Μπόλικη είναι η φιλολογία - αλλά και η φημολογία - τις μέρες αυτές, για ενδεχόμενο θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο, ενώ ορισμένοι ισχυρίζονται ότι οι σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας βρίσκονται στο χειρότερο σημείο τους, εδώ και δεκαετίες.

Κι ενώ είναι εξόφθαλμοι οι στόχοι της εντεινόμενης κινδυνολογίας, είναι αλήθεια, επίσης, πως το στρατοκρατικό καθεστώς της Αγκυρας έχει δυναμώσει τον τελευταίο καιρό - με αφορμή την υπόθεση Οτσαλάν - την καλλιέργεια του εθνικιστικού και ανθελληνικού κλίματος στο εσωτερικό της γειτονικής χώρας, ενώ παίρνει αλλεπάλληλες, ανάλογες πρωτοβουλίες και σε διεθνές επίπεδο. Και δεν μπορεί κανένας, βέβαια, να αποκλείσει το ενδεχόμενο πρόκλησης ενός επεισοδίου, όταν έχει να κάνει μ' ένα τέτοιο καθεστώς. Ετσι ή αλλιώς, όμως, είναι δεδομένα τα εξής:

Πρώτον, η υπόθεση Οτσαλάν και όλα όσα ισχυρίζεται η επίσημη Τουρκία αποτελούν την αφορμή και μόνο. Οι πραγματικές αιτίες πρέπει να αναζητηθούν στην επεκτατική πολιτική των στρατοκρατών της Αγκυρας, στην υποστήριξή της από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ - ώστε να διευκολύνεται και ενισχύεται ο διαιτητικός τους ρόλος - όπως και στον ανταγωνισμό των δυο αρχουσών τάξεων (ελληνικής και τουρκικής) στην ευρύτερη περιοχή.

Δεύτερον, είναι ολοφάνερα αδιέξοδη και βαθιά ζημιογόνα η όποια πολιτική και τακτική αντιμετώπισης του προβλήματος, που θα προσφεύγει στις "καλές υπηρεσίες" και τη "διαιτησία" των ΗΠΑ και των άλλων "συμμάχων" και "εταίρων" μας. Αρκεί να σκεφθούμε ότι γι' αυτόν ακριβώς το λόγο ανέχονται και ενισχύουν - με τον ένα ή άλλο τρόπο - την εξόφθαλμα προκλητική και εμπρηστική πολιτική της Αγκυρας.

Γιατί τα κρύβουν αυτά οι κινδυνολογούντες;