Σχεδόν μαζοχιστικά κάθισα και παρακολούθησα όλες τις ραδιοτηλεοπτικές αναφορές στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ακουσα γι' ακόμα μια φορά την αγχωμένη φωνή του βραχνού εκφωνητή εκείνης της νύχτας: εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο. Είδα και το γνωστό βίντεο με το τανκ να γκρεμίζει την καγκελόπορτα και τον ανώνυμο διαδηλωτή, να πέφτει στα πόδια των εξαγριωμένων φαντάρων. Είδα επίσης τα παιδάκια να καταθέτουν τα γνωστά κόκκινα γαρίφαλα και τις φρεσκοχτενισμένες κυρίες να αντικρίζουν με αισιοδοξία τους αδιάκριτους και αδηφάγους τηλεοπτικούς φακούς. Είδα, τέλος, την επετειακή πορεία, τα δρεπανηφόρα και άκρως φιλειρηνικά άρματα της Αστυνομίας και τους κρανοσκεπείς, επίσης φιλειρηνικούς αστυνόμους με τις διαφανείς ασπίδες τους (ή ταν ή επί τας, που λέει και το αρχαίο σπαρτιατικό επιμύθιο) και τα φιλεύσπλαχνα ως η περιστερά γκλομπ. Τα είδα όλ' αυτά και πολύ ευχαριστήθηκα, λέγοντας από μέσα μου πως ο κόσμος δεν ξέχασε. Ολο και κάτι θυμάται από εκείνη τη δραματική νύχτα που το πανελλήνιο μπορεί να κοιμόταν αμέριμνο και οινοβαρές από το "κρασί του '21" που θα έλεγε και ο Κωστής Παλαμάς, ήταν σίγουρο όμως πως η τύχη του δούλευε. Γι' αυτό και την άλλη μέρα, όταν η τηλεόραση έδειχνε τον ανεπανάληπτο εκείνο υπουργό Ζουρνατζή και το γκρο πλαν της ακαταστασίας που, ως γνωστόν, αφήνει πίσω της κάθε εξέγερση, απορούσε, το πανελλήνιο εννοώ. Μα πώς έγιναν όλ' αυτά. Πότε και γιατί, βρε αδερφέ, δεν το πήραμε χαμπάρι. Αυτή η νεολαία, τέλος πάντων, δεν έχει το Θεό της, έτσι στα ξαφνικά!

Θα μου πείτε τώρα πού τ' άκουσα όλ' αυτά και γιατί τα κρατούσα τόσο καιρό μυστικά. Μα δεν τ' άκουσα ποτέ. Τα υποθέτω όμως και με πολύ βεβαιότητα, μάλιστα. Το μόνο που κράτησα μυστικό τόσα χρόνια είναι αυτή η αφιλότιμη πίστη μου πως ναι: εκείνο το βράδυ το Πανελλήνιο δεν πήρε χαμπάρι. Βέβαια κάτι άκουσε μέσες άκρες από την "Ντόιτσε Βέλε", και ίσως κάτι να πληροφορήθηκε από τα ανήσυχα τηλεφωνήματα των φίλων από την Αθήνα. Το νόημα όμως αυτής της εξέγερσης, των τραυματισμένων παιδιών και των σπασμένων θρανίων, το νόημα των σκισμένων ρούχων και των ματωμένων επιδέσμων, των εξαγριωμένων φαντάρων και των κροταλιζόντων τανκ κανείς δεν το κατάλαβε. Και όχι μόνο δεν το κατάλαβε εκείνο το βράδυ κάτω από τη σύγχυση των αντιφατικών ειδήσεων και των στρατιωτικών ιαχών, αλλά πολύ φοβούμαι πως και σήμερα ακόμα η ίδια σύγχυση επικρατεί, οι ίδιες αντιφατικές ειδήσεις διασπείρονται και κάπου κάπου οι ίδιες ιαχές ακούγονται από τις γωνιές των μεγάλων δρόμων. Γιατί, αν ήτανε διαφορετικά τα πράγματα, αν δηλαδή, το εκπληκτικό αυτό πανελλήνιο είχε καταλάβει τι σημαίνει να εξεγείρομαι και τις σημαίνει η ήττα μιας τέτοιας εξέγερσης, δε θα επέτρεπε να ακούγονται όλες αυτές οι συζητήσεις. Ολες αυτές οι αναλύσεις οι σχετικές με το πολιτικό νόημα της εξέγερσης, τα αποτελέσματά της, το χαρακτήρα των πρωταγωνιστών της και τη σημασία της στη σημερινή συγκυρία. Δε θα επέτρεπε να μετατρέπεται σε συναισθηματική φλυαρία το μήνυμά της. Θα γνώριζε πως μια εξέγερση δεν είναι απαραίτητο να μετατρέπεται σε μια σειρά πολιτικούς αφορισμούς ούτε και να μνημειοποιείται, για να στεφανώνεται κάθε χρόνο και να παίζει το ρόλο που έπαιζαν τα δοχεία των δακρύων στην αρχαία εποχή. Η εξέγερση ενάντια σε οποιαδήποτε τυραννία, πολιτική ή οικονομική, δεν έχει σημασία, μόνο τις συνειδήσεις μπορεί να ανατρέπει, να τις ξυπνάει και να τις οξύνει. Γιατί έτσι αποκτάει συνέχεια. Γίνεται καθημερινή πράξη.

Δε θα ήτανε, λοιπόν, υπερβολή, αν έλεγα πως τότε μονάχα θα αποκτήσει την πραγματική της σημασία η εξέγερση του Πολυτεχνείου, όταν μετατραπεί σε συνείδηση του εργαζόμενου. Σε μια συνείδηση άγρυπνη, επαναστατική. Σε μια συνείδηση, δηλαδή, που αντιλαμβάνεται την αδικία και την καταπίεση. Που αφουγκράζεται, όσο βαθιά και αν κοιμάται ,τα μηνύματα της νύχτας που τον καλούν να κατέβει στους δρόμους για να προλάβει τα τανκ, να προλάβει τους "ειρηνοφόρους" χωροφύλακες, τα πονηρά νομοσχέδια, την ερήμωση του πολιτισμού του, την προδοσία της ιδεολογίας του. Εξέγερση δεν είναι αυτό που γιορτάζεται μέσα σε ένα κλίμα συναισθηματικών εκρήξεων και φιλολογικής ερμηνείας. Είναι μια πράξη η εξέγερση που γίνεται κάθε πρωί, μόλις ακουστεί το πρώτο δελτίο ειδήσεων. Ολες οι άλλες αναλύσεις και οι συζητήσεις της τάβλας είναι εκ του πονηρού! Οπως θα έλεγε και ο κύριος Χριστόδουλος...