερμανία, η λοκομοτίβα της Ευρώπης, ταλανίζεται από την οικονομική ύφεση και την ανεργία, ενώ η ανακοίνωση της ιταλικής κυβέρνησης ότι το 1999 θα παρουσιάσει υψηλότερο δημοσιονομικό έλλειμμα απ' τον αρχικό της στόχο, καθώς και πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητα, ότι η Γαλλία αδυνατεί να αντεπεξέλθει στις δημοσιονομικές απαιτήσεις του περιβόητου συμφώνου, επιτείνουν την κατάσταση αστάθειας και αβεβαιότητας.

Θανάσης ΚΑΝΙΑΡΗΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ