Δυο μήνες τώρα παρακολουθώ αυτόν τον άνανδρο βομβαρδισμό που υφίσταται νυχθημερόν η Γιουγκοσλαβία και αγανακτώ. Και δεν τολμώ, εξήντα δύο μέρες τώρα και κάτι, μια αράδα, έστω, να γράψω. Για πρώτη φορά στη ζωή μου είναι αδύνατο να περιγράψω τα απερίγραπτα. Και, προσπαθώ να εξηγήσω με τη λογική όλα τα παράλογα και επιχειρώ να εμποδίσω την οργή μου να μετατραπεί σε μίσος. Το απέφυγα; Οχι βέβαια. Μόλις αντικρίζω στην τηλεόραση ένα από τα λαλίστατα μέλη της διεθνούς συμμορίας και, της πολιτικής αλητείας νιώθω μια τρομερή αποστροφή. Ακόμη και η τηλεοπτική "συναναστροφή" με αυτούς τους διεφθαρμένους με μολύνει. Αμα τη θέα τους μου γεννιέται η επιθυμία να πλυθώ, ν' απολυμανθώ, ν' αποστειρωθώ. Να απομονωθώ για να μην τους βλέπω και να μην τους ακούω.

Δυο μήνες τώρα, άδικα προσπαθώ να φανταστώ τα συναισθήματα των μανάδων τους. Μανάδες, που φιλοξένησαν στη μήτρα τους αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα. Τέρατα, που δολοφονούν έγκυες γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένους, ασθενείς, δημοσιογράφους, διπλωμάτες, τέρατα της αποκάλυψης που ρημάζουν μια ολόκληρη χώρα, τέρατα σχιζοειδή. Τραβεστί σοσιαλιστές και κομμουνιστές που αναρριχήθηκαν στην εξουσία με συνθήματα αριστερά και, που, μόλις κάθισαν στην πολυπόθητη πολυθρόνα έκλεισαν με νόημα το μάτι στο κατεστημένο των ΗΠΑ. Ούτε καν στο δικό τους! Κι αυτό προσπάθησαν να το παραπλανήσουν, να το παραπληροφορήσουν. Δυο μήνες τώρα, ματαιοπονώ. Επιχειρώ να κατανοήσω τα υλικά με τα οποία είναι φτιαγμένοι αυτοί οι κομψευόμενοι φιλοπόλεμοι, οι άκαμπτοι και άκαπνοι χαρτογιακάδες. Τι έχουν μέσα τους επιτέλους; Στο μυαλό, στην καρδιά; Μα δε διαθέτουν νου, ούτε καρδιά. Αν δεχτώ το απόφθεγμα του Τερέντσιο, πως δηλαδή "τίποτε το ανθρώπινο δε μου είναι ξένο", τότε θα πρέπει να παραδεχτώ πως δεν είμαι τέτοιου είδους άνθρωπος, διότι όλα αυτά μου είναι ξένα.

Δυο μήνες τώρα βλέπω το ηθικό ανάστημα του γιουγκοσλαβικού λαού και της κυβέρνησής του να ψηλώνει καθημερινά. Και, με θαυμασμό παρατηρώ την ανδρεία, την καρτερία, την ψυχραιμία, τη σοβαρότητα και την αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετωπίζουν το "αφ' υψηλού" πραξικόπημα. Συνειδητοποιείτε τι σημαίνει να μην τολμάς να κοιτάξεις το δικό σου κομμάτι ουρανού. Ουρανού, που αντί για ανοιξιάτικη βροχή να στέλνει βόμβες στη γη; Βόμβες που σκορπίζουν το θάνατο. Βόμβες, που πέφτουν επί δικαίων επειδή δε συμμορφώθηκαν προς τα υποδείξεις... Ο λαός αντέχει, δε σκύβει το κεφάλι, επαναστατεί με τις αποφάσεις των "αρχόντων του σκότους". Ο Προμηθέας Δεσμώτης δε συνθηκολογεί με τους ασήμαντους αλλά πανίσχυρους θεούς. Γράφει ιστορία. Γνωρίζει ότι αυτός μόνον θα παραμείνει, ενώ οι "θεοί" της παρανοϊκής, ΝΑΤΟικής συμμορίας θα τσακιστούν, θα ξορκιστούν, θα ξεχαστούν. Αλλο πράγμα είναι να είσαι αδύνατος και άλλο ασήμαντος. Αλλο να είσαι μικρός και άλλο δουλικός.

Δυο μήνες τώρα κοιτώ το χάρτη της Ευρώπης, τις λίμνες, τις πεδιάδες, τους ποταμούς της. Βλέπω τα νερά του Τίβερη να κυλούν ταραγμένα και με φρίκη να ανακαλούν την εικόνα του Καλιγούλα, του Ντ' Αλέμα, του... Κοιτώ το Ρήνο και απορώ. Αντέχει, ακόμη ο δυστυχής να αντικρίζει τον "πράσινο" Φίσερ Τι συνειρμούς άραγε κάνει; Ο Τάγος, θλίβεται, δε χορεύει ταγκό και κρύβει την υγρή ντροπή του στη 5η φάλαγγα του Σολάνα, ενώ για το Σηκουάνα η ανάγνωση είναι θεραπευτική. Οι "Αθλιοι", που πλέουν μέσα στα νερά του φέρουν το... γράμμα Υ. Μόνον ο Τάμεσις δε νιώθει τύψεις, ντροπή, οργή. Ηρεμος, βρώμικος και φλεγματικός. Ο Μπλερ, είναι δικό του απόβρασμα, είναι εκείνος που θα καταστρέψει την ΕΕ, την ΟΝΕ, το "ευρωπαϊκό όνειρο" εκ των ένδον. Είναι ο "δούρειος ημίονος", που προσπαθεί να ανακτήσει τη χαμένη τιμή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Οσο για τον Ιλισό, αυτός προπολλού τσιμέντο έχει γίνει. Τι να γίνει;..