- Οι εργαζόμενοι των σούπερ μάρκετ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗΣ εδώ και λίγο καιρό βρίσκονται σε κινητοποιήσεις, με διάφορες μορφές. Τι ήταν αυτό που τις πυροδότησε;

- Τις κινητοποιήσεις πυροδότησαν τα οξυμένα προβλήματα που αντιμετώπιζαν οι εργαζόμενοι και που πριν λίγο καιρό έφτασαν σε έσχατο σημείο. Η επιχείρηση τούς οφείλει δεδουλευμένα, δεν τους έχει κολλήσει ένσημα από τον Απρίλη του '97 και επιπλέον τους εκβιάζει να δηλώσουν παραίτηση. Η συσσωρευμένη αγανάκτησή τους ξέσπασε όταν κατάλαβαν ότι μεθοδεύεται συρρίκνωση της επιχείρησης άρα και των θέσεων εργασίας και ότι στο στόχαστρο της εργοδοσίας βρίσκονταν τα δικαιώματά τους. Ετσι, ήρθαν σε επαφή με τον Σύλλογο Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας, ο οποίος μαζί με στελέχη της ΕΣΑΚ από τη ΓΣΕΕ, το ΕΚΑ και την Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων, στάθηκε και στέκεται δίπλα τους στον αγώνα για τη διασφάλιση της δουλιάς και των δικαιωμάτων τους.

- Πώς σχολιάζετε το γεγονός ότι το τελευταίο διάστημα αυξάνονται τέτοια κρούσματα ασυδοσίας των επιχειρήσεων;

- Στα πλαίσια της αντιλαϊκής πολιτικής που ακολουθείται στο όνομα της διαβόητης οικονομικής σύγκλισης, η ασυδοσία της εργοδοσίας θα αυξάνεται. Τέτοια κρούσματα θα πάρουν μορφή επιδημίας ειδικά μετά και τον τελευταίο αντεργατικό νόμο για τις εργασιακές σχέσεις - ο οποίος ήταν απαίτηση των πολυεθνικών - που θα μετατρέψει τους εργαζόμενους σε σκλάβους αν αυτοί επιτρέψουν να εφαρμοστεί. Στη συγκεκριμένη επιχείρηση για παράδειγμα όλα όσα ορίζει ο αντεργατικός νόμος είχαν γίνει πράξη πολύ πριν την ψήφισή του. Η επιχείρηση τα τελευταία χρόνια λειτουργούσε εντελώς ασύδοτα και ανεξέλεγκτα σε βάρος εργαζομένων και καταναλωτών. Στα πλαίσια μιας δήθεν συνεταιριστικής ανάπτυξης, τους απέσπασε χρήματα, δίνοντάς τους μερίσματα της επιχείρησης, που σήμερα πια είναι άχρηστα. Αν πριν λειτουργούσε έτσι, αυτή και πολλές άλλες επιχειρήσεις, είναι κατανοητό τι θα συμβεί στο μέλλον.

- Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει; Πώς μπορούν οι εργαζόμενοι να αντιμετωπίσουν τέτοια φαινόμενα;

- Ας ξεκινήσουμε από τους εργαζόμενους του ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗ. Δυστυχώς έχοντας μικρή συνδικαλιστική εμπειρία, απευθύνθηκαν με καθυστέρηση στο σωματείο τους. Ωστόσο, αυτός ο ολιγοήμερος αγώνας, τους έκανε να συνειδητοποιήσουν ότι τα οφέλη θα μπορούσαν να ήταν πολύ μεγαλύτερα γι' αυτούς αν έγκαιρα είχαν οργανώσει τη συλλογική τους δράση, αν έγκαιρα είχαν έρθει σε επαφή με το σωματείο τους, αν έγκαιρα είχαν υψώσει το ανάστημά τους στις αντεργατικές επιδιώξεις της εργοδοσίας. Γιατί όπως είπαμε, τα προβλήματα στον χώρο είχαν ξεκινήσει από καιρό. Αυτό όμως ισχύει και γενικότερα. Το σύνολο των εργαζομένων σήμερα - τώρα, γιατί αύριο θα είναι αργά - πρέπει να κατανοήσει ότι η διέξοδος από τα προβλήματα, η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, βρίσκεται στη συσπείρωση στο σωματείο, στην ενότητά τους στους χώρους δουλιάς και γενικότερα, στη συμμετοχή στους αγώνες. Σήμερα επιβάλλεται η αντίσταση και αντίδραση στην οποιαδήποτε προσπάθεια καταστρατήγησης των δικαιωμάτων τους, κόντρα σε εργοδοσία, σε μια κυβέρνηση που προκλητικά τάσσεται στην υπηρεσία της, σε συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που έχουν οι εργαζόμενοι για να υπερασπίσουν και να διευρύνουν τις κατακτήσεις τους.

Β. Ν.