Το πρώτο που συζήτησαν ήταν η απασχόληση και η δημιουργία ενός "συμφώνου απασχόλησης" (η υποκρισία και κοροϊδία σε όλο το μεγαλείο της) σε αντιδιαστολή με το "σύμφωνο σταθερότητας". Δεν είναι η πρώτη φορά που ασχολούνται με το θέμα της ανεργίας, αφού είναι το υπ' αριθμόν ένα σήμερα πρόβλημα και οι περισσότερες οικογένειες γνωρίζουν καλά τι σημαίνει. Προσπαθούν μέσα από τέτοια υποκριτικά "τερτίπια" να κρύψουν τα πραγματικά αίτια της ανεργίας που είναι καρπός της δικής τους σκληρής, βάρβαρης και απάνθρωπης, ταξικής υπέρ του κεφαλαίου πολιτικής. Ταυτόχρονα φοβούνται ότι οι στρατιές ανέργων και φτωχών αργά ή γρήγορα θα αντιδράσουν. Θα αμφισβητήσουν την πολιτική τους και θα επιδιώξουν την ανατροπή της. Εχουν λοιπόν λόγους σοβαρότατους για να ασχοληθούν με την ανεργία και τους άνεργους, να δημιουργούν διάφορα "σύμφωνα απασχόλησης", στην ουσία προγράμματα μοιράσματος της φτώχειας, μέσα από τις "ευέλικτες" μορφές απασχόλησης και απόκρυψης της πραγματικής ανεργίας.

* * *

Το αίτημα της Γερμανίας ότι δίνει πολλά (το 30% του κοινοτικού προϋπολογισμού) και παίρνει λιγότερα και ότι πρέπει να μειωθεί η συμμετοχή της, δεν είναι όλη η αλήθεια. Στη Γερμανία αλλά και στις άλλες πιο ισχυρές οικονομικά χώρες, εκτός του ότι το κεφάλαιο, μέσα από τον άνισο καταμερισμό έχει πάρει τη μερίδα του λέοντος, σε παραγωγικές δραστηριότητες που του εξασφαλίζουν οικονομική ανάπτυξη και πλούτο, επιστρέφονται πολλά από τα χρήματα που διοχετεύονται μέσα από τα κοινοτικά ταμεία στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες. Στο πακέτο Ντελόρ ΙΙ, αρκετοί από τους πόρους που παίρνει η Ελλάδα πηγαίνουν στις ξένες μεγαλοεταιρίες π. χ. εκατοντάδες δισεκατομμύρια από το πακέτο Ντελόρ ΙΙ παίρνει η γερμανική "Χόχτιφ" για την κατασκευή του αεροδρομίου των Σπάτων, το ίδιο συμβαίνει και με τη γαλλική μεγαλοεταιρία που έχει αναλάβει το μετρό Αθηνών κ. ο. κ. Παίρνουν λοιπόν πολλαπλάσια απ' ό,τι δίνουν στον κοινοτικό προϋπολογισμό.

Στη Σύνοδο της Βιέννης συζητούσαν επίσης τρόπους μείωσης των πόρων που προορίζονται για τις χώρες με πιο χαμηλό κατά κεφαλή εισόδημα, από τον μέσον όρο της ΕΕ. Οι χώρες αυτές δεν είναι ο νότος γενικά και αόριστα, όπως θέλουν να το παρουσιάσουν, είναι η Ελλάδα - Ισπανία - Πορτογαλία και η Ιρλανδία από το Βορά. Οι πόροι - ψίχουλα που δίνονται από το Ταμείο Συνοχής, όλα αυτά τα χρόνια στις περιοχές αυτές, υποτίθεται ότι είχαν στόχο την αναβάθμιση και σύγκλισή τους με τις πιο ανεπτυγμένες. Αυτό ποτέ δε συνέβη, το αντίθετο μάλιστα. Αυτούς τους πόρους θέλουν να μειώσουν ή να τους καταργήσουν.

Ακόμη συζητούσαν την αναθεώρηση της Κοινής Γεωργικής Πολιτικής στην κατεύθυνση μείωσης των πόρων των αγροτικών ταμείων κατά 25% και αντίστοιχης επιβάρυνσης των εθνικών προϋπολογισμών (συγχρηματοδότηση). Για την Ελλάδα η μείωση θα είναι 1 τρισ. δρχ. με πολλαπλές επιπτώσεις στους αγρότες.

Ολα αυτά σημαίνουν ότι οι συζητήσεις τους έχουν στόχο για το πώς θα μειώσουν τα κοινοτικά λεφτά προς τις πιο φτωχιές περιοχές και τα πιο ασθενή στρώματα (αγρότες κ.ά.), δηλαδή για το πώς θα γίνουν οι φτωχοί φτωχότεροι.* * *

Δεν υπάρχει καμιά τέτοια ψευδαίσθηση. Η ΕΕ είναι ιμπεριαλιστική ένωση και όλα τα προγράμματα και οι αποφάσεις της εξυπηρετούν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Γι' αυτό οξύνονται τα παλιά και δημιουργούνται νέα προβλήματα στην εργατική τάξη και τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Τη μείωση των κοινοτικών πόρων θα την πληρώσουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα, με λιγότερα τοπικά έργα στις προβληματικές περιοχές και στην περιφέρεια γενικότερα. Ενώ το σίγουρο είναι ότι η κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει σαν άλλοθι τους λιγότερους κοινοτικούς πόρους, σαν μια επιπλέον δικαιολογία για τα όλο και σκληρότερα προγράμματα λιτότητας, σε βάρος των εργαζομένων, εντείνοντας τις κοινωνικές αλλά και περιφερειακές ανισότητες. Το κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο, έχει όλη την υποστήριξη των κυβερνώντων και την ευελιξία να αλλάζει δραστηριότητες, να μετακινείται όπου το συμφέρει, από περιοχή σε περιοχή, απομυζώντας εργασία και πλούτο, δημιουργώντας στο δρόμο του περισσότερους άνεργους και φτωχούς από τη μια και περισσότερο πλούτο για τον εαυτό του από την άλλη.

* * *

Οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα. Δε χρειάζεται άλλη ανοχή, οι αγώνες της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων πρέπει να επιταχυνθούν και να δυναμώσουν ακόμη πιο πολύ, για την ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ, για το γκρέμισμα του αντιδραστικού οικοδομήματός τους. Να παλέψουν για έναν άλλο δρόμο εξέλιξης της κοινωνίας, που θα κυριαρχούν τα συμφέροντα αυτών που δημιουργούν τον κοινωνικό πλούτο. Που θα μπορούν να αποφασίζουν τι κλάδους συμφέρει να αναπτυχθούν, αξιοποιώντας τα ιδιαίτερα πλεονεκτήματα της χώρας μας (γεωργία, βιομηχανία τροφίμων, ναυπηγοεπισκευές, κλωστοϋφαντουργία, τηλεπικοινωνίες, πρώτες ύλες κλπ.). Αυτό σημαίνει καταδίκη των κομμάτων στήριξης της πολιτικής της ΕΕ και πάλη στην προοπτική ενός λαϊκού μετώπου ενάντια στα συμφέροντα των πολυεθνικών, ανατροπή του σημερινού συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων. Ο λαός με την ψήφο του στις ευρωεκλογές, πού είναι μια πολιτική μάχη, ενισχύοντας το ΚΚΕ, κάνει ένα βήμα μπροστά σ' αυτή την κατεύθυνση.

Τα συμπεράσματα της Συνόδου της Βιέννης είναι ότι η αδικία και ανισοτιμία στην ΕΕ ενισχύονται. Τα περί "κοινωνικής δικαιοσύνης", "αλληλεγγύης","κοινωνικής συνοχής" αλλά και συμβιβασμού που υποστήριζε ο πρωθυπουργός, είναι για να κρύψει τη συνειδητή συμπόρευση της κυβέρνησής του με την πορεία της ΕΕ και τα νέα σκληρότερα μέτρα που προγραμματίζονται ενάντια στους λαούς