Για παράδειγμα, η ελληνική κυβέρνηση, πέρα από κάθε λογική και νομιμότητα, έχει συμφωνήσει να στείλει εκστρατευτικό σώμα στην επιχείρηση Αμερικανο-ΝΑΤΟικής απόβασης στο Κοσσυφοπέδιο. Αν "φύγουν" τίποτα σφαίρες από εκείνους, που θα υπερασπίζονται την πατρίδα τους, τότε τι θα λέμε; Οτι φταίνε οι σφαίρες; Οτι φταίει ο βράχος που ίσως δεν κάλυπτε καλά τους Ελληνες; Οτι φταίνε οι ίδιοι που θα έχουν φάει τις σφαίρες; Οτι φταίει πιθανόν κάποιος, ακόμα και αδέξιος, αξιωματικός τους; Οσο αστεία ίσως σε πρώτη ανάγνωση φαίνονται τα πιο πάνω υποθετικά ερωτήματα τόσο αστεία είναι και επί της ουσίας η προσπάθεια που καταβάλλεται από την κυβέρνηση, αλλά και άλλους κύκλους, να κουκουλωθεί, ότι οι όποιοι χειρισμοί και αδεξιότητες - δεξιότητες στην υπόθεση Οτσαλάν οφείλονταν στο πλαίσιο της πολιτικής που έχει χαράξει και ακολουθεί η κυβέρνηση.

****

Για να στριμώχνεται ο λαός "πίσω από το σύρμα" υπάρχουν πολλές μέθοδοι. Αλλες είναι παλιές, άλλες τελειοποιούνται κάθε φορά στην πράξη. Πάντως, όλες συνοψίζονται στο σχεδόν στερεότυπο "καρότο και μαστίγιο". Οταν, για παράδειγμα, εξαντλούνται τα όρια της διασποράς τρόμου, των εκβιασμών και της διάσπασης, έρχεται η εξαγορά κάποιων τμημάτων του πληθυσμού. Πρόκειται για εκείνους, που θα πρέπει να νιώθουν, έστω σαν αυταπάτη και πάντα προσωρινά, ταυτισμένοι με τη λεγόμενη "σταθερότητα". Φυσικά, αυτές οι μέθοδοι χρησιμοποιούνται συνήθως ταυτόχρονα σε συνδυασμό και κατά περίπτωση.

Οταν ούτε και με αυτούς τους τρόπους μπορεί να συγκρατηθεί η ανάγκη του κόσμου να συμμετέχει ενεργά για πράγματα που τον αφορούν και τον συγκινούν, τότε έρχονται τα πιο "βαριά άρματα". Επιχειρείται πάντα να διοχετευτεί η δυσαρέσκεια που παίρνει τη μορφή μαζικής δράσης είτε σε αλλότρια και άσχετα, ή σε ζητήματα που μπορούν να ελέγξουν, ή στην ιδανικότερη γι' αυτούς περίπτωση, σε ζητήματα που τελικά τους βολεύουν. Για παράδειγμα, η υπόθεση Οτσαλάν έχει όλα αυτά τα στοιχεία. Μπροστά στον "κίνδυνο" η λαϊκή δυσαρέσκεια να πάρει χαρακτήρα αντιιμπεριαλιστικό, γίνεται προσπάθεια να "πέσουν" στον κόσμο άσχετοι στόχοι, όπως η "δίκαιη δίκη" ή να πάρει η δυσαρέσκεια χαρακτήρα εθνικιστικό με μπόλικη ελληνοτουρκική κινδυνολογία.

****

Τα σημερινά στενά περιθώρια δε φτωχαίνουν μόνο τον πολιτικό λόγο. Του προσθέτουν, σε μεγαλύτερη από προηγούμενα ένταση, χαρακτηριστικά της απ' ευθείας υπαγόρευσης από τα μεγαλύτερα και μάλλον πραγματικά αφεντικά. Να γιατί με τον καιρό ο πολιτικός λόγος έγινε όλο και πιο κυνικός, πιο αδίστακτος και σε περιπτώσεις, πιο διλημματικός. Πράγματα που παλιότερα δεν τολμούσαν, έστω στο όνομα της ψηφοθηρίας, να εκστομίσουν, τώρα πιέζονται να τα"πετούν", για να μετακινούν συντηρητικότερα και την κοινωνική συνείδηση.

****

Περιπτώσεις όπως η υπόθεση Οτσαλάν ανοίγουν κάποιες ρωγμές που σου επιτρέπουν να δεις πίσω από τα φαινόμενα, την ουσία της πολιτικής πρακτικής των κυβερνώντων. Πριν προλάβουν να "στοκάρουν" τα ρήγματα, ή πριν προλάβουν να ρίξουν "εικόνες παραπλάνησης", πρέπει άμεσα ο κόσμος να κινητοποιηθεί και να προσπαθήσει, να διατηρήσει με τον αγώνα του όσο γίνεται μεγαλύτερα τα ανοίγματα και πιο καθαρές τις εικόνες από την πολιτική, που οδήγησε σε αυτό το σημείο τα πράγματα. Τώρα βρισκόμαστε σ' αυτό το σημείο, όπου όλο και περισσότερο, η πίεση του λαϊκού παράγοντα ρίχνει το δικό της φως στις εξελίξεις και ταυτόχρονα οι "άλλοι" επιχειρούν, με κάθε μέσον, να το σβήσουν.

Οι σειρήνες δε θα πάψουν να αλλάζουν τα τραγούδια τους, μέχρι να κατορθώσουν, αν μπορούν, να απομακρύνουν το λαό από τις κινητοποιήσεις και τη συμμετοχή ή να τον προσανατολίσουν στα λημέρια τους. Ο λαός, όσο ανακαλύπτει καινούριες πλευρές της πολιτικής που γεννάει "υποθέσεις Οτσαλάν", όλο και πιο πολύ θα είναι κοντά στο να ανατρέψει αυτή την πολιτική και τους εκφραστές της και να δώσει λύση στα δικά του μέτρα...

Τα στενά περιθώρια καθορίζουν και την "επετηρίδα" άσκησης της εξουσίας. Τρέμουν τόσο εκείνοι που την ασκούν, όσο και εκείνοι που περιμένουν στην "ουρά" για να έρθει η σειρά τους, μη τυχόν πουν - κάνουν κάτι πέρα από τα όρια και νιώσουν τα αφεντικά πως απειλούνται. Τέτοια απειλή παραμένει πάντα η, με όποια μορφή, πραγματική λαϊκή συμμετοχή στις εξελίξεις