Απλή λογική. Φτιάχνεις ένα νομοσχέδιο και του δίνεις τον βαρύγδουπο τίτλο"Παλλαϊκή Αμυνα", υπολογίζοντας ότι θα είναι δύσκολο να βρεθεί κάποιος να πει"όχι", χωρίς να κινδυνεύει να κατηγορηθεί για... μειωμένη εθνική συνείδηση και... έλλειψη πατριωτισμού τουλάχιστον. Και αλήθεια, πώς να πεις "όχι" σε ένα νομοσχέδιο που με τον τίτλο του υπόσχεται ενίσχυση της άμυνας της χώρας και μάλιστα με τη συμμετοχή του λαού;

Ετσι φαίνεται να σκέφτηκε και ο υπουργός Εθνικής Αμυνας όταν έφερε στη Βουλή το νομοσχέδιο του οποίου η συζήτηση ολοκληρώθηκε χτες. Ομως, όπως "τα ράσα δεν κάνουν τον παπά" έτσι και οι τίτλοι, δεν υποκαθιστούν το περιεχόμενο ενός νομοσχεδίου. Ενός νομοσχεδίου που ούτε στις πραγματικές ανάγκες της άμυνας απαντά, ούτε πολύ περισσότερο μπορεί να θεωρηθεί ότι ενισχύει το ρόλο του λαϊκού παράγοντα. Ισα - ίσα, υπάρχουν πολλά στοιχεία που συνηγορούν για το αντίθετο.

Ζητάει η κυβέρνηση από τον ελληνικό λαό, να πάρει μέρος σ' έναν μηχανισμό που, όπως ισχυρίζεται, θα ενισχύει τις Ενοπλες Δυνάμεις για τις ανάγκες της εθνικής άμυνας. Την ίδια όμως ώρα υποτάσσει όλο το σχεδιασμό της εθνικής άμυνας στα νατοϊκά επιτελεία και εκχωρεί τις Ενοπλες Δυνάμεις για την υλοποίηση των πολεμικών τυχοδιωκτικών σχεδίων του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και όπου αλλού απαιτήσουν τα συμφέροντα της "νέας τάξης". Και είναι φυσικό ότι η"παλλαϊκή άμυνα", όπως την εννοεί η κυβέρνηση, αφού είναι μέρος του συστήματος της εθνικής άμυνας θα εξυπηρετεί τους ίδιους σκοπούς. Είναι μάλιστα γνωστό ότι και οι μηχανισμοί, σαν αυτόν που επιχειρεί να δημιουργήσει η κυβέρνηση τίθενται κάτω από τον άμεσο έλεγχο και σχεδιασμό του ΝΑΤΟ. Τέτοια άμυνα ούτε εθνική είναι, ούτε έχει σχέση με αυτό που απαιτεί ο ελληνικός λαός, δηλαδή την ειρηνική συνύπαρξη με όλες τις χώρες και τη φιλία με τους λαούς της περιοχής, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς και τη "νέα τάξη πραγμάτων".

Ομως τι είδους "παλλαϊκή άμυνα" είναι αυτή που μπορεί να στρέφεται εναντίον του ίδιου του λαού, εναντίον των αγώνων του; Η κυβέρνηση επιμένει να διατηρεί στο νομοσχέδιο το αμαρτωλό διάταγμα 17/74, με την υπογραφή του "προέδρου" της χούντας Γκιζίκη, και με το οποίο μπορεί να κηρυχτεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης η χώρα "όταν παρακωλύεται, ή διαταράσσεται η οικονομική της ζωή". Θυμηθείτε μόνο, πόσες από τις τελευταίες κινητοποιήσεις εργαζόμενων ή αγροτών έχουν κατηγορηθεί ακριβώς για "διατάραξη", ή"παρακώλυση" της οικονομικής ζωής της χώρας! Η επιμονή λοιπόν της κυβέρνησης δείχνει ότι όχι μόνο συμμερίζεται το πνεύμα του διατάγματος αλλά και είναι στις προθέσεις της να το αξιοποιήσει όποτε το κρίνει σκόπιμο.

Υπάρχει ακόμη σωρεία λόγων για τους οποίους αυτό το νομοσχέδιο πρέπει να αποσυρθεί, έστω και την τελευταία στιγμή. Η στρατιωτικοποίηση της δημόσιας ζωής, η δημιουργία και η ενίσχυση στρατοκρατικών μηχανισμών, η καλλιέργεια εθνικιστικού κλίματος καθώς και απόψεων περί δήθεν εχθρικής "περικύκλωσης", είναι ορισμένοι απ' τους λόγους αυτούς. Οι οποίοι μάλιστα αποκτούν μεγαλύτερο βάρος από τα ιστορικά προηγούμενα τέτοιων ή παρόμοιων μηχανισμών, που χρησιμοποιήθηκαν κατά του ελληνικού λαού, των ελευθεριών και των δικαιωμάτων του.