Δύο είναι οι θεμελιακές αρχές της Συνθήκης, δηλαδή της ΕΕ.

Δύο θεμελιακούς και αλληλοδιαπλεκόμενους στόχους υπηρετεί η Συνθήκη του Αμστερνταμ:

1.Την ενδυνάμωση του δυτικοευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου.

2.Την ενίσχυση των δυτικοευρωπαϊκών ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (πρώτα απ' όλα Γερμανίας, Γαλλίας) στον παγκόσμιο ανταγωνισμό με ΗΠΑ - Ιαπωνία.

Αν και η χώρα μας έχει υποδεέστερη και εξαρτημένη θέση στα πλαίσια της ΕΕ, η άρχουσα τάξη αποσπά οικονομικά και πολιτικά κέρδη από τη συμμετοχή στην ΟΝΕ και το κοινό νόμισμα.Τα οφέλη της είναι περισσότερα από τις όποιες δυσκολίες συναντά λόγω του ανταγωνισμού:

1) Αποκτά μεγαλύτερη δυνατότητα να εκμεταλλεύεται πιο εντατικά τον ελληνικό λαό.

2) Μπορεί να παίρνει μέρος στη διανομή της λείας έξω από τα ελληνικά σύνορα. Το γνωρίζουμε πολύ καλά στις πλάτες μας, όταν οι διάφοροι Ελληνες μεγιστάνες κλείνουν τις επιχειρήσεις τους, ακόμα και στις παραμεθόριες περιοχές, πετάνε τους εργαζόμενους στο δρόμο, και τρέχουν για κέρδη εκτός Ελλάδας, επιβεβαιώνοντας ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα.

3) Νομιμοποιείται μέσα από τους διακρατικούς μηχανισμούς και τους νόμους της ΕΕ να χρησιμοποιήσει τα πιο ακραία μέσα, μαζί με τους συμμάχους της, για το τσάκισμα του εργατικού κινήματος.

Θέτω το απλό ερώτημα: Ο πολιτικός συσχετισμός στη χώρα μας δεν έχει καμία σχέση με τη δράση της ΕΕ και τις δεσμεύσεις που αυτή επιβάλλει;

Η ΕΕ καθορίζεται από τη λυκοφιλία ανάμεσα στους ανταγωνιστές και τους προσωρινούς άξονες και αντιάξονες.

Τώρα πια βεβαιώνεται ακόμα πιο πειστικά η θέση του ΚΚΕ ότι η ΕΕ δεν είναι ένας διακρατικός συνασπισμός ισότιμων εταίρων. Η κινητήρια δύναμη της συμμαχίας αυτής δεν είναι οι αρχές του αμοιβαίου και αλληλέγγυου συμφέροντος, αλλά τα συμφέροντα του γαλλογερμανικού άξονα.

Οι δύο αυτές χώρες που έχουν ηγετικό ρόλο σε παγκόσμιο επίπεδο, στην "Ομάδα των 7", από ανάγκη και όχι από φιλοτιμία, συμπορεύονται ανταγωνιζόμενες μεταξύ τους, με μοναδικό όραμα η μια να κρατήσει την πρώτη θέση και η άλλη να την κατακτήσει. Αυτά είναι τα οράματα του Ζοσπέν και του Σρέντερ και εδώ που τα λέμε είναι τα ίδια με τα αντιλαϊκά και στην ουσία αντιευρωπαϊκά οράματα όλων των προκατόχων τους. Δίπλα τους επιταχύνει τα βήματά της και η Μεγάλη Βρετανία, προσπαθώντας να ανακτήσει το χαμένο έδαφος. Στην κούρσα αυτή στοιχίζονται οι διάφορες χώρες με τη μια ή με την άλλη δύναμη. Αυτός είναι ο παράδεισος της Ευρωπαϊκής Συνεργασίας, μια λυκοφιλία. Οταν τρώγονται μεταξύ τους, περιμένει κανείς να δείξουν ευαισθησία για τους λαούς;

Ενα άλλο βασικό γνώρισμα της Συνθήκης του Αμστερνταμ, κυρίως όμως των κειμένων που τη συνοδεύουν, είναι η υποκρισία απέναντι στο θέμα της ανεργίας.

Οι κυβερνήσεις γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ανεργία θα ανεβαίνει με γεωμετρική πρόοδο πια, και ανησυχούν από ανάγκη, για τα δικά τους πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα και όχι από ευαισθησία και φιλεργατισμό. Τρέμουν τη λαϊκή αντίδραση και αφύπνιση. Σκέφτονται ακόμα ότι η πολιτική τους θα οδηγήσει στην υπόσκαψη της αγοραστικής ικανότητας των εργαζομένων πέρα από ένα ορισμένο όριο, πράγμα που θα κάνει ακόμα πιο βαθιά την κρίση του καπιταλισμού, που είναι κρίση υπερπαραγωγής. Γνωρίζουν ακόμα ότι με τη σημερινή τεχνολογική πρόοδο δεν είναι δυνατό να πέσουν οι τιμές κάτω επίσης από ένα ορισμένο όριο. Γι' αυτό και τους έπιασε ο πόνος για την αντιμετώπιση της ανεργίας.

Πώς όμως σκέφτονται να την αντιμετωπίσουν; Με τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, με τη μερική απασχόληση, με σύγχρονες συνθήκες δουλεμπορίου, με το μοίρασμα της ανεργίας σε περισσότερους.

Πάνω στο οικοδόμημα ενός σύγχρονου δουλεμπορίου κτίζονται και όλοι οι άλλοι ταξικοί νόμοι και μεταρρυθμίσεις για την παιδεία, την υγεία, την κοινωνική πολιτική, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, η πολιτική για τις γυναίκες, την τρίτη ηλικία. Ηδη το 35ωρο - μαϊμού μεθοδεύεται ως προεκλογικό χαρτί, ως απάντηση στο δίκαιο και γνήσιο 35ωρο που διεκδικούν οι ανυποψίαστοι σε αρκετές περιπτώσεις εργαζόμενοι.