Υπάρχουν, κατ' αρχήν, ορισμένα ερωτήματα: Πρώτο: Ακούμε διαρκώς για συζητήσεις και για μια συνεχή αναζήτηση του καινούριου. Το καινούριο στη ζωή ασφαλώς και πρέπει να το αναζητούμε. Δημιουργεί, όμως, πολλά ερωτηματικά η συνεχής συζήτηση για τη διαρκή αναζήτηση του καινούριου, συζήτηση που δε βρίσκει και την ανάλογη αντανάκλαση στη δράση. Μήπως, τελικά, γίνεται το άλλοθι για μην υπάρχει δράση, ή και για να χρησιμεύει αυτή η αέναη συζήτηση ως κάλυψη μιας γραμμής ενσωμάτωσης; Δεύτερο: Ποια είναι αυτά τα τόσο σημαντικά που συζητάει η Αριστερά στην Ευρώπη, με τα οποία πρέπει το ΚΚΕ να αντιστοιχηθεί; Και σε τελευταία ανάλυση, γιατί ο συντάκτης του άρθρου δεν καλεί αυτή την Αριστερά άλλων χωρών της Ευρώπης να αντιστοιχηθεί με τη γραμμή του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου; Τη θεωρεί λαθεμένη αυτή τη γραμμή; Αν ναι, ας κρίνει τη στάση των κομμάτων στον πόλεμο. (Και όχι μόνο στον πόλεμο, αλλά ο πόλεμος είναι το πιο απτό παράδειγμα που δε σηκώνει ναι μεν αλλά... Είναι το γεγονός που δείχνει τα πάντα,αφού η εξωτερική πολιτική είναι η συνέχεια της εσωτερικής...).

Αλλά, γιατί ο συντάκτης της "ΕΠΟΧΗΣ" (ή η "ΕΠΟΧΗ"), όταν κάνει λόγο για "όσα συζητάει η Αριστερά στην Ευρώπη", δεν εντάσσει σ' αυτήν τα 55 Κομμουνιστικά Κόμματα που συναντήθηκαν στην Αθήνα και εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση; Αν τα εντάσσει, τότε γιατί καλεί το ΚΚΕ να αντιστοιχηθεί, τη στιγμή που με πρωτοβουλία του ΚΚΕ έγινε αυτή η συνάντηση;

Τρίτο και το κυριότερο: Τι εννοεί η "ΕΠΟΧΗ" γράφοντας ότι το ΚΚΕ πρέπει να ανανεωθεί προγραμματικά; Ο συντάκτης του άρθρου δεν το λέει στο γραπτό του. Δικαιούμαστε, όμως, να υπογραμμίσουμε ότι εννοεί πως το ΚΚΕ πρέπει να εγκαταλείψει τις προγραμματικές του αρχές και την πολιτική του Μετώπου και να επιλέξει κάποιαν άλλη, προφανώς αυτήν της ΑΚΟΑ, ή μία παραπλήσια. Αυτό προκύπτει και από άλλο άρθρο της εφημερίδας, της ίδιας μέρας, όπου διαβάζουμε: "Το ΚΚΕ περιορίζεται σε αυτή τη φάση να αναφέρεται σε συσπείρωση ριζοσπαστικών δυνάμεων μέσα στο κίνημα και τη βάση και να αποφεύγει επιμελώς να μιλήσει για την αναγκαιότητα κοινής δράσης των δυνάμεων της Αριστεράς".

* * *

1. Αντί να απευθύνονται στο ΚΚΕ, θα μπορούσαν να απευθυνθούν στον εαυτό τους και στα άλλα κόμματα που αυτοκατατάσσονται στην Αριστερά, και να τους πουν: "Γιατί επιμένετε στη γραμμή του "μονόδρομου" και δεν πάτε κόντρα σ' αυτόν, ώστε να συμπέσετε, όχι με το συνολικό πρόγραμμα του ΚΚΕ, αλλά με την κατεύθυνση της πάλης κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, γεγονός που θα κάνει δυνατή και την κοινή δράση με το ΚΚΕ"; Κι εξάλλου, το ότι υπάρχουν αυτές οι διαφορές, φάνηκε και στις Ευρωεκλογές, όπου με ευθύνη της ΑΚΟΑ δεν πραγματοποιήθηκε εκλογική συνεργασία με το ΚΚΕ.

2. Θέτουν το ερώτημα: "Πώς μπορεί να παρέμβει η αριστερά έως τις εκλογές"; Το ΚΚΕ δεν ασχολείται με το τι θα γίνει από εκλογές σε εκλογές, δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν το ενδιαφέρουν τα εκλογικά αποτελέσματα. Αλλά το κύριο για το ΚΚΕ (και πιστεύουμε και για το συμφέρον του λαού) είναι το πώς θα αναπτυχθεί η ταξική πάλη, το πόσο γρήγορα θα προχωρήσει η συσπείρωση ριζοσπαστικών δυνάμεων και η λαϊκή ενότητα, το πώς θα απεγκλωβιστούν λαϊκές δυνάμεις από τα αστικά κόμματα, τι θα γίνει με την άσχημη κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος, κ. ά. Αυτή η διαδικασία, στο βαθμό που προχωράει, θα επηρεάζει θετικά και το εκλογικό αποτέλεσμα.

3. Η συνεργασία πολιτικών δυνάμεων (επειδή δεν αποτελεί αυτοσκοπό), για να είναι σε όφελος των εργαζομένων πρέπει να προκύπτει, να δοκιμάζεται στην πολιτική πάλη τους,στην κοινή δράση και στις εμπειρίες τους πάνω σε στόχους κατά του πολέμου, των ιδιωτικοποιήσεων, του ξεκληρίσματος της μικρομεσαίας αγροτιάς, των νέων εργασιακών σχέσεων, γενικά των επιλογών της "νέας τάξης πραγμάτων"!! Αυτό δε σημαίνει ότι η συνεννόηση από τα "πάνω" δε βοηθάει την ενότητα στη βάση. Τη βοηθάει. Αλλά προηγείται η κοινωνική. Ετσι δείχνει η πείρα. Οποιες συμμαχίες δε ρίζωσαν στο λαό, απέτυχαν. Και ας μην ξεχνάμε, ότι λαϊκές δυνάμεις που ασφυκτιούν, που "ψάχνουν", βρίσκονται πρώτα απ' όλα στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ. Κι αυτές οι δυνάμεις πρέπει να συγκεντρωθούν στα κοινωνικά κινήματα. Δεν υπάρχει μόνο ο αριστερός κόσμος. Μιλάμε, δηλαδή, για ένα μέτωπο κοινωνικό που θα σφραγίζεται με πολιτικά χαρακτηριστικά και θα έχει σαφή στρατηγική. Μέσα σ' αυτό το "καμίνι" θα φανεί και η δυνατότητα, η φερεγγυότητα και η θέληση για μετωπική πολιτική έκφραση της συμμαχίας της εργατικής τάξης, της νεολαίας, των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού.

Κι ας αφήσουν, ορισμένοι, στην άκρη το... φόβο τους μήπως το ΚΚΕ τους καπελώσει! Τον "φόβο του καπέλου" τον επικαλούνται μόνο όσοι δε θέλουν να είναι δεσμευμένοι απέναντι στο λαό με αντιιμπεριαλιστικούς αντιμονοπωλιακούς στόχους, μόνο όσοι δε θέλουν να ελέγχονται καθημερινά και να λογοδοτούν για τη συνέπεια και για τη δράση τους, μόνο όσοι θέλουν να τα στρίβουν κατά το δοκούν.

Το ΚΚΕ, όχι μόνο δε θέλει να απουσιάζουν άλλες πολιτικές δυνάμεις από την κοινωνική δράση, αλλά και λυπάται επειδή, κατά κανόνα, απουσιάζουν. Υπάρχει, επομένως, πεδίον δόξης λαμπρόν για το κάθε κόμμα, αλλά και για Κινήσεις, για ξεχωριστά άτομα.

Αν δράσουμε σ' αυτό το επίπεδο, κανένας δε θα αναρωτηθεί με το δίκιο του: Πώς γίνεται να τα βρουν στις πολιτικές κορυφές και δεν μπορούν να τα βρουν μέσα στο κίνημα; Και κανένας δε θα πει - πάλι με το δίκιο του - ότι θέλουν το λαό στη γωνία...

* * *

Κοινά σημεία μπορεί να βρεθούν - και έχουν βρεθεί κατά καιρούς - ακόμη και με το ΠΑΣΟΚ και με τη ΝΔ. Κοινά σημεία έχουν βρεθεί και με τον ΣΥΝ και με το ΔΗΚΚΙ. Το ΚΚΕ δεν είναι στενοκέφαλο, ούτε μαξιμαλιστικής αντίληψης. Οποτε υπήρξαν τέτοια κοινά σημεία τα υποστήριξε από κοινού με άλλα κόμματα και στη Βουλή (πόλεμος, κ.ά.) και εκτός Βουλής (συνδικαλιστικό κίνημα, κ. ά).

Αλλά το ζήτημα είναι το εξής: Μπορεί να μείνει στην άκρη η γενική κατεύθυνση της πολιτικής γραμμής,στο όνομα των κάποιων επιμέρους κοινών σημείων; Μπορεί να μείνει στην άκρη η σύγκρουση με τις βασικές επιλογές των μονοπωλίων, του ιμπεριαλισμού, των κυβερνήσεών τους, δηλαδή ό,τι καθορίζει το άνοιγμα του δρόμου για φιλολαϊκές λύσεις,στο όνομα της συνεργασίας σε κάποια κοινά σημεία; Λέμε όχι. Γιατί μιλάμε για προγραμματική συμφωνία.Και γιατί αυτό, αν γινόταν αποδεκτό από το ΚΚΕ, θα σήμαινε ότι υποθηκεύεται η γενική πολιτική γραμμή που είναι συμφέρουσα για το λαό. Θα σήμαινε ακόμη, ότι υπονομεύεται και η πάλη για τα επιμέρους, όταν το γενικό "στραβώσει".Γι' αυτό δεν μπορεί, π.χ. η σύμπτωση στο αίτημα αύξησης των μισθών και σε άλλα επιμέρους, που δεν τα υποτιμάμε, να αποτελέσουν προγραμματικό περιεχόμενο πολιτικής συνεργασίας κομμάτων, αποσπασμένα από τη γενική πολιτική κατεύθυνση. Κι εξάλλου, τα όποια κοινά υπάρχουν, ας φροντίσουν οι ενδιαφερόμενοι να τα προωθήσουν μέσα από την κοινή στάση στο μαζικό κίνημα και στη Βουλή.

* * *

Αλλά η "ΕΠΟΧΗ" πρέπει να πάρει απόφαση πρώτα από όλα το εξής: Την προγραμματική ανανέωση, όπως την εννοεί η ΑΚΟΑ, το ΚΚΕ δεν πρόκειται να την κάνει. Το ΚΚΕ δεν πρόκειται να αυτοχειριαστεί. Αν ήταν να το κάνει τώρα, γιατί να μη το έκανε από το 1991; Αλλά στην περίπτωση που αυτό θα είχε συμβεί, κανένας δε θα 'πρεπε να αναρωτιόταν, για ποιο λόγο θα είχε πάψει η φωνή της πάλης, της αντίστασης, της προοπτικής.

Μάκης ΜΑΪΛΗΣ