Οποιος συνεχίζει να θεωρεί ότι η πολιτική μοιάζει με επιτραπέζιο παιχνίδι τζόγου στην τσόχα των σαλονιών της άρχουσας τάξης, ή ότι αποτελεί δικό της προνόμιο να κάνει ΜΑΤ στην πολιτική σκακιέρα, αν δεν αυταπατάται, τότε σκοπίμως δε νοεί. Μπορεί οι πρόσφατες εξελίξεις (περί ανασχηματισμού ο λόγος) να είναι απότοκο μιας πραγματικότητας, που φαίνεται ότι τη διαμορφώνει η κυβέρνηση. Αλλωστε, αυτή λογικά έχει και μαχαίρι και πεπόνι. Αλλά η αναζήτηση ψήφου εμπιστοσύνης δείχνει ότι ούτε το μαχαίρι κρατάει καλά, ούτε το πεπόνι είναι ολόκληρο δικό της. Αλλωστε, μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, το δόγμα "έχω την πλειοψηφία και κυβερνώ όπως θέλω" (άσε που ούτε την πλειοψηφία έχει μέσα στο λαό, αλλά στη Βουλή, ελέω εκλογικού συστήματος), έμοιαζε περισσότερο στην τακτική "η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση". Μόνο, που τα όρια και η δύναμη του επιτιθέμενου δεν είναι ούτε προκαθορισμένα, ούτε απεριόριστα, πολύ περισσότερο, ούτε ανυπέρβλητα. Και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν φανερό ότι η εφαρμογή της επιθετικής, ενάντια στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, αντιδραστικής πολιτικής της άρχουσας τάξης δημιουργεί και φυγόκεντρες τάσεις στους ανθρώπους του μόχθου από την πολιτική της και κυρίως εστίες δράσης αυτών των λαϊκών μαζών, του αντίπαλου της, δηλαδή, που νομίζει ότι μπορεί, στριμώχνοντάς τον στη γωνία, να τον εξουδετερώνει. Ο λαός έδωσε μια απάντηση πολιτική, την εξέφρασε με το εκλογικό αποτέλεσμα, αυτό που ως αφορμή επέδρασε σ' αυτές τις κυβερνητικές εξελίξεις, και όχι μόνο, γιατί η συνέχειά τους παραμένει ανοιχτή. Επομένως, η πολιτική παρέμβαση και δράση της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων, όσο πιο οργανωμένη γίνεται, όσο πιο ταξικά υπέρ των συμφερόντων τους εκφράζεται με τον κοινό αγώνα τους, τόσο πιο αποφασιστικά θα φέρνει στο προσκήνιο τη δική τους προοπτική για το μέλλον.

Οσο και αν η πολιτική λειτουργεί και δρα στη σχετική της αυτοτέλεια από τα συμφέροντα που εξυπηρετεί, εντούτοις είναι τόσο οργανικά δεμένη μαζί τους, που, επί της ουσίας, οι εκφραστές της κάνουν τα πάντα για να την επιβάλουν. Ταυτόχρονα όμως, η επιβολή της πρέπει να διασφαλίζει και τη συμφωνία ή την ανοχή των λαϊκών μαζών. Η αστική τάξη, αν μπορεί και βρίσκεται στην εξουσία, είναι γιατί με τα κόμματά της και την πολιτική που εφαρμόζουν, τόσο από την κυβερνητική εξουσία, όσο και από τη μεριά της αντιπολίτευσης, επιδιώκει τη δημιουργία ερεισμάτων στήριξης της εξουσίας της. Με μοχλό το κράτος και το πολιτικό της σύστημα, διαμορφώνει τις δικές της συμμαχίες, εγκλωβίζοντας μεγάλα τμήματα των λαϊκών μαζών στους στρατηγικούς της στόχους ή αποπροσανατολίζοντάς τα από την πολιτική που μπορεί να εκφράζει τα πραγματικά τους συμφέροντα. Δεν είδαμε τίποτ' άλλο μετά τις εκλογές, παρά την προβολή του "εθνικού στόχου", την ΟΝΕ του κεφαλαίου, να δεσπόζει ως το άπαν εξασφάλισης του καπιταλιστικού παραδείσου στην Ελλάδα. Αυτό προτάχθηκε, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, ιδιοτελών σκοπών και επιθυμιών των κομμάτων του συστήματος, με βάση τα δεδομένα και τις συνθήκες που διαμόρφωσαν οι εκλογές στο πεδίο του μεταξύ τους συσχετισμού. Η προειδοποίηση διαφόρων αστικών επιτελείων ότι όλα τα κόμματα του συστήματος είναι υπόλογα στην άρχουσα τάξη, έχει σκοπό να υπενθυμίζει ότι καθένα απ' αυτά, από τη θέση του, πρέπει να παίξει το ρόλο του για να ευοδωθεί ο στρατηγικός της στόχος, να μπει η ίδια στο κλαμπ των "ισχυρών" της ΟΝΕ. Κάντε κόλαση, λοιπόν, τη ζωή των εργαζομένων, ήταν η προσταγή. Αυτή είναι και η δέσμευση της ανασχηματισμένης κυβέρνησης. Αλλά κάντε το έτσι που να μοιάζει παράδεισος, ή να νομίζουν ότι έρχεται η ώρα που θα ανοίξουν οι πύλες του για τους ίδιους. Η ζωή, όμως, δεν είναι όνειρο. Γι' αυτό και το ζητούμενο είναι να δράσει κυρίως η κυβέρνηση, αυτή είναι που τραβάει τώρα πρώτη για τον περιβόητο "εθνικό στόχο", έτσι που να εκβιάζει το λαό για να τα καταφέρει.

Τι να καταφέρει; Μα, να ανακόψει την ολοένα αυξανόμενη δυσαρέσκεια των λαϊκών μαζών. Αυτήν που εισέπραξε ως καταδίκη, ως φθορά της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Να μην την αφήσει να εξελιχθεί σε ανεξέλεγκτη για το σύστημα κατάσταση. Μα μπλοκάρει τις λαϊκές συνειδήσεις, που εκφράστηκαν αρνητικά, που αμφισβητούν αυτήν την πορεία, που αγωνίζονται για μια εντελώς αντίθετη πολιτική, ενάντια στα συμφέροντα του κεφαλαίου, που με τη στάση τους επιδρούν στο τράβηγμα και άλλων τμημάτων του λαού από την πολιτική της άρχουσας τάξης και της ΟΝΕ, για τα δικά τους συμφέροντα. Να στρέψει, αν μπορεί, την έκφραση της λαϊκής δυσαρέσκειας σε ανώδυνα μονοπάτια. Να εκβιάσει, όχι τόσο την εσωκομματική αντιπολίτευση, αλλά τον ίδιο το λαό. Μόνο, που αυτός δεν καταλαβαίνει από ανασχηματισμούς και ψήφους εμπιστοσύνης, αφού διαισθάνεται ότι του σκάβουν πιο βαθιά το λάκκο. Βεβαίως, μια "κίνηση", όπως η πρόσφατη κυβερνητική εξέλιξη, που σε άλλες εποχές θα φαινόταν σαν προσπάθεια αποπροσανατολισμού έστω και προσωρινού, σαν ανάσα για μια αντιλαϊκή κυβέρνηση, μάλλον έχει ευρύτερες διαστάσεις. Και, βεβαίως, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί έξω από γενικότερα ζητήματα, που αφορούν προσαρμογές του ίδιου του πολιτικού συστήματος, με δεδομένη την εξελισσόμενη πραγματικότητα, στα πλαίσια της προσαρμογής του καπιταλισμού στην Ελλάδα στην ΟΝΕ. Αλλά και με δεδομένη την οικονομική κρίση, που, όσο και αν οι συνέπειές της δε γίνονται αισθητές με την οξύτητα μιας απότομης πτώσης ή καταστροφής της καπιταλιστικής οικονομίας, εντούτοις το μέλλον για την αντιμετώπισή της είναι αβέβαιο. Το βέβαιο είναι ότι η συνέχιση της όποιας πολιτικής στα παραπάνω πλαίσια θα εξαθλιώνει συνεχώς το λαό.

Η άρχουσα τάξη δε θέλει να ζει μονίμως με τον πονοκέφαλο της διασφάλισης πολιτικών διαχειριστών των συμφερόντων της, που να εγγυώνται τη σταθερότητα του πολιτικού της συστήματος και την απρόσκοπτη λειτουργία του. Η υποδοχή του ανασχηματισμού, αλλά και της ψήφου εμπιστοσύνης δε φαίνεται να την απασχολεί διαφορετικά, απ' ό,τι πριν τον ανασχηματισμό. Η εξασφάλιση της εισόδου στην ΟΝΕ είναι το παν. Γιατί σηκώνεται με μεγαλύτερη ένταση μετά τις εκλογές; Τι είναι αυτό, που προκαλεί αυτή την επιμονή; Δυο πράγματα, που βρίσκονται σε άμεση σχέση μεταξύ τους, φαίνεται να καλύπτονται πίσω από την επιφάνεια αυτού του ζητήματος. Το πρώτο έχει σχέση με τις οδυνηρές συνέπειες για τα λαϊκά στρώματα από την εφαρμογή της πολιτικής για την ΟΝΕ. Ηδη, η εφαρμογή νομοθετημάτων (εργασιακές σχέσεις, εκπαίδευση, υγεία πρόνοια) σε βάρος των εργαζομένων ανοίγει το δρόμο για οργανωμένες αντιδράσεις, ενώ η συνέχεια αναμένεται ακόμη πιο οδυνηρή, αφού έπεται το ξεχαρβάλωμα της κοινωνικής ασφάλισης, η ένταση των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά και η δημιουργία όλο και πιο αυταρχικού κράτους. Το δεύτερο που την απασχολεί είναι προς τα πού θα στραφούν αυτές οι αντιδράσεις. Και εδώ φαίνεται ότι η ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων, η οποία έχει άμεση σχέση με τη σταθερή πολιτική και τη δράση του ΚΚΕ για το λαϊκό μέτωπο, ως τη μοναδική πολιτική γραμμή έκφρασης των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, ως το μόνο δρόμο αντίθεσης και ρήξης με τη σημερινή πολιτική, αλλά και κάθε παραλλαγή της, που μπορεί να δώσει πολιτικό περιεχόμενο στους αγώνες και διέξοδο στα σημερινά αδιέξοδα του λαού, αυτό είναι που ανησυχεί ουσιαστικά την άρχουσα τάξη.

Η τακτική των κομμάτων της και ιδιαίτερα του ΠΑΣΟΚ στις δημοτικές εκλογές μπορεί να βασίστηκε σε μια "περίεργα καθοδηγημένη" ρευστότητα δυνάμεων, είχε επίδραση και συμβολή στην έκφραση της φθοράς του ΠΑΣΟΚ, παρά την ένταση της προβολής πλαστών διαχωριστικών γραμμών, αλλά υπάρχει και ο παράγοντας που μπορεί να αποκαθιστά τις όποιες πλασματικές γραμμές στο πολιτικό επίπεδο, ανοίγοντας το δρόμο της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής πάλης. Τα σενάρια που είδαν το φως της δημοσιότητας ως διέξοδοι στις δυσκολίες, που γεννά η εφαρμογή της πολιτικής της ΟΝΕ, όπως συμμαχικές κυβερνήσεις, διάλογοι για προγραμματικές συγκλίσεις με την "Αριστερά", νέοι τρόποι προσέγγισης της λεγόμενης "κεντροαριστεράς" δεν είναι τυχαία, ούτε έξω από τις επιδιώξεις και τους προσανατολισμούς της αστικής τάξης. Αλλωστε, θέλει να έχει εναλλακτικές λύσεις για τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, στην κατεύθυνση εξασφάλισης της "κοινωνικής συναίνεσης". Οι αγώνες που έγιναν τα τελευταία χρόνια, αν και αναντίστοιχοι σε περιεχόμενο και οξύτητα με τις ανάγκες των πλατιών λαϊκών μαζών, και παρά την, από τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, παρέμβαση για ταξική συνεργασία, δημιουργούν πυρήνες αντίστασης, κρατώντας ζωντανή την ελπίδα μιας άλλης προοπτικής. Και απ' αυτό δεν πρόκειται να ησυχάσει η άρχουσα τάξη, γιατί έχει να αντιμετωπίσει το ΚΚΕ, που σταθερά προσηλωμένο στην πολιτική του κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης, με την ισχυροποίησή του, θα γίνεται ο καταλύτης της λαϊκής αντεπίθεσης στην πολιτική της.