Το σύνθημα για τον Καρνάβαλο δόθηκε την προηγούμενη Πέμπτη και οι καρναβαλιστές απανταχού της Ελλάδος βρίσκονται σε θέση μάχης, για να ξεδιπλώσουν την ευρηματικότητά τους και να ξεφαντώσουν μαζί με τους πιστούς του εθίμου για άλλη μια χρονιά. Τα προβλήματα του τόπου είναι τόσα, που το κέφι των ημερών είναι χρήσιμο σαν το οξυγόνο. Σε μεγάλες και μικρές πόλεις, σε κεφαλοχώρια, αλλά και απομακρυσμένες κοινότητες, η φαντασίωση παίρνει τη θέση της πεζής και σκληρής πραγματικότητας κι έστω για σύντομο διάστημα η κριτική βγαίνει εκτός στοχάστρου εισαγγελέων, ο έρωτας απελευθερώνεται, οι ταξικές διακρίσεις σταματούν, οι ηλιακές διαφορές εξισώνονται και εκτυλίσσονται οι πιο απίθανες καταστάσεις.

Ομως, το θέμα μας δεν είναι αυτό, αλλά ποιο είναι το καλύτερο καρναβάλι. Μη βιαστείτε να απαντήσετε της Πάτρας. Οχι πως έχουμε κάποιο πρόβλημα με την πανέμορφη πόλη. Το αντίθετο! Για σκεφτείτε, όμως, με περισσότερη ψυχραιμία! Πόση είναι η διάρκεια του εν λόγου καρναβαλιού; Πόσοι το παρακολουθούν; Πόσοι διασκεδάζουν μαζί του; Μερικές δεκάδες χιλιάδες, άντε εκατοντάδες χιλιάδες τυχερών. Ομως, υπάρχει ένας θίασος καρναβαλιστών, που η αντοχή τους στο χρόνο ξεπερνά τη μια δεκαπενταετία και η παρουσία τους είναι καθημερινή. Είκοσι τέσσερις ώρες τη μέρα, τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες το χρόνο. Σωστά μαντέψατε. Αναφέρομαι στο καρναβάλι του ΠΑΣΟΚ,που με τη μάσκα του σοσιαλισμού δίνει καθημερινά παραστάσεις απείρου κάλλους. Και μπορεί στην καινούρια φάση του να μη δίνει παραστάσεις σε πλατείες και δρόμους, όμως κάνει καθημερινή πασαρέλα μέσω των καναλιών. Και ο πιο ευφυής καλαμπουρτζής δε θα μπορούσε να σκαρφιστεί τον ανεκδοτολογικό λόγο του υπουργού Τύπου, όταν, λ.χ., μιλάει για την ανεξαρτησία των καναλιών από την κυβέρνηση, τις οφειλόμενες ευχαριστίες προς τις ΗΠΑ στην κρίση των Ιμίων από το κ. πρωθυπουργό, την ίδια στιγμή που ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο αμφισβητείται ανοιχτά και απροκάλυπτα από το αμερικανικό Πεντάγωνο, το σταθεροποιητικό ρόλο του ΣΕΒ διά χειλέων του υπουργού Εργασίας, αν και οι επικρατούσες συνθήκες στο δευτερογενή τομέα είναι μεσαιωνικές στις περισσότερες περιπτώσεις, το επιχειρούμενο φιλοαγροτικό προφίλ της κυβέρνησης από τον υπουργό Γεωργίας, όταν στόχος είναι η δραματική μείωση του αγροτικού πληθυσμού σύμφωνα με τις νόρμες της ΕΕ. Την ...αγωνία για τη δημόσια Παιδεία από τους υπουργούς Παιδείας, όταν τα παιδιά και των δυο πάνε σε ιδιωτικά σχολεία. Τις "οικολογικές ευαισθησίες" του ΥΠΕΧΩΔΕ που πάνε... πακέτο με την Ολυμπιάδα κι με ό,τι αυτή συνεπάγεται για το περιβάλλον της προβληματικής και πλέον υποβαθμισμένης περιβαλλοντικά μεγαλούπολης της ΕΕ, Αθήνας, ή, τέλος, τις πολιτιστικές ανησυχίες του Ε. Βενιζέλου, όταν ταυτίζει τον πολιτισμό με το Μέγαρο Μουσικής κι όλη τη θλιβερή ιστορία που συνδέεται μ' αυτό.

Αλλά, είπαμε, γιορτινές μέρες είναι. Ας κλείσουμε με μια πρόταση προς την ηγεσία της χώρας, που ίσως βοηθήσει στην επιλογή της για την εμφάνισή της στα πάρτι - μασκέ που θα παρελάσουν. Οκ. Σημίτης ως ρήτορας Δημοσθένης με χλαμύδα διά χειρός Τσεκλένη ή κάποιου άλλου μόδιστρου. Ο κ.Τζουμάκας ως αγρότης βιοκαλλιεργητής. Ο κ. Λαλιώτης ως θεωρητικός της κοινωνικής οικολογίας Μ. Μπούκτσιν. Οι εργατολόγοι κ.κ. Πρωτόπαπας και Παπαϊωάννου ως γιαουρτάκια ΦΑΓΕ και ΔΕΛΤΑ, λόγω της ελκτικής δύναμης που ασκούν στο είδος αυτό. Ο πολυμήχανος κ. Πανταγιάς ως μαχόμενος δημοσιογράφος, μπορεί να επιλέξει κάτι μεταξύ Κακαουνάκη, Κουρή ή έστω Τσαρούχα. Οι "μεταρρυθμιστές"κ. Αρσένης ως Γληνός κι ο συνεργάτης του Ανθόπουλος ως Παπανούτσος. Ο εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενοςλαλίστατος κ. Βενιζέλος ως Μέγας Αλέξανδρος, αν και ως προς τα... κυβικά έχουμε κάποιες διαφορές. Ο κ. Πάγκαλος ως μέγας Ναπολέων. Ο κ. Γιαννόπουλος ως Αρης Βελουχιώτης. Ο κ. Τσοχατζόπουλος ως Ιούδας (του σοσιαλισμού κι όχι της χριστιανοσύνης και παρεξηγηθεί ο κ. Χριστόδουλος). Ο κ. Σουμάκης - αν δεν το γνωρίζετε είναι υπουργός Ναυτιλίας - ως λιπαντής. Η Βάσω Παπανδρέου ως Νικήτα (ξέρετε του σίριαλ που παρουσιάζει το ΣΤΑΡ) και η κ. Διαμαντοπούλου (της δεοντολογίας του Κινήματος) σε ρόλο του αρεοπαγίτη Κόκκινου. Μας έμεινε ο Τσουκάτος.Αυτός δε χρειάζεται μάσκα. Παίζει παντού.

Εκτός, όμως, του πρωταγωνιστικού θιάσου,όπως σε όλες τις παραγωγές, υπάρχουν και οι κομπάρσοι.Η παρουσία τους είναι απαραίτητη για κάθε παράσταση κι ας τους υποτιμούν κάποιοι αδαείς. Ειδικά, στη δική μας περίπτωση, θα λέγαμε ότι χωρίς αυτούς σκηνικό δε στήνεται. Το ρόλο αυτό έχουν αναλάβει εργολαβικά από το 1981 οι ομόρρυθμοι εταίροι της Νέας Δημοκρατίας. Ενα μικρό διάλειμμα τριών ετών, τους δόθηκε από το σκηνοθέτη, για να ξεκουράσουν τους συναδέλφους τους πρωταγωνιστές και τα έκαναν μπάχαλο. Φυσικά, ο παραγωγός (διάβαζε σύστημα) δεν τους έστειλε στο Ταμείο Ανεργίας, αλλά τους ξαναπήρε στην προηγούμενη θέση τους. Κι ύστερα λένε πως μονιμότητα υπάρχει μόνο στο Δημόσιο. Τρίχες. Αν έχεις άκρες - κι αυτοί έχουν πολλές - παντού επιβιώνεις. Εχουμε και λέμε, λοιπόν: Κωνσταντίνος Μητσοτάκης σε ρόλο του επιθεωρητή Ιαβέρη να καταδιώκει τον Σαμαρά. Μιλτιάδης Εβερτ ως ο γλωσσολόγος κύριος Μπαμπινιώτης. Κωστάκης Καραμανλής σαν ο αιμοδιψής Ιμπραήμ. Γ. Βαρβιτσιώτης ως στρατάρχης Πάτον. Ντόρα Μπακογιάννη της πάει γάντι η Μάτα Χάρη. Παρθένα Φουντουκίδου -υπολοχαγός Νατάσα. Ο κ. Μάνος ως οικονομολόγος Φρίντμαν. Ρόλοι πολλοί, πρόσωπα πολλά, αλλά ο χώρος περιορισμένος. Καλή Αποκριά!

Νίκος ΜΟΛΥΒΙΑΤΗΣ