Λόγω του σημαντικού ρόλου που παίζει το τραπεζικό σύστημα, το πιστωτικό σύστημα γενικότερα, στην οικονομία και στον οικονομικό σχεδιασμό, η κίνηση για την πώληση της Ιονικής Τράπεζας, αλλά και άλλων τραπεζικών ιδρυμάτων, εντάσσεται σ' ένα ευρύτερο σχέδιο της αποκαλούμενης αναδιάρθρωσης του τραπεζικού συστήματος, της χώρας προς όφελος του χρηματιστικού κεφαλαίου, με όποιο όνομα ή τίτλο κι αν αυτό παρουσιάζεται. Είτε λέγεται Λάτσης, είτε Κωστόπουλος, είτε Βαρδινογιάννης, είτε κάποιος άλλος ξένος Πιστωτικός Ομιλος. Πρόθεση της κυβέρνησης είναι η ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στον ευαίσθητο αυτό τομέα της οικονομίας, τον πιστωτικό τομέα, αδιαφορώντας κατά τρόπο προκλητικό τόσο για τις οικονομικές όσο και για τις κοινωνικές συνέπειες αυτής της πολιτικής. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι η κυβερνητική πολιτική εκφράζει χωρίς προσχήματα πλέον τα συμφέροντα της χρηματιστικής ολιγαρχίας σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής και κοινωνικής ζωής.

Η κίνηση αυτή, αναμφίβολα, αυξάνει το επίπεδο της ανταγωνιστικής πίεσης μέσα από τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, που συντελείται ταχύτατα όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και παγκοσμίως.

Η εξέλιξη αυτή, ουσιαστικά σημαίνει εξασθένηση του αποκαλούμενου ελεύθερου ανταγωνισμού, που, σημειωτέον, αποτελεί την πεμπτουσία της Συνθήκης του Μάαστριχτ και ενίσχυση της κυριαρχίας των τραπεζικών μονοπωλίων, με στόχο βέβαια τον απόλυτο έλεγχο της οικονομίας και μέσα απ' αυτόν, την ενίσχυση της κερδοφορίας τους. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, οι Τράπεζες το 1997, σημείωσαν υψηλότατη κερδοφορία, κάτι που δε συμβαδίζει με την πορεία της οικονομίας. Πρόκειται για μια προσπάθεια αναδιανομής των μερίδων της τραπεζικής αγοράς σε όφελος του κεφαλαίου, εν όψει μάλιστα και της έλευσης του ΕΥΡΩ.

Σήμερα τα μερίδια της ελληνικής τραπεζικής αγοράς όσον αφορά τα μερίδια του ενεργητικού, των καταθέσεων και των χορηγήσεων παρουσιάζονται στο σχετικό πίνακα.

Η πολιτική και οικονομική διάσταση του θέματος της Ιονικής Τράπεζας, περνά μέσα από την προσπάθεια της κυβερνητικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής, δημιουργίας και στήριξης μιας πολιτικοοικονομικής τάξης πραγμάτων στον πιστωτικό τομέα, με ηγεμονεύουσα θέση την κυριαρχία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, κάτι που δημιουργεί οπωσδήποτε και τις προϋποθέσεις διάβρωσης και αυτής ακόμα της αποκαλούμενης εθνικής πολιτικής στον χρηματοπιστωτικό τομέα από το μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Και, βεβαίως, μια τέτοια προοπτική απαιτεί χωρίς άλλο κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών.

Η ιδιωτικοποίηση της Ιονικής Τράπεζας και γενικά οι επιχειρούμενες ιδιωτικοποιήσεις, συγχωνεύσεις, εξαγορές, αλλάζουν το υπάρχον τραπεζικό σκηνικό, κάτι που αφήνει εύλογα ερωτηματικά για μέλλον των μικρομεσαίων Τραπεζών στη χώρα μας, με οικονομικές και κοινωνικές προεκτάσεις.

Γενικά η πώληση της Ιονικής Τράπεζας σαν αποτέλεσμα της "αναδιάρθρωσης" του πιστωτικού συστήματος, ανάγεται σε μια προσπάθεια κρατικομονοπωλιακής μεθόδου ρύθμισης, στα πλαίσια όχι της ελευθερίας δράσης του χρηματιστικού κεφαλαίου, αλλά της κυριαρχίας του.

Μιχάλης ΚΑΧΡΗΣ