Πέμπτη 22 Απρίλη 1999
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 10
NATO: Η σύγχρονη αυτοκρατορία του εγκλήματος

Το ΝΑΤΟ ανακοινώνει αύριο στη Σύνοδο Κορυφής της Ουάσιγκτον τη "νέα στρατηγική αντίληψη", που θα αντικαταστήσει την ισχύουσα από το 1991, και εφαρμόζεται ήδη στην επέμβαση κατά της Γιουγκοσλαβίας.Αντίθετα από τους ψευδείς ισχυρισμούς της κυβέρνησης και του καθεστωτικού Τύπου, δεν υπάρχει κανένας προβληματισμός για διατήρηση του "αμυντικού ρόλου" του ΝΑΤΟ, καθότι αυτός καταργήθηκε ομόφωνα το 1991 με τη συνυπογραφή και της Ελλάδας. Οπως αναγνωρίζει ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης στην επιστολή του ενόψει της αυριανής Συνόδου Κορυφής, "το τέλος του ψυχρού πολέμου έδωσε το σινιάλο μεταμόρφωσης της Συμμαχίας, που πέρασε, από τον κύριο ρόλο οργάνωσης της άμυνας, σ' αυτόν ενός κεντρικού πυλώνα μιας συνεργατικής και ανοιχτής ασφάλειας για όλους στην Ευρώπη". Αυτή η επιβολή του μηχανισμού "ασφάλειας" σε "όλη την Ευρώπη" επέτρεψε τη συνέχιση της αμερικανικής κυριαρχίας στην ήπειρο, μετά το "τέλος του κομμουνισμού" και καθόρισε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Η "νέα αντίληψη" καταργεί τυπικά τον ΟΗΕ και κάθε έννοια του "διεθνούς δικαίου", καθιστώντας το ΝΑΤΟ μοναδικό όργανο επιβολής των "διατλαντικών" συμφερόντων, όχι μόνο ως απλό "χωρο-φύλακα", αλλά ως επιθετικό εισβολέα και κατακτητή.

Η "στρατηγική αντίληψη" του ΝΑΤΟ (1991-1999)

Η "νέα στρατηγική αντίληψ"η του ΝΑΤΟ, που υιοθετήθηκε "ομόφωνα" από τους ΝΑΤΟικούς αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων στη Σύνοδο Κορυφής της Ρώμης (7/8 Νοέμβρη 1991), δεσμεύοντας οριστικά και αμετάκλητα τη χώρα μας,ακολουθούσε κατά γράμμα το νέο στρατιωτικό δόγμα των ΗΠΑ, όπως κωδικοποιήθηκε από την προεδρική οδηγία "National Security Strategy of the United States" (Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ) τον Αύγουστο 1991, και εφαρμοζόταν σταδιακά από το 1981 ως δόγμα της "αεροχερσαίας μάχης" (Airland Battle). Ολοι οι "συμμαχικοί" στρατοί έπρεπε να προσαρμοστούν στην αμερικανική πολεμική μηχανή. Τρία τα βασικά "συμπεράσματα" της "νέας" θεώρησης: (1) Το ΝΑΤΟ δε διαλύεται, παρόλο που δεν είχε πλέον ορατό "εχθρό" μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας. (2) "Το τροποποιημένο στρατηγικό περιβάλλον προσφέρει νέες ευκαιρίες στη Συμμαχία για να εντάξει τη στρατηγική της μέσα σε ένα πλαίσιο ευρείας προσεγγίσεως της ασφαλείας".Το ΝΑΤΟ μετατρέπεται από "συμμαχία" υπεράσπισης των κρατών - μελών της σε "μηχανισμό ασφαλείας". Οπως εξηγεί ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος, "η διαφορά της συλλογικής ασφάλειας από τη Συμμαχία είναι ότι η πρώτη επιτρέπει αντιμετώπιση οποιουδήποτε κινδύνου,είτε προέρχεται από το εσωτερικό του συνόλου είτε απ' έξω. Αντίθετα, συνήθως η Σσυμμαχία αποβλέπει στην προστασία από επίθεση κρατών που δε μετέχουν σ' αυτή" (Εμ. Ρούκουνας: "Διεθνείς Οργανισμοί", εκ. Σάκκουλα, 1986), (3) "Η ασφάλεια της Συμμαχίας θα πρέπει να αντιμετωπίζεται, επίσης, στο παγκόσμιο πλαίσιο. Τα συμφέροντα ασφαλείας της Συμμαχίας μπορούν να επηρεαστούν από άλλους κινδύνους ευρύτερου χαρακτήρος, συμπεριλαμβανομένης της διαδόσεως όπλων μαζικής καταστροφής, της διακοπής της ροής ζωτικών πόρων και των πράξεων τρομοκρατίας ή σαμποτάζ" (άρθρο 13).Η "νέα αντίληψη" αναφέρεται με ολόκληρο κεφάλαιο στις "προκλήσεις και κινδύνους για την ασφάλεια". Το άρθρο 10 εκτιμά ότι οι "κίνδυνοι" δεν πρόκειται να προέλθουν από προμελετημένη επίθεση εναντίον του εδάφους των συμμάχων, αλλά "από τις αρνητικές συνέπειες ασταθειών, οι οποίες μπορεί να προκληθούν από τις σοβαρές οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές δυσκολίες,συμπεριλαμβανομένων των εθνοτικών διαφορών και των εδαφικών διενέξεων, που αντιμετωπίζονται από πολλές χώρες, στην ΚΑ Ευρώπη". Ολοκληρώνεται έτσι το ιδεολογικό πλαίσιο επέμβασης που θα συνοδεύσει τη ΝΑΤΟική δράση καθ' όλη τη διάρκεια της γιουγκοσλαβικής κρίσης. Ηδη από το 1991, το ΝΑΤΟ ισχυριζόταν ότι "οι εντάσεις που ενδέχεται να δημιουργηθούν, καθ' ον χρόνο είναι περιορισμένες,δε θα απειλήσουν άμεσα την ασφάλεια και την εδαφική ακεραιότητα μελών της Συμμαχίας. Ωστόσο, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε κρίσεις που θα θέσουν υπό αμφισβήτηση την ευρωπαϊκή σταθερότητα και ακόμη και σε ένοπλες συγκρούσεις, στις οποίες μπορεί να αναμειχθούν εξωτερικές δυνάμεις ή που θα μπορούσαν να επεκταθούν σε χώρες του ΝΑΤΟ, έχοντας έτσι άμεση επίδραση επί της ασφαλείας της Συμμαχίας" (άρθρο 10). Οι ένοπλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ "έχουν να εκπληρώσουν διαφορετικές λειτουργίες σε καιρό ειρήνης, κρίσεως και πολέμου". Σε καιρό ειρήνης, ο ρόλος, εκτός των άλλων, είναι "η συμβολή στη διατήρηση της σταθερότητας και της ισορροπίας στην Ευρώπη", ενώ "θα μπορούσαν να κληθούν να συμβάλουν στην παγκόσμια σταθερότητα και ειρήνη, προσφέροντας δυνάμεις για αποστολές των Ηνωμένων Εθνών" (άρθρο 42). Προδιαγράφονταν μ' αυτό τον τρόπο οι επεμβάσεις στη Βοσνία και τη Σομαλία. Σε περιπτώσεις "κρίσεων", οι οποίες "θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια στρατιωτική απειλή κατά της ασφαλείας των μελών της Συμμαχίας, οι Ενοπλες Δυνάμεις της Συμμαχίας μπορούν να συμπληρώσουν και ενισχύσουν τις πολιτικές ενέργειες, στο πλαίσιο μιας ευρείας προσεγγίσεως της ασφαλείας" (άρθρο 43). Το ΝΑΤΟ θεωρεί "απίθανο" ένα "γενικευμένο πόλεμο στην Ευρώπη" (άρθρο 44). Ετσι προσαρμόζει το στρατιωτικό δόγμα στην πολεμική μηχανή των ΗΠΑ (άρθρο 40) και ιδιοποιείται το δόγμα της "αεροχερσαίας μάχης". Αρχίζει η εποχή των επεμβατικών πολέμων που ξεκινούν με ανηλεή βομβαρδισμό, τη γνωστή "επίθεση σε βάθος" (Strike deep), βασιζόμενη στις "νέες τεχνολογίες" και στον ηλεκτρονικό πόλεμο (ελικόπτερα, παρεμβολές, "ευφυή" βλήματα κλπ.). Δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς ταχύτατη διαβίβαση πληροφοριών προς κάθε κατεύθυνση. Ενδεχόμενη επέμβαση χερσαίων δυνάμεων αποφασίζεται μετά τη "φάση" των αεροπορικών βομβαρδισμών. Οπως δήλωνε ο ΓΓ του ΝΑΤΟ Μ. Βέρνερ, το Δεκέμβρη 1992, "το ΝΑΤΟ δε γνωρίζει πλέον όρια".Το ΝΑΤΟ ως μηχανισμός επιβολής "ασφάλειας" μπορεί πλέον να δρα και εκτός των μέχρι τούδε "περιοχών επιχειρησιακής ευθύνης". Κανείς δεν κάνει λόγο για το γεγονός ότι τέτοια δράση δεν καλύπτεται από τα άρθρα της ιδρυτικής συνθήκης της Ουάσιγκτον (1949) και κατά συνέπεια προϋποθέτει, τουλάχιστον, την επικύρωση από τα "εθνικά" Κοινοβούλια των ΝΑΤΟικών κρατών - μελών. Η ΝΑΤΟική Σύνοδος Κορυφής των Βρυξελλών (10/11 Γενάρη 1994) επιβεβαιώνει ομόφωνα και πανηγυρικά τη "νέα αντίληψη", τονίζοντας ότι "η δική μας ασφάλεια είναι άρρηκτα συνδεδεμένη μ' αυτή όλων των άλλων κρατών στην Ευρώπη" (!!!) και γι' αυτό "αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες σχεδιασμένες να συνεισφέρουν στη διαρκή ειρήνη, σταθερότητα και ευημερία σε όλη την Ευρώπη,πράγμα που ήταν πάντοτε (!!!) ο θεμελιώδης στόχος της Συμμαχίας μας". Οι ΗΠΑ/ΝΑΤΟ επιβάλλονται ως ο "δερβέναγας της Ευρώπης".Ο Κλίντον δηλώνει: "Εχουμε ευθύνες ως μόνη υπερδύναμη". Το αμερικανικό φιτίλι προετοιμάζεται να επαναφέρει το "θερμό" πόλεμο στην ευρωπαϊκή ήπειρο, ως "εγγυητής της ευρωπαϊκής ασφάλειας" των συμφερόντων του.Στη ΝΑΤΟική Σύνοδο Κορυφής της Μαδρίτης (8/9 Ιούλη 1997) οι ΗΠΑ επιβάλλουν τους όρους τους με περισσή ευκολία, αποφασίζοντας τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς την Πολωνία, την Τσεχία και την Ουγγαρία και δηλώνοντας ότι "οι ΗΠΑ πρέπει να κάνουν για την Αν. Ευρώπη ό,τι έκαναν για τη Δυτική μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο". Το Παρίσι διαμηνύει στα λόγια ότι "οι ΗΠΑ συμπεριφέρονται ως πάτρωνες και όχι ως σύμμαχοι". Μέχρι τον Οκτώβρη 1998 οι ΗΠΑ επιβάλλουν ομόφωνη απόφαση στο ΝΑΤΟ για στρατιωτική επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία χωρίς εντολή του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Το ΝΑΤΟ μετατρέπεται σε όργανο επιβολής "διατλαντικών" συμφερόντων των ΗΠΑ.Αρχές Δεκέμβρη 1998, η γαλλο-βρετανική συνάντηση στο Σεν Μαλό κάνει λόγο για "ευρωπαϊκή αμυντική πολιτική" στα πλαίσια της ΔΕΕ και ο Τ. Μπλερ αρχίζει να διαλαλεί από δω και από κει ότι "έφτασε ο καιρός" για δράση της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) "ανεξάρτητα" από τις ΗΠΑ σε κρίσεις που ξεσπούν στην ευρωπαϊκή ήπειρο, "όπως αυτή στο Κόσσοβο". Στις 23 Μάρτη, ΗΠΑ και ΕΕ συμφωνούν απόλυτα και αρχίζουν, ως ΝΑΤΟ, να βομβαρδίζουν τη Γιουγκοσλαβία.Είναι η τελευταία ΝΑΤΟική δράση στα πλαίσια της "αντίληψης" του 1991, και ο πρώτος "θερμός" πόλεμος στην Ευρώπη μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η "νέα στρατηγική αντίληψη" του ΝΑΤΟ

Αύριο, στην Ουάσιγκτον θα διακηρυχτεί η "νέα αντίληψη" που θα διαδεχτεί αυτή του 1991. Τυπικά παραμένει "μυστική", αλλά ουσιαστικά η επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία αποκαλύπτει τις βασικότερες πτυχές της. Η πιο "αμερικανική" περίοδος στην ιστορία του ΝΑΤΟ θα έχει τα εξής απαίσια χαρακτηριστικά:

1) Το ΝΑΤΟ, αφού από το 1991 λειτούργησε ως μηχανισμός επιβολής "ασφάλειας" "στην Ευρώπη" και σε "παγκόσμιο πλαίσιο", εξυπηρετώντας τη στερέωση της αμερικανικής μονοκρατορίας "μετά την πτώση του κομμουνισμού", μετατρέπεται στον κύριο πολιτικο-στρατιωτικό μηχανισμό επιβολής των αμερικανικών συμφερόντων σ' ολόκληρο τον πλανήτη,δηλαδή σε "αυτοκρατορία". Ολα τα ιδιαίτερα συμφέροντα, κρατικά ή μη, "εντός" και "εκτός" αυτού του μηχανισμού θα συμπεριφέρονται στα πλαίσια της συναίνεσης (εχθρός ή φίλος) και όχι στα πλαίσια "εκδήλωσης ιδιαίτερης βούλησης" με διαδικασίες λήψης απόφασης, στα πλαίσια "ανεξαρτήτων" κρατών. 2) Κατά συνέπεια συρρικνώνεται περαιτέρω κάθε έννοια "εθνικής κυριαρχίας" και, όπως αποδείχτηκε στην πράξη, καταργείται ο κατεξοχήν διεθνής οργανισμός, ο ΟΗΕ, και κάθε "δράση στα πλαίσια της διεθνούς νομιμότητας".

3) Αν "εντός" του ΝΑΤΟ συρρικνώνεται περαιτέρω η έννοια της "εθνικής κυριαρχίας", εξυπακούεται ότι "εκτός" θα είναι ανύπαρκτη. Η επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία έγινε χωρίς καν τυπική κήρυξη πολέμου.Για πρώτη φορά, εδώ και πενήντα χρόνια, η ανάμειξη στα εσωτερικά πράγματα ενός κυρίαρχου ευρωπαϊκού κράτους, αναγνωρισμένου από τον ΟΗΕ,λαμβάνει αυτή τη μορφή και αυτές τις διαστάσεις, βιάζοντας κάθε έννοια του "διεθνούς δικαίου". Η κατασκευασμένη διεκδίκηση "απελευθέρωσης μειονότητας", η κατοχή και η μετατροπή της σε προτεκτοράτο των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ και ο μετασχηματισμός της τοπικής αντιπαράθεσης σε "περιφερειακήκή κρίση", με αλυσιδωτή επέκταση της αποσταθεροποίησης, θα αποτελεί το κυρίαρχο πολιτικο-στρατιωτικό "μοντέλο" επέμβασης.Σήμερα γίνεται στο Κόσσοβο, αύριο θα γίνει στον Καύκασο, μεθαύριο μπορεί να γίνει παντού - "εκτός", αλλά, και "εντός" του ΝΑΤΟ.

Οπως δήλωσε ο Κλίντον, ενόψει της αυριανής Συνόδου Κορυφής, "παραμένουμε προσεκτικοί εναντίον όλων των προκλήσεων που θα μπορούσαν να επηρεάσουν άμεσα τα κοινά μας συμφέροντα, ιδίως της αστάθειας και του μίσους μεταξύ εθνοτήτων.που απειλούν τους εταίρους και τους συμμάχους μας". Δε θα έρχονται ποτέ για να φύγουν και δε θα ξέρεις από πού θα έρχονται.

4) Το στρατιωτικό "δόγμα" επέμβασης φαίνεται να παραμένει το ίδιο, δηλαδή διεύρυνση του "μετώπου" που, ουσιαστικά, καταργείται, "μάχη σε βάθος" (Deep Battle) ώστε να καταστραφεί, όσο το δυνατόν περισσότερο, η "ανταποδοτική δυνατότητα του εχθρού" και όλα αυτά στα πλαίσια του λεγόμενου μεικτού πολέμου (joint warfighting). Ενας από τους "θεωρητικούς" του Γενικού Επιτελείου, ήταν ήδη,από τον πόλεμο στον Κόλπο και ο στρατηγός Γ. Κλαρκ, σημερινός αρχηγός της ΝΑΤΟικής επέμβασης στη Γιουγκοσλαβία. Η "θεωρία πολέμου" προβλέπει μια "πρώτη φάση" ανελέητων αεροπορικών βομβαρδισμών, που κλιμακώνεται με συντονισμένες και "διευρυμένες" επιχειρήσεις των νέων επιθετικών ελικοπτέρων "Απάτσι". Πρόκειται για μορφή πολέμου που συνάδει με το "σύνδρομο του Βιετνάμ",το οποίο διακατέχει ακόμη την αμερικανική πολεμική μηχανή, έτσι ώστε, στη βάση της τεχνικής υπεροπλίας να προτιμά "καθαρούς" βομβαρδισμούς από αέρος και θαλάσσης, παρά "βρώμικες" χερσαίες επιχειρήσεις. Αλλά όπως έγραψε πρόσφατα στο "Newsweek" ο Χ. Κίσινγκερ "δίχως αποστολή χερσαίων δυνάμεων είναι αδύνατος ο έλεγχος της περιοχής". Η απόφαση για χερσαίες επιχειρήσεις λαμβάνεται "μετά" τη "φάση" των βομβαρδισμών και εξαρτάται από την επιτυχή ή μη έκβασή τους και την αντίσταση του "εχθρού". Το Κόσσοβο αποδεικνύει ότι εξαρτάται επίσης από τη δράση του κατευθυνόμενου ένοπλου "αποσχιστικού" κινήματος, των ειδικών "κομάντος", καθώς και από την "ευέλικτη" στρατιωτική χρήση του άμαχου πληθυσμού.

Βησ. ΓΚΙΝΙΑΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ