Το χρονικό των διεκδικήσεων, από επίδοξους κατά καιρούς ιδιοκτήτες στην ευρύτερη περιοχή, αποδεικνύει ότι η επίδικη σήμερα έκταση των 2.500 στρεμμάτων στον πυρήνα του Εθνικού Δρυμού Σουνίου, που κατόρθωσαν να μεταγράψουν στο Υποθηκοφυλακείο Λαυρίου ως εξ αδιαιρέτου ιδιοκτησία τους ο πρώην πρόεδρος του Αρείου Πάγου και οι συν αυτώ 849 "συνεταιριστές", αντιμετωπιζόταν πάντα ως δημόσια δασική έκταση.

Να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η διεκδίκηση της έκτασης ξεκίνησε το 1965 με τη σύνταξη σχετικού συμβολαιογραφικού προσυμφώνου που εντοπίστηκε από το Δασαρχείο Σουνίου, όταν την επόμενη χρονιά επιχειρήθηκε από τους επίδοξους ιδιοκτήτες η τοπογράφησή της. Τότε, υποβλήθηκαν και οι πρώτες μηνύσεις στον εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Αθηνών.

Οι διακατοχικές πράξεις συνεχίστηκαν, αυτή τη φορά με την τοποθέτηση πινακίδων στην έκταση, οπότε ασκήθηκε διεκδικητική αγωγή του δημοσίου, η οποία εκκρεμεί από το 1969. Στο μεταξύ οι... ενδιαφερόμενοι είχαν καταφέρει το '66 να εγκριθεί με Βασιλικό Διάταγμα η επέκταση του Ρυμοτομικού Σχεδίου Λαυρίου στη θέση Πλάκες, αλλά η συγκεκριμένη ρύθμιση ανακλήθηκε επίσης με Βασιλικό Διάταγμα την επόμενη χρονιά, γιατί η έκταση ήταν τμήμα του Δημόσιου Δάσους Λαυρεωτικής. Η σχετική προσφυγή στο ΣτΕ των επίδοξων ιδιοκτητών, που ακολούθησε, έπεσε επίσης στο κενό μετά από την απορριπτική απόφαση του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου.

Στο μεταξύ με δικαστικές αποφάσεις, το '72 του Εφετείου Αθηνών και το '78 του Αρείου Πάγου, οι επίμαχες εκτάσεις επιδικάστηκαν στο ελληνικό δημόσιο. Στις ίδιες αποφάσεις αναφέρεται ότι οι εκτάσεις που εμφανίζονται σήμερα ως δήθεν αγροτικές από τους νέους ιδιοκτήτες, από το 1836 ακόμα ήταν καταγεγραμμένες ως δασικές.

Τα ίδια υποδεικνύουν και οι σχετικοί χάρτες της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής του 1882 και 1885, ενώ μετά την πυρκαγιά που κατέστρεψε το δάσος το 1922 κηρύχτηκαν αναδασωτέες με απόφαση του τότε υπουργού Γεωργίας.

Ακόμη και όταν πολύ αργότερα, το 1985, η σχετική απόφαση τροποποιήθηκε από τον νομάρχη Ανατολικής Αττικής και η αναδάσωση περιορίστηκε, συνέχισε να περιλαμβάνει τον πυρήνα του Εθνικού Δρυμού. Ετσι, μετά την πυρκαγιά του '85 η έκταση κηρύχτηκε εκ νέου αναδασωτέα και αποκαταστάθηκε τόσο με φυσική και όπου χρειάστηκε με τεχνητή αναδάσωση. Τμήματα άλλωστε του δάσους που συμπίπτουν με την επίμαχη έκταση είχαν διεκδικηθεί και από άλλους ιδιώτες, οι αιτήσεις των οποίων απορρίπτονταν ωστόσο κάθε φορά πανηγυρικά.