Ο αντιστασιακός ΦΩΤΗΣ ΣΙΣΜΑΝΙΔΗΣ αναφέρεται σε γραπτό που μας έστειλε, στα δραματικά γεγονότα της Μακρονήσου περιόδου 1948 - '49, που δημοσιεύουμε περιληπτικά: "Πενήντα ένα ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τα τραγικά αιμάτινα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην "κολυμπήθρα του Σιλωάμ", όπως βάφτισε ο Π. Κανελλόπουλος το κολαστήριο της Μακρονήσου, και όμως είναι αδύνατο να σβήσουν από τη μνήμη μας...

Οταν κληθήκαμε στρατιώτες, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, ένα τρομερό γεγονός μας περίμενε εμάς που πήραμε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και πολεμήσαμε τον φασισμό. Μας στείλανε σε διάφορα στρατόπεδα - "αναμορφωτήρια", με αποκορύφωμα το κάτεργο της Μακρονήσου.

Διοικητής του πρώτου τάγματος (ΑΕΤΟ) του στρατοπέδου το Φλεβάρη του 1948, ήταν ο συνταγματάρχης Γεώργιος Κωνσταντόπουλος, ο οποίος αρνήθηκε να παίξει τον ρόλο του "αναμορφωτή" που του επέβαλαν, εφόσον στο τάγμα αυτό ήμασταν όλοι οι "αμετανόητοι" και ήθελαν πάση θυσία να μας σπάσουν το ηθικό. Ετσι μας έφεραν άλλο Διοικητή τον ταγματάρχη Καραμπέκιο, ο οποίος αφόπλισε από την πρώτη μέρα τους Αλφαμίτες, λέγοντάς τους πως οι κρατούμενοι εδώ είναι άοπλοι και ακίνδυνοι και όποιος θέλει να πολεμήσει να πάει στο μέτωπο(Εμφύλιος). Ομως, μετά από τρεις μέρες τον μετέθεσαν στο δεύτερο τάγμα του στρατοπέδου (ΒΕΤΟ) και τη διοίκηση ανέλαβε ο υπολοχαγός Σαλβαράς, ο οποίος την Κυριακή 29 Φλεβάρη μάς μάζεψε στο θέατρο για... εκκλησιασμό και εκεί άρχισε το κροτάλισμα του πολυβόλου από το πολυβολείο του Διοικητηρίου. Εκείνη την ημέρα μετρήσαμε 17 νεκρούς. Τους πολλούς τραυματίες που είχαμε, οι γιατροί Μπέσηλας, Δ. Αδάμ και Φ. Βέργης, έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τους σώσουν. Κηρύξαμε απεργία πείνας και απαιτήσαμε η σημαία του τάγματος να είναι μεσίστια. Ο Καραμπέκιος κάλεσε μια επιτροπή από 5 στρατιώτες για να καταθέσουν για ό,τι έγινε και να καταλογιστούν ευθύνες και ορκίστηκε στη στρατιωτική του τιμή πως οι 5 της επιτροπής δε θα πάθουν τίποτα. Ομως, ο Καραμπέκιος κλήθηκε στο Λαύριο και τέθηκε υπό περιορισμό. Οι δε 5 της επιτροπής συνάδελφοι, πέρασαν αργότερα στρατοδικείο.

Την άλλη μέρα ο συνταγματάρχης Μπαϊρακτάρης με τηλεβόα μάς διέταζε να απομονώσουμε τους καθοδηγητές και όσοι από εμάς είναι Ελληνες να πάνε στον 7ο λόχο. Εμείς δεν κινηθήκαμε μέσα στις σκηνές μας και τότε έδωσε διαταγή, για να βαρέσουν στο ψαχνό. Αρχισε ένα πανδαιμόνιο πυροβολισμών, μπαίνανε μέσα στις σκηνές με τα αυτόματα, πυροβολούσαν κατά πάνω μας και γι' αυτό είχαμε και πολλούς νεκρούς. Βγήκαμε από τις σκηνές μας, συμπτυχθήκαμε στα βράχια και ψάλαμε τον Εθνικό Υμνο...

... Αυτός ήταν ο "Παρθενώνας" και η "Κολυμπήθρα του Σιλωάμ", που όχι μόνο 51 χρόνια, αλλά και αλλά τόσα να περάσουν, δε θα μπορέσουν να σβήσουν από τη μνήμη μας τα μαρτύρια τα ανείπωτα που γινόντουσαν, αλλά ούτε και τους συντρόφους μας που έπεσαν επάνω σ' αυτόν τον κολασμένο βράχο".