Φαίνεται, ωστόσο, πως τα "παιδιά των λουλουδιών" άφησαν κάτι στους νεότερους που δεν έτυχε να γνωρίσουν το Βιετνάμ και το Γούντστοκ. Το έμβλημα "κάνε έρωτα, όχι πόλεμο" έχει απήχηση και σήμερα που απειλείται η ειρήνη και ο έρωτας από διαρκώς καινούριες εκρήξεις στον Κόλπο. Το πρόβλημα είναι πώς να προσεγγιστεί η αιωρούμενη καρδιά (και όχι μόνο) τη στιγμή που αποδεικνύεται ότι νοσεί βαριά η επικοινωνία. Ισως όμως το πρόβλημα λυθεί τηλεπικοινωνιακώς, όπως στο φιλμ εκείνο με τον Σταλόνε και την Μπούλοκ. Η ερωτική προσέγγιση μπορεί να γίνεται εξ αποστάσεως. Αλλωστε, τα παιδιά δε θα γεννιούνται αφού θα παρασκευάζονται.

Ο Βαλεντίνο λοιπόν έχει πλέον εγκατασταθεί επετειακώς σε όλα τα ελληνικά σπίτια και βιλαέτια, τα οποία, μετά την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού, αφού πρώτα ξεσάλωσαν αμερικάνικα συνέχισαν ευρωπαϊκά. Σήμερα, στην ελεύθερη πατρίδα των Ελλήνων, ο Βαλεντίνο είναι musτ: κάθε ερωτευμένος αυτοαποκαλείται Βαλεντίνο αντί για Μήτσος, π.χ., και υποχρεούται να στείλει στη Βαλεντίνα (Κατίνα) του, αν μη τι άλλο της μιας δραχμής τα γιασεμιά ως προθέρμανση για τη βραδινή έξοδο και για ό,τι ήθελε προκύψει. Ενας καθωσπρέπει Βελεντίνο θυσιάζει ποικιλοτρόπως στον Αγιο, πειθόμενος στις σειρήνες των διαφημίσεων που έχουν απώτερο σκοπό την οικονομική χοροστασία. Το ποιος χοροστατεί, αυτό είναι άλλη υπόθεση. Εξάλλου, τώρα που το χρήμα δεν αγγίζει την παλάμη, ο πάσχων (ερωτευμένος/η) δεν αισθάνεται άμεσα κραδασμούς (παράβαλε Φρόιντ, για την αντίθετη περίπτωση). Ο πόνος εμφανίζεται αργότερα, όταν κλονίζεται η πίστη στην πιστωτική του κάρτα.

Μαρίκα ΘΩΜΑΔΑΚΗ

Αν. καθηγήτρια

Πανε/μίου Αθηνών