Η Συνθήκη του Μάαστριχτ έχει εκτός των άλλων και μια ιδιαίτερη πρωτοτυπία, η ίδια προβλέπει και ορίζει την αναθεώρησή της. Μέσα στο κείμενο της ίδιας της Συνθήκης που υπογράφτηκε το 1992 ορίζεται όχι μόνο ο χρόνος, αλλά και οι συγκεκριμένες διατάξεις που θα αναθεωρηθούν. Ο λόγος είναι απλός.

Οι "αρχιτέκτονες" της Συνθήκης γνώριζαν ότι μια προσπάθεια ενοποίησης που θα περιλάβει και τον οικονομικό και τον πολιτικό τομέα ήταν καταδικασμένη. Ξεκίνησαν λοιπόν από το πρώτο, δηλαδή την Οικονομική και Νομισματική Ενωση. Η απόκτηση και εμπέδωση της οικονομικής κυριαρχίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση θα ήταν ο καλύτερος προθάλαμος για την επιβολή και της πολιτικής κυριαρχίας. Ετσι και έγινε.

Η αδιαμφισβήτητη ηγεμονία της Γερμανίας στην πορεία προς την ΟΝΕ απέναντι σ' όλους τους υπόλοιπους "εταίρους" έδωσε στον Χ. Κόλ το δικαίωμα να επιβάλει τους όρους και τις θέσεις για το Μάαστριχτ - 2. Εξάλλου, ο ίδιος το είχε προδιαγράψει πριν πέντε χρόνια, όταν δήλωνε: "Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα βρίσκεται σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή προς ένα ομοσπονδιακό μέλλον. Μπροστά βρίσκεται μια νομισματική μηχανή που κατασκευάστηκε βάσει γερμανικών σχεδίων και η οποία καταργεί την εθνική κυριαρχία".

Σ' αυτό ακριβώς βρίσκεται το νόημα και το περιεχόμενο της αναθεώρησης που συζητείται στη Διακυβερνητική Διάσκεψη. Πάνω στα αμφισβητούμενα αποτελέσματα της ΟΝΕ, που στοίχισαν ωστόσο πάνω από 20 εκατομμύρια ανέργους και πάνω από 50 εκατομμύρια Ευρωπαίους να ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, επιχειρείται τώρα να επιβληθούν οι όροι της πολιτικής ενοποίησης. Κατάργηση του "βέτο", δημιουργία ενός "σκληρού πυρήνα" που θα αποφασίζει ερήμην των υπολοίπων, πλήρης εκχώρηση των αρμοδιοτήτων από τα εθνικά Κοινοβούλια, τις εθνικές κυβερνήσεις και τις εθνικές κεντρικές τράπεζες στα υπερεθνικά "ομοσπονδιακά" όργανα και στην πλήρως ανεξέλεγκτη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που θα αποφασίζουν για τα πάντα κατά πλειοψηφία και σύμφωνα με το δίκαιο του "ισχυροτέρου".

Καλά θα ήταν βέβαια για τους "αρχιτέκτονες" αυτής της Ευρωπαϊκής Ενωσης να δούλευαν οι μηχανές χωρίς εργάτες, να λειτουργούσαν οι επιχειρήσεις χωρίς υπαλλήλους, να κάρπιζαν τα χωράφια χωρίς αγρότες, να "εξαφανίζονταν" οι συνταξιούχοι, να μην πλήρωναν οι εργοδότες ούτε δραχμή, να έβλεπαν έτσι τα θησαυροφυλάκιά τους να "φουσκώνουν" και να υπάρχουν μόνο οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι για να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.

Ομως όλοι αυτοί οι "παρείσακτοι" είναι εδώ. Η φωνή τους δυναμώνει, οι αγώνες τους φουντώνουν, η αντίσταση μεγαλώνει, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για τη δική τους αντεπίθεση.