"Το Κράτος είμαι εγώ", έλεγε και ξανάλεγε και μετά από μένα η καταστροφή, ο όλεθρος. Υπονοούσε, όπως κάνουν και οι δικοί μας Λουδοβίκοι ότι αυτός ήταν η υπέρτατη εξουσία, ο νόμος, η δικαιοσύνη, η ζωή κι ο θάνατος, το απόλυτο δικαίωμα. Αυτός ήταν ο ήλιος που φώτιζε τους "πεινώντες και διψώντες" της εποχής του. Πράγματι, μετά απ' αυτόν, ακολούθησε ο όλεθρός (τους), καθώς τα ανομήματα της δυναστείας, οδήγησαν τον επόμενο Λουδοβίκο στη λαιμητόμο, όπως και την Αντουανέτα που δεν καταλάβαινε γιατί οι πεινασμένοι δε χόρταιναν με παντεσπάνι και ζητούσαν ψωμί!

Ολοι αυτοί, οι σημερινοί, έλαβαν το οδυνηρό γι' αυτούς μήνυμα των εκλογών, αλλά κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

- Εμείς είμαστε το κράτος και η εξουσία, εμείς ο μονόδρομος των επιλογών. Εμείς λάβαμε το μήνυμα αλλά θα συνεχίσουμε ακάθεκτοι στο δρόμο του "εκσυγχρονισμένου" νεοφιλελευθερισμού. Εσείς οι υπήκοοι και υπάκουοί μας έχετε το δικαίωμα της... υπακοής. Εσείς ναπορεύεσθε μακάριοι, εν αδρανεία. Να προσεύχεσθε ομφαλοσκοπούντες. Εσείς για τα επουράνια και μεις για τους επίγειους θησαυρούς. Δε ζητάμε παρά την υποταγή, την αποδοχή και την αδράνειά σας.

Μακάριοι στη μωρία τους αυτοί οι σύγχρονοι Λουδοβίκοι, έλαβαν τα μηνύματα των εκλογών - και θα δεχτούν και σήμερα το βάρος τους, αλλά κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν!