Η ίδρυση του ΣΕΚΕ αποτελεί σταθμό για την ταξική συνειδητοποίηση των γυναικών του προλεταριάτου και για την ανάπτυξη του γυναικείου κινήματος στην Ελλάδα. Στο 1ο ιδρυτικό συνέδριό του (4-10 Νοεμβρίου) (17-23), 1918 στο Πρόγραμμα, διατυπώνονται τα εξής:

"2. Το δικαίωμα της ψηφοφορίας και της εκλογής εις άνδρας και γυναίκας για κάθε είδος εκλογής.

12. Πλήρης αστική, πολιτική, οικονομική και κοινωνική εξίσωση γυναικών, ανδρών. Κατάργηση όλων των νόμων που περιορίζουν τα δικαιώματα της γυναίκας και του νόθου παιδιού.

14. Ιδρυση χωριστών φυλακών για ανηλίκους και γυναίκες και για τα πολιτικά αδικήματα.

Η με νόμο απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας για παιδιά και γυναίκες.

Τη με νόμο υποχρέωση των δήμων και κοινοτήτων να συντηρούν γυναικολογικά μαιευτήρια για τις γυναίκες των εργατών, με πλήρεις αποδοχές για οχτώ εβδομάδες πριν και οχτώ εβδομάδες μετά τον τοκετό.

Την καθιέρωση του πολιτικού γάμου".

Το 1920 συνέρχεται το 2ο Συνέδριο του ΣΕΚΕ (5-12 Απρίλη).

Ψηφίζεται νέο καταστατικό, μέσα στο οποίο αναφέρονται τα εξής (στην παράγραφο Θ: "Ομιλοι νέων και γυναικών").

"Διά την ευκολίαν της προπαγάνδας του Κόμματος μεταξύ των γυναικών δύνανται να συσταθούν εντός των τμημάτων όμιλοι γυναικών, οι οποίοι διέπονται υπό ιδιαίτερου κανονισμού, όστις εγκρίνεται από την τοπικήν επιτροπήν του Κόμματος.

Οι Ομιλοι των γυναικών πρέπει να διευθύνονται από γυναίκες μέλη του Κόμματος".

Τότε ιδρύονται οι πρώτοι γυναικείοι σύλλογοι και σωματεία, εκδίδεται το περιοδικό "Ο Αγώνας της Γυναίκας".

Τον ίδιο χρόνο το κόμμα προχώρησε σε έκτακτο εκλογικό Συνέδριο για να διαμορφώσει θέσεις απέναντι στις εκλογές και εκλογικό πρόγραμμα. Σ' αυτό το πρόγραμμα διατυπώνεται το αίτημα για ψήφο και στα δύο φύλα. Στην μπροσούρα της Χρύσας Χατζηβασιλείου "Το ΚΚΕ και το γυναικείο ζήτημα", (Εκδοση της ΚΕ του ΚΚΕ, 1946), αναφέρεται:

"Ανάμεσα στα εκλογικά καθήκοντά του στις εκλογές του 1920, το νεαρό τότε κόμμα του εργαζόμενου λαού έβαλε στην πρώτη γραμμή και τα πολιτικά δικαιώματα της Ελληνίδας και στην ανεξάρτητη προεκλογική εξόρμηση των εργατών και του εργαζόμενου λαού, που γίνονταν εκείνο τον καιρό, μαζί με άλλα ακούγονταν και το σύνθημα: "Σφυρί, δρεπάνι και ψήφο στο φουστάνι"".

Ο "Ριζοσπάστης" του 1920 φιλοξενεί σειρά από άρθρα με θέμα το γυναικείο ζήτημα της Ιωάννας Κομιώτη, μέλος τότε του Κόμματος, που τοποθετούν το γυναικείο ζήτημα στη σωστή κοινωνική του βάση.

"Διά την εργαζόμενην γυναίκα - καταλήγουν τα άρθρα - η ψήφος δεν αποτελεί αυτό τούτο το ιδεώδες. Δε συμβολίζει την απελευθέρωσίν της. Διότι δι' αυτήν το κατ' εξοχήν ζήτημα, το οποίον την ενδιαφέρει, προπαντός άλλου, είναι ολόκληρο το κοινωνικόν πρόβλημα".

Στα 1924 στις μεγάλες και μαχητικές διαδηλώσεις των καπνεργατών της Καβάλας που διεκδικούσαν αύξηση των εξευτελιστικών τους μεροκάματων και μείωση του 12ωρου, παίρνουν μέρος και οι καπνεργάτριες. Οι διαδηλώσεις χτυπήθηκαν και σκοτώθηκε η Μαρία Χουσιάδου, μέλος του ΚΚΕ.

Τον Μάη του 1927 απεργούν 40.000 καπνεργάτες (μαζί τους και γυναίκες). Η απεργία των καπνεργατών του 1927 είναι μία από τις μαχητικότερες κινητοποιήσεις. Στις μεγάλες απεργίες δολοφονούνται οι: Βασιλική Γεωργαντέλη και Κασταντίλη.

Επίσης, το 1927, με πρόταση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Ενιαίου Μετώπου Εργατών - Αγροτών - προσφύγων, που σχηματίστηκε με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, έρχεται για συζήτηση το πρόβλημα της γυναικείας ψήφου στην κυβέρνηση Παπαναστασίου. Η πρόταση παραπέμφθηκε στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή και ψηφίζεται η νέα νομοθεσία "Περί Δήμων και Κοινοτήτων". Η νέα νομοθεσία περιόριζε το δικαίωμα της ψήφου στις Κοινοτικές και Δημοτικές εκλογές και μόνο στις γυναίκες άνω των 30 και σ' αυτές που γνώριζαν ανάγνωση και γραφή, (ενώ στους άνδρες δεν έκανε καμιά διάκριση).

Στο 4ο Συνέδριο του Κόμματος στα 1928, αποφασίζεται η έκδοση γυναικείου διαφωτιστικού οργάνου, το οποίο θα πρόβαλε τα αιτήματα και τα καθήκοντα των εργαζομένων γυναικών, παράλληλα θα αποκάλυπτε τις σκόπιμες συκοφαντίες της άρχουσας τάξης, σε βάρος τους και η ίδρυση των γυναικείων βοηθητικών επιτροπών από το κέντρο ως τις τοπικές οργανώσεις και τη συμμετοχή των γυναικών στις φράξιες (συνδικαλιστικές παρατάξεις). Η αναγκαιότητα ενίσχυσης της δουλιάς του Κόμματος στις γυναίκες πήγαζε και από την αύξηση της συμμετοχής τους στην παραγωγική διαδικασία.

Το Φλεβάρη του 1929, το Ενιαίο Μέτωπο Εργατών - Αγροτών στο πρόγραμμά του για τις γερουσιαστικές εκλογές ζητά εξίσωση του μεροκάματου των εργατριών και αγροτισσών με τους άνδρες. Το ίδιο μεροκάματο με τους ενήλικους στους νέους και τις νέες για την ίδια δουλιά. Απαγόρευση της νυκτερινής εργασίας των νέων κάτω των 18 ετών, άδεια τοκετού κλπ.

Με τα πιο πάνω συνθήματα οργανώθηκαν στις μεγάλες πόλεις πολυπληθείς συγκεντρώσεις γυναικών. Ταυτόχρονα, μέσα στα 1929 κυκλοφορεί η εφημερίδα "Εργάτρια" από το γυναικείο γραφείο της Αθήνας, που αποτελούνταν από μέλη του Κόμματος και της νεολαίας. Αυτά τα χρόνια στάλθηκαν στις φυλακές "Αβέρωφ" οι πρώτες κομμουνίστριες με το Ιδιώνυμο. Τις πρώτες συλλήψεις ακολουθούν αμέτρητες άλλες και στέλνονται μαζικά οι αγωνίστριες στις φυλακές και ξερονήσια.

Στις συνθήκες ανόδου του φασισμού επίσης το ΚΚΕ επέμεινε για τη δραστήρια συμμετοχή και το τράβηγμα των γυναικών στον αντιφασιστικό και αργότερα στον αντιδικτατορικό αγώνα. Το Σεπτέμβρη 1935, στην 4η Ολομέλεια της ΚΕ εκτιμιέται ότι:

"Για τον επιτυχή αγώνα ενάντια στο φασισμό, την επίθεση του κεφαλαίου και τον κίνδυνο πολέμου, απαιτείται να τραβηχτούν στο Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο οι δυνάμεις των γυναικών".

Η σοβαρή και ενωμένη αντίδραση που πρόβαλαν οι Ελληνίδες ενάντια στη φασιστική δικτατορία τόσο πριν εγκαθιδρυθεί (συνέδριο αντιφασιστικό και διάφορες κινητοποιήσεις, 1935), όσο και μετά την εγκαθίδρυσή της, (Αύγουστος 1936), οφείλεται ακριβώς στη δράση του ΚΚΕ, ανάμεσα στον γυναικείο πληθυσμό της χώρας μας.