Μέρες κρατούσε η αγωνία των πολύ δικών του, των συντρόφων και φίλων του. Αγρυπνούσαν οι πρώτοι στο πλάι του, αφ' ότου μεταφέρθηκε στην Πολυκλινική της Πειραιώς, πηγαινοέρχονταν οι σύντροφοι κι οι φίλοι κι όλοι πικραίνονταν διπλά. Και γιατί ο αγαπημένος τους Μίμης τούς αιφνιδίασε με την αρρώστια του κι έχασαν το γλυκό λόγο του, το παιχνιδιάρικο και ευθύβολο χιούμορ του, την άπειρη καλοσύνη του, το ζεστό χαμόγελό του. Και γιατί - και αυτό - το δημόσιο νοσοκομείο, ένα νοσοκομείο για το λαό, δε διέθετε αξονικό τομογράφο, ώστε να γνωρίζει και να αντιμετωπίσει επακριβώς και όχι εμπειρικά το εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη ένα τόσο ακριβό, πολύτιμο τέκνο του λαού, που σεμνά, αταλάντευτα, πολύπλευρα, με αμέτρητες αυτοθυσίες, υπηρέτησε το λαό. Η ελπίδα για ανάρρωσή του πάλευε, κοντά έξι μέρες, με το φόβο για το μοιραίο.

Βράδυ ήταν που χτύπησε το τηλέφωνο και το σκληρό μαντάτο. Ηταν σαν σήμερα, 21 του Μάρτη του 1996. Ο αγαπημένος σύντροφος, ο φίλος, ο συγγραφέας, ο συνεργάτης του "Ρ", ο Δημήτρης Ραβάνης - Ρεντής,"έφυγε". Δε θα τον ξανάβλεπαν οι δικοί του, οι σύντροφοί του στην ΚΟΒ Καλλιθέας, στον "Ρ" και στον "902", οι συνεργάτες του στο θέατρο, στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, οι αναγνώστες των βιβλίων του που είχαν την καλή τύχη να τον γνωρίσουν κι από κοντά. Εχασαν τον Μίμη.Ενα πραγματικά σπάνιου ήθους και ψυχικής ωραιότητας άνθρωπο. Σπάνιο τόσο, που έκανε τα πάντα για να μη γίνεται αντιληπτή η σπανιότητά του, η αξία του, η μεγάλη προσφορά του.

Οσοι τον γνώρισαν έχασαν έναν άνθρωπο με ακλόνητη πίστη του στα οράματα του σοσιαλισμού. Μια πίστη και αφοσίωση "σαν ατσάλινος γίγας, που αλύγιστος περνάει στα πεδία των τίμιων μαχών",όπως έλεγε στο τραγούδι του- ένα μέσα σε πολλά που έγραψε στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης - χωρίς ποτέ να μιλήσει, να επιδειχτεί όπως θα ήταν φυσικό γι' αυτά, αλλά και για καμιά άλλη αγωνιστική, συγγραφική και ερασιτεχνική προσφορά του Εργατικό ΕΑΜ, στο ΕΑΜ Νέων, στην ΕΠΟΝ, στο Θέατρο του Βουνού, στον παράνομο Τύπο της Αντίστασης, αλλά και στα χρόνια της αναγκαστικής υπερορίας με θέατρο, με πολιτιστικές εκπομπές στη "Φωνή της Αλήθειας", αλλά και στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση. Εναν άνθρωπο με "μεταξένια", χωρίς υπερβολή, ψυχούλα και "θωπευτικό" χαμόγελο. Με παρηγορητικό λόγο, σε κάθε βάσανο, αγωνία ή πρόβλημα δικού, φίλου, συντρόφου. Εχασαν την αλήθεια, αλλά και την ευγένεια της κριτικής του, για το λάθος. Τη γενναιοδωρία του επαίνου του για το καλό και το ωραίο. Τη σεμνότητα των πολύπλευρων γνώσεών του και της συμβουλής του. Την ιδεολογική αισιοδοξία του για το μέλλον, ακόμα και τις ώρες που έβλεπε λαβωμένο το ΚΚΕ και το "Ρ" από τα ίδια του τα "σπλάχνα".

Πονά ο θάνατος κάθε ανθρώπου. Πονά πολλαπλάσια ο θάνατος ανθρώπων, σαν τον Δημήτρη Ραβάνη - Ρεντή, που συνειδητά, σεμνά, τίμια, με αφειδώλευτο πάθος, χωρίς να απαιτήσουν ανταλλάγματα, χωρίς να επιδιώξουν καν τον έπαινο, πρόσφεραν και τη ζωή τους και το δημιουργικό ταλέντο τους. Ο Δ. Ραβάνης - Ρεντής είχε πολύπτυχο συγγραφικό ταλέντο (ποιητικό, πεζογραφικό, δραματουργικό, σεναριακό, δημοσιογραφικό, μεταφραστικό). Ταλέντο στην οργάνωση και εμψύχωση της ερασιτεχνικής καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Πάνω απ' όλα, είχε το ταλέντο να είναι άνθρωπος,με όλη τη σημασία της λέξης. Να θερμαίνει με την παρουσία και την πάντα πρόθυμη, φιλότιμη, συνεπή, αφιλοκερδή προσφορά του, τους ανθρώπους γύρω του. Γι' αυτό και λείπει πολύ σε όσους τον γνώρισαν καλά. Λείπει πολύ σήμερα, γιατί ήταν από εκείνους τους ανθρώπους που δίδασκαν τι θα έπρεπε να σημαίνει άνθρωπος. Με ποια"συστατικά" μπορεί να "πλαστεί" ο "νέος άνθρωπος" που οραματίστηκαν οι σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές ιδέες.

Η ανάγκη της κοινωνίας να εξυψωθεί ο άνθρωπος κοινωνικά, ηθικά, πνευματικά, πολιτιστικά, η ανάγκη να πλαστεί ο "νέος άνθρωπος", για τον Δημήτρη Ραβάνη - Ρεντή δεν ήταν μόνο ο θεματικός "πυρήνας" του συγγραφικού έργου του και ιδεολογικός πόθος του (για τον οποίο όταν μιλούσε - κάθε φορά που το 'φερνε η κουβέντα - ακτινοβολούσε όλος ο ρομαντισμός της ψυχής του). Η ανάγκη αυτή και έμφυτα (από άποψη χαρακτήρα) και συνειδητά, ήταν τρόπος της ζωής του.

Τέτοιος άνθρωπος αποκαλύφθηκε και παρέμεινε μέχρι τέλους ο Δ. Ραβάνης - Ρεντής, σ' όσους, όπως η υπογράφουσα, τον γνώριζαν χρόνια, συνεργάστηκαν και κουβέντιασαν πολύ μαζί του. Γι' αυτό ας μη θεωρηθεί, από όσους τον γνώρισαν λίγο ή καθόλου, υπερβολικά "συναισθηματική" αυτή η μνημόσυνη αναφορά μας στο πρόσωπο του Δ. Ραβάνη - Ρεντή. Στον αξέχαστο "Μώμο" - ένα από τα λογοτεχνικά του ψευδώνυμα στα χρόνια της Εθνικής Αντίσταση, με το οποίο όπως και με άλλα που χρησιμοποιούσε και σε διάφορα κείμενά του στο "Ρ", από σεμνότητα έκρυβε τον ποιητή. Τον ποιητή του "Ρεπορτάζ για ένα ζεστό Νοέμβρη" (πρωτοκυκλοφόρησε παράνομα σε λίγα πολυγραφημένα αντίτυπα, μερικές ημέρες μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και επανεκδόθηκε δύο φορές από τη "Σύγχρονη Εποχή") και άλλων ποιητικών συλλογών ("Μπαλάντα στην ειρήνη", "Τούτη τη γη τη λένε Ελλάδα", "Ο Μπελογιάννης ζει", "Το τραγούδι των δρόμων", "Γένεση", "Προλεταριακή Αυτοκρατορία", "Η πτώση του Ικαρου"). Τον πεζογράφο ("Ο δρομάκος με την πιπεριά", "Το φιμωμένο φως", "Το ημερολόγιο της προσφυγιάς ενός αντάρτη", "Παιδιά της Αθήνας", "Ενα κομμάτι ουρανός", "Η σφηγκοφλιά", "Τα δύο τάγματα", "Το 8ο πάτωμα"). Τον θεατρικό συγγραφέα ("Στη σκοπιά", "Το φιλόδεντρο", "Νεκρή γραμμή", "Η πυρκαγιά", "Ανθη και εκατομμύρια"). Το θεατρικό διασκευαστή ελληνικών αρχαίων μύθων και κλασικών έργων της λογοτεχνίας για παιδιά, τον μεταφραστή πολλών ρώσικων παραμυθιών, το σεναρίστα τηλεοπτικών εκπομπών, τον βραβευμένο στη δεκαετία του '80 για τα επιτυχημένα διαφημιστικά κείμενά του, με τα οποία, κυρίως, βιοποριζόταν στη δεκαετία του '70 και '80.

Αρ. ΕΛ.