Το ζήτημα της τρομοκρατίας δεν είναι καθόλου καινούριο. Ο όρος "τρομοκρατία" είναι αρνητικά φορτισμένος και σ' αυτό φρόντισαν και φροντίζουν οι κυρίαρχες τάξεις, όχι γιατί νοιάζονται για τη δημοκρατία και την ευημερία των λαών, μα ακριβώς για το αντίθετο. Ετσι ακριβώς οι ιθύνοντες της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων προωθούν χρόνια τώρα την υπόθεση "καταπολέμηση της τρομοκρατίας", προκειμένου να επιβάλουν στις λαϊκές συνειδήσεις την αποδοχή της με κάθε μορφή καταστολής των λαϊκών κινημάτων, της εθνικοαπελευθερωτικής πάλης, σ' όλο τον πλανήτη. Αν σήμερα χαρακτηρίζεται τρομοκρατία ο αγώνας του κουρδικού λαού, αυτό σημαίνει ότι κάθε αγώνας για κοινωνική απελευθέρωση της εργατικής τάξης των λαών είναι τρομοκρατία, αφού αμφισβητεί την εκμεταλλευτική κυριαρχία και την εξουσία του κεφαλαίου. Ετσι, στη δεκαετία του '90, μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, του αντίπαλου στον ιμπεριαλισμό δέους, ανάγεται η τρομοκρατία ως ένα από τα ζητήματα που αιτιολογούν έως και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, προκειμένου αυτές να νομιμοποιηθούν. Αυτό απαιτεί η "νέα τάξη πραγμάτων". Οι θύτες, δηλαδή οι ιμπεριαλιστές τρομοκράτες, αυτοχαρακτηρίζονται θύματα της τρομοκρατίας, προκειμένου να επιβάλουν με κάθε μέσο τη θέλησή τους, εκεί όπου τα συμφέροντα των μονοπωλίων το επιτάσσουν. Σ' αυτά τα πλαίσια, επιδιώκουν την κοινή δράση όλων των καπιταλιστικών κρατών, μέσω διαφόρων οργανισμών και διακρατικών συμφωνιών, σ' αυτά τα πλαίσια μπορούμε να ερμηνεύσουμε την αντικειμενική βάση της έτοιμης συμφωνίας ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ελληνική κυβέρνηση σ' αυτό το ζήτημα, όπως και την εμπλοκή του στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Ο "Ρ" κάνει μια αναδρομή στην πορεία διαμόρφωσης από τους ιμπεριαλιστικούς κύκλους αυτής της εξελισσόμενης εκστρατείας καταστολής, στο όνομα της "πάταξης της τρομοκρατίας".