Το Δεκέμβρη του 1954, με την απόρριψη από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ της ελληνικής προσφυγής για το Κυπριακό, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ολοκληρώθηκε ένας κύκλος ενεργειών και διαδικασιών γύρω από το φλέγον αυτό ζήτημα. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτού του κύκλου ήταν η πλήρης αποτυχία μιας πολιτικής που αναζητούσε την όποια λύση στο Κυπριακό μέσα στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού συστήματος, με φυσικό επακόλουθο τις συνεχείς ταπεινώσεις της Ελλάδας από τους υποτιθέμενους συμμάχους της, την Αγγλία και τις ΗΠΑ. Οι ταπεινώσεις αυτές - δεν είναι υπερβολή να το πούμε - έπαιρναν το χαρακτήρα διεθνούς διασυρμού της χώρας λόγω της υποτελούς στάσης που κρατούσαν απέναντι στον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό οι ελληνικές κυβερνήσεις του Κέντρου και της λεγόμενης Δεξιάς, που χειρίστηκαν αυτή την περίοδο το Κυπριακό στη διεθνή σκακιέρα.

Κοντά στο νου και η γνώση, λοιπόν, πως αυτή η πολική δε θα αργούσε να οδηγήσει τις εξελίξεις από την εθνική ταπείνωση στην εθνική τραγωδία. Και η τραγωδία ήρθε όταν στο Κυπριακό μπήκε για τα καλά η Τουρκία με τις πλάτες των δύο προαναφερόμενων μεγάλων συμμάχων της ελληνικής οικονομικοπολιτικής ολιγαρχίας.