Η απελευθέρωση της Αθήνας από τους χιτλεροφασίστες τον Οχτώβρη του 1944 βρίσκει πανέτοιμο το "Ρ", να κυκλοφορήσει και πάλι νόμιμος. Διευθυντής του, τη φορά αυτή, είναι ο Κ. Καραγιώργης (Κ. Γυφτοδήμος).

Η κυκλοφορία της εφημερίδας φτάνει σε μεγάλους αριθμούς. Για την εποχή αυτή, γράφει ο Βάσος Γεωργίου,αρχισυντάκτης τότε στο "Ρ", στο βιβλίο του "Η ζωή μου":

"Ηταν μεγάλη η χαρά μου, που ξαναγύριζα στο "Ριζοσπάστη". Στη νόμιμη, καθημερινή έκδοσή του, ύστερα από 9 ολόκληρα χρόνια, μετά τη βίαιη διακοπή της, από τη μεταξική δικτατορία.

Ξανάβρισκα την αγαπημένη μου εφημερίδα, μα πόσο διαφορετική από παλιά, που έβγαινε με πολλές δυσκολίες, σοβαρές ελλείψεις και μικρή περιορισμένη κυκλοφορία. Τώρα είχε κατακτήσει την πρώτη θέση και με μεγάλη διαφορά απ' όλες τις πρωινές και απογευματινές εφημερίδες της Αθήνας κι όλης της Ελλάδας. Και αυτό φυσικά, επειδή ήταν δημοσιογραφικό όργανο του μεγαλύτερου πολιτικού κόμματος της χώρας, του ΚΚΕ, αλλά και γιατί είχε πολιτική και κοινωνική ζωντάνια, ειδησεογραφική πληρότητα, μαχητική - γλαφυρή αρθρογραφία και διέθετε ένα πολύ ικανό επιτελείο από συντάκτες και συνεργάτες.

Δυο ήταν τα βασικά στοιχεία της επιτυχίας του "Ρ". Το πρώτο: Η καλή επιλογή του Κόμματος ν' αναθέσει αμέσως μετά την απελευθέρωση τη διεύθυνσή του στον Κώστα Καραγιώργη (Γυφτοδήμο). Μολονότι ο Κώστας είχε σπουδάσει γιατρός στην Ελλάδα κι έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό, η δημοσιογραφία ήταν στο αίμα του, είχε μια ακατανίκητη κλίση γι' αυτή και για χάρη της θυσίασε την ιατρική. Στο "Ρ" ο Καραγιώργης ξεδίπλωσε το πλούσιο δημοσιογραφικό κι οργανωτικό ταλέντο του, την πολιτική του διαίσθηση κι ανησυχία, το μαχητικό, μαστιγωγικό, αλλά συνάμα λαμπερό κι ελκυστικό γράψιμό του.

Το δεύτερο βασικό στοιχείο ήταν η συλλογικότητα και συντροφικότητα στη δουλιά, το συνειδητό κι αφοσιωμένο δόσιμο στην επαναστατική δημοσιογραφία, πέρα από κάθε ωράριο, μέρα και νύχτα, κι ακόμα ο έγκαιρος προγραμματισμός και το ασταμάτητο κυνήγι των ειδήσεων. Ολη η σύνταξη μαζεύονταν κάθε μεσημέρι σε επιτελική σύσκεψη για 30 - 40 λεπτά, όπου έβλεπε κριτικά το φύλλο και τις ελλείψεις του, κατέγραφε τα θέματα της μέρας και έδινε το σύνθημα για το ξεκίνημα της δουλιάς.

Η μισθοδοσία των συντακτών του "Ρ" δεν ήταν, βέβαια, από τις καλύτερες στον κλάδο. Μέτρια και μετρημένη, όπως και των άλλων κομματικών στελεχών. Ωστόσο, όχι μόνο δεν υπήρχε μεμψιμοιρία και γκρίνια, παρά περίσσευε ο ενθουσιασμός στη δουλιά, η άμιλλα και το πραγματικό ενδιαφέρον. Κι αυτό, όχι μόνο γιατί ήμασταν νέοι (και μερικοί πολύ νέοι), και η εποχή μας παρορμούσε σε ανάταση, μα και γιατί ζούσαμε και δουλεύαμε σαν μια σφιχτά δεμένη κι αφοσιωμένη κολεχτίβα, που τις ιδιαίτερες ανάγκες της τις πρόσεχε η συντακτική επιτροπή και η διαχείριση, όπως, π.χ., του νυχτερινού συνεργείου της εφημερίδας που δούλευε ως τις 3 το πρωί. Για να μη δουλεύουν, λοιπόν, νηστικοί στην εξαντλητική αυτή νυχτερινή υπηρεσία, κανονίστηκε να εξασφαλίζεται σ' όλα τα μέλη του νυχτερινού συνεργείου ένα καλό προσφάγι. Ηταν μια πρωτοτυπία ευαισθησίας του "Ρ" για τους πιο αναγκεμένους δουλευτές του σ' εκείνες τις δύσκολες μέρες, που 'μεινε αποκλειστικότητά του, αν κι οι αστικές εφημερίδες είχαν ασύγκριτα περισσότερα οικονομικά και τεχνικά μέσα.

Αυτό το ζεστό περιβάλλον ενότητας, φιλίας κι ενθουσιασμού που δημιουργήθηκε στην εφημερίδα, ένας νέος συντάκτης που είχε ξεπεταχτεί από τον παράνομο Τύπο της Κατοχής - ο Τάκης Μιχαηλίδης - το είχε συμπυκνώσει στο νεανικό σύνθημα "η ζωή είναι ωραία"! Στην αρχή το σύνθημα αντίκρισε επικριτικά σχόλια, γιατί η ζωή δεν ήταν καθόλου ωραία, μα οι εξηγήσεις που έδωσε μας φάνηκαν πειστικές: Πως αξίζει ν' αγωνίζεσαι για να κάνεις τη ζωή ωραία! Κι έτσι το νεανικό σύνθημα έγινε πρόσταγμα αγώνα που αντηχούσε ζωηρά όσο κανένα άλλο στα γραφεία μας".