Ελαχιστότατα πια καλοκαιρινά αθηναϊκά θέατρα προσφέρουν ποιοτική θεατρική"δροσιά". Το "Παρκ" είναι από εκείνα που με το ρεπερτόριο, την επιλογή των συνεργατών και τις φροντισμένες καθ' όλα παραγωγές του, προσπαθούν να προσφέρουν ποιοτική καλοκαιρινή θεατρική ψυχαγωγία. Τέτοια είναι και η φετινή προσπάθεια του "Παρκ", με τις "Σφαίρες πάνω από το Μπροντγουαίη", τη θεατρικά γόνιμη μεταφορά από τον Θοδωρή Πετρόπουλο της ομώνυμης ταινίας του Γούντυ Αλλεν.Του "δαιμόνιου" σαρκαστή του καθημερινού παραλογισμού και της πολύμορφης καθημερινής ανεπάρκειας και "σχιζοφρένειας" της αμερικάνικης ζωής και κοινωνίας. Του δημιουργού που αυτοσαρκαζόμενος ψυχογραφεί και ηθογραφεί τον απλό Αμερικάνο πολίτη, αλλά και το βίο, τα σύμβολα, την ηθική, τις αξίες, τον κυνικό ανταγωνισμό, τον αγώνα δρόμου για την επιβίωση των καλλιτεχνών στον αδυσώπητο "κόσμο" του θεάτρου και κινηματογράφου. Του πολύπλευρου τραγικωμικού "κλόουν" που με τους αυτοβιογραφικούς και αυτοψυχαναλυτικούς συνήθως σεναριακούς "μύθους" και τους υποκριτικούς "κώδικές" του, κωμικοποιεί τα κουσούρια, τις φοβίες, τις ανασφάλειες, τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες, τις παγίδες, τις εξαρτήσεις, τα ήθη, τα μικρά και μεγάλα καθημερινά προβλήματα, τα μικρά και μεγάλα δράματα του καλλιτεχνικού κόσμου.

Εμπλουτισμένες με αυτοβιογραφικά στοιχεία, "Οι σφαίρες πάνω από το Μπροντγουαίη" δεν είναι απλώς μια κωμωδία στο είδος του "θεάτρου στο Θέατρο", είναι και ένα ευφυές πικρόγευστο σατιρικό σχόλιο για την αταλαντοσύνη, το βέκιο, αποκομμένο από τη σύγχρονη πραγματικότητα θέατρο. Για τα ελευθεριάζοντα ήθη, το βεντετισμό και ανταγωνισμό μεταξύ φιρμάτων ηθοποιών. Ο Αλλεν με το "στόρι" και τους χαρακτήρες που έπλασε, απομυθοποιεί τις έννοιες "συγγραφέας", "σκηνοθέτης", "πρωταγωνιστής", αποδίδοντας το αληθινό συγγραφικό ταλέντο και το καλό θεατρικό αισθητήριο, ως έμφυτο χάρισμα, σε έναν ανώνυμο αμόρφωτο άνθρωπο, που με τις ιδέες του βοηθά ουσιαστικά τον συγγραφέα Ντέιβιντ Σέην στη βελτίωση του έργου του (στο ρόλο του συγγραφέα Σέην καθρεφτίζεται ο Αλλεν). Στον γκάνγκστερ Τσις, "όργανο" του αρχιμαφιόζου της περιοχής Μπροντγουαίη, Βαλέντι, ο οποίος χρηματοδοτεί το ανέβασμα του έργου του Σέην επιβάλλοντας ως "ηθοποιό" την αστοιχείωτη ερωμένη του. Ο Γ. Αλλεν καυτηριάζοντας την υποταγή των θεατρανθρώπων στους μαφιόζους, μετατρέπει τον γκάνγκστερ σε "τιμωρό" της αταλαντοσύνης. Ο Τσις αγαπώντας πια το θέατρο, σκοτώνει την ερωμένη του "νονού", αδιαφορώντας αν θα πληρώσει την πράξη του με τη ζωή του. Μόνο ο θάνατος του Τσις θα οδηγήσει τον Σέην στην αυτοκάθαρση και αξιοπρέπεια, στη φυγή από το "βόρβορο" του Μπροντγουαίη.

Εργο με πολυεπίπεδους, παράλληλους χορούς και χώρους δράσης, με ταχύτατων κινηματογραφικών ρυθμών γενικά, μακρινά και κοντινά "πλάνα", το "Σφαίρες πάνω από το Μπροντγουαίη", έπεσε στα χέρια άξιων συντελεστών. Ο Απόστολος Βέττας,με το ευέλικτα μεταμορφώσιμο σκηνικό του, μια γιγάντια μεταλλική κατασκευή, με γρήγορες αλλαγές, με ζωγραφικά ταμπλό, έλυσε το πρόβλημα της πολλαπλής δράσης, και κυρίως του θεάτρου στο θέατρο, ενώ η Χριστίνα Κωστέα"έντυσε" με γούστο, χρωματικό πλούτο και αίσθηση του χιούμορ την πληθώρα των ρόλων. Οι μουσικές που επέλεξε ο Ιάκωβος Δρόσος και οι χορογραφίες τωνΒάλιας Παπαχρήστου - Φώτη Νικολάου,έδωσαν καλές "γεύσεις" του αμερικάνικου λαϊκού καμπαρέ και του μιούζικαλ στη δεκαετία του '30 (εποχή διαδραμάτισης του έργου). Οι παραπάνω συντελεστές "ενορχηστρωμένοι" από τους έμπειρους, κινηματογραφικής αντίληψης και "νεύρου" σκηνοθετικούς ρυθμούς, από την πληθωρική (έως και πλεονασματική κάποτε) φαντασία και τη συνειδητά σχολιαστική ευρηματικότητα του Γιάννη Κακλέα,συνετέλεσαν στο συνολικά ποιοτικό θεατρικό αποτέλεσμα. Η παράσταση του Κακλέα υπηρετεί ευσυνείδητα το βάθος, την ουσία του έργου, δηλαδή την πικρή σχολιαστική ειρωνεία του Γ. Αλλεν για τα κακώς κείμενα του θεάτρου. Τόσο πολύ μάλιστα που το σχόλιο συχνά να βαραίνει, να παρασοβαρεύει και το κωμικό στοιχείο. Από το καλοδουλεμένο σκηνοθετικά ερμηνευτικό σύνολο, ξεχωρίζουν η Ρένη Πιττακή που χάρισε στην παράσταση την πλούσια, ασκημένη στο μεγάλο θέατρο υποκριτική κουλτούρα της, με μια ερμηνεία - σατιρικό σχόλιο για το βεντετισμό. ΟΓεράσιμος Σκιαδαρέσης με την απλότητα και την κρυμμένη ευαισθησία του στο ρόλο του Τσις. Ο Πάνος Χατζηκουτσέλης,ένας ηθοποιός πειθαρχικός, στέρεος, με μεγάλη αίσθηση του χιούμορ αλλά και του μέτρου. Ο Δημήτρης Μαυρόπουλος,με σπάνια, έμφυτη αμεσότητα και λαϊκότητα και χιούμορ. Η Σοφία Σεϊρλή και ο Πάνος Ξενάκης που σατίρισαν εύστοχα μια τρελοθεατρίνα και έναν βέκιο ηθοποιό, αντίστοιχα. Η Ιφιγένεια Αστεριάδη δε στερείται ταλέντου και εκφραστικών μέσων, η άμετρη υπερβολή της όμως τα "καίει".

Ο Στέλιος Μάινας,ταλαντούχος, με χιούμορ και "νεύρο" ηθοποιός, "χρεώθηκε" το επικίνδυνο φορτίο, της μεταμόρφωσής του σε Γ. Αλλεν. Η προσπάθειά του, καθώς πέτυχε, όχι όλα (δεν είναι εξάλλου δυνατόν), αλλά οπωσδήποτε ορισμένα καλά αποτελέσματα, καταγράφεται στα πολύ θετικά της πορείας του.

ΘΥΜΕΛΗ