Eίναι γεγονός ότι τούτες οι εκλογές για την Αυτοδιοίκηση δεν είναι σαν άλλες των προηγουμένων χρόνων. Οχι γιατί από πολύ νωρίς φρόντισε ο Κ. Σημίτης και το ΠΑΣΟΚ να τις χαρακτηρίσουν ως πρόκριμα για την πολιτική τους, ως ένα πεδίο δοκιμασίας και δοκιμής της αντοχής και ανοχής των λαϊκών μαζών σ' αυτή την πολιτική. Αλλα γιατί ακριβώς με την πολιτική που εφαρμόζεται, ασκείται μια καθολική επίθεση από την άρχουσα τάξη που στίβει τις λαϊκές μάζες μ' όλα τα μέσα, απ' όλες τις μεριές και η Αυτοδιοίκηση έχει προσδιορισμένο ρόλο σ' αυτή τη δράση που απορρέει από το χαρακτήρα της τη θέση της και το θεσμικό πλαίσιο που τη διέπει. Στην προκειμένη περίπτωση οι εκλογές για την Αυτοδιοίκηση κρίνουν και την αποδοχή ή όχι αυτού του ρόλου, αυτού του χαρακτήρα, ως ένα ακόμη μέσο επιβολής, άρα σύγκρουσης και αντιπαράθεσης, της πολιτικής της άρχουσας τάξης με την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Είναι ένα από τα ζητήματα που πρέπει να αποτελούν κριτήριο για τη λαϊκή ψήφο, όχι γιατί οι εκλεγμένοι αγωνιστές από τα σπλάχνα του λαού θα αλλάξουν το θεσμό σ' αυτό το σύστημα, αλλά γιατί θα αξιοποιήσουν τη δύναμη που απορρέει από τη λαϊκή έγκριση για να ενισχύσουν τη λαϊκή πάλη στο σύνολό της αναδείχνοντας ταυτόχρονα ότι αυτός ο θεσμός αντικειμενικά δεν μπορεί να γίνεται φιλολαϊκός όταν σφιχταγκαλιάζεται με το κράτος, μέρος του οποίου αποτελεί.

Αρα οι εκλεγμένοι κομμουνιστές και άλλοι λαϊκοί αγωνιστές, από το βήμα της Αυτοδιοίκησης θα αγωνίζονται ενάντια στο ρόλο και το χαρακτήρα του θεσμού όπως τον θέλει η άρχουσα τάξη, εντάσσοντας αυτή την πάλη στη συνολική αντιπαράθεση με τα συμφέροντα που αποσκοπεί να εξυπηρετεί. Και θα το εκφράζουν αποτελεσματικά γιατί είναι οι μόνοι που στάθηκαν στο πλευρό των αγώνων της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων σ' όλες τις διεκδικήσεις τους, και όχι μόνο σε ό,τι αφορούσε την Αυτοδιοίκηση. Ολα δε αυτά όταν οι κάθε λογής και χρώματος διαχειριστές της αυτοδιοικητικής εξουσίας φρόντιζαν να δρουν ως νομιμόφρονες εκπρόσωποι της εξουσίας, νομιμοποιώντας και εκτελώντας στην πράξη τη διατεταγμένη με βάση το ρόλο της Αυτοδιοίκησης πολιτική για πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα, της κυρίαρχης τάξης. Δε συμπαραστάθηκαν στους αγώνες για το κλείσιμο εργοστασίων, για την ανεργία, για την καταστροφή των αγροτών, για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, για την ιδιωτικοποίηση της παιδείας, της υγείας, της πρόνοιας, αλλά δέχονται το ρόλο και τη δράση της υλοποίησης αυτών ακριβώς που αντιπαλεύουν οι λαϊκές μάζες, ως καλοί μάνατζερ και επιχειρηματίες. Δέχονται να συμβάλουν στην ψευδεπίγραφη άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, σαν φορείς μοιράσματος της ανεργίας και της φτώχειας, αναλαμβάνοντας π.χ. μέσω των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης (ΤΣΑ), και την παροχή με γνώμονα το κέρδος, υπηρεσιών πρόνοιας, να επιβάλουν την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων με μερική απασχόληση και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, έχοντας εργαζόμενους με χαμηλότερες απ' αυτές αμοιβές. Για όλα αυτά γίνονται καλοί επιχειρηματίες και μεσάζοντες προσφέροντας μεθόδους εκμετάλλευσης των εργαζομένων στο κεφάλαιο, στο όνομα του ότι είναι θεσμός που εκπροσωπεί το λαό αφού αυτός εκλέγει τους διαχειριστές του. Δέχονται το μερίδιο που αναλογεί στην Αυτοδιοίκηση για την υλοποίηση των αναδιαρθρώσεων που επιχειρούνται στο όνομα της διαβόητης ΟΝΕ, και το πραγματοποιούν μέσω των δημοτικών επιχειρήσεων, οι οποίες συγκροτούν ένα ακόμη προσοδοφόρο μοχλό για το κεφάλαιο από τη σχέση τους μαζί του. Η ανταποδοτικότητα (πληρωμή για παροχή υπηρεσιών), η οικονομική αυτοτέλεια, (πρόσθετη φορολογία στα φτωχά λαϊκά στρώματα και επιχειρηματική δραστηριότητα μέσω διαπλοκής με το κεφάλαιο και προς όφελός του όπως τα διαβόητα έργα εξυπηρέτησής του), η κατάργηση προνοιακών υπηρεσιών, (προγράμματα φροντίδας παιδιών και ηλικιωμένων με αμοιβή στο σπίτι), ησυγκάλυψη της ανεργίας με τα ψευδεπίγραφα προγράμματα επιμόρφωσης από την Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), και άλλα πολλά, αυτές οι δραστηριότητες αποτελούν το περιεχόμενο της ολοένα και πιο εκσυγχρονισμένης Αυτοδιοίκησης. Το ποιος πληρώνει και ποιος ωφελείται είναι γνωστό. Οπως είναι γνωστό ότι η άμεση σχέση τους με την ΕΕ μέσω της κατ' ευθείαν διαχείρισης των λεγόμενων προγραμμάτων ανάπτυξης, έχει μετατρέψει την Αυτοδιοίκηση σε μοχλό περάσματος της πολιτικής των πολυεθνικών σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων.

Δεν είναι και λίγα τα παραπλανητικά και ψευδεπίγραφα επιχειρήματα για το θεσμό που βρίσκεται πιο κοντά στο λαό, που μπορεί να του λύσει προβλήματα, που μπορεί να αναβαθμίσει τη δημοκρατία και τη λαϊκή συμμετοχή, που μπορεί να ενισχύει την κοινωνική συνοχή. Ιδεολογήματα που αντιμετωπίζουν ένα θεσμό του αστικού κράτους, σαν το μέσο που μπορεί αν όχι να αλλάξει την κοινωνία, αν όχι να ωφελεί καθολικά τις λαϊκές μάζες τουλάχιστο να ανακουφίσει τη ζωή τους από μια σειρά τεράστιες δυσκολίες, οι οποίες οφείλονται στη διαχείριση της κρίσης σε βάρος του λαού. Και εδώ πραγματικά συγκαλύπτεται, μέσω της συμμετοχής στις εκλογές και της ανάδειξης αιρετών "τοπικών αρχόντων" με άμεση καθολική ψηφοφορία, το γεγονός ότι αντικειμενικά είναι αδύνατο να ξεφύγει η λειτουργία και η δράση αυτού του θεσμού από το πλαίσιο που είναι εντελώς προκαθορισμένο από το ίδιο το αστικό κράτος αφού δικός του είναι ο θεσμός. Δεν μπορεί να έχει ή να αποκτήσει καθολική αυτοτέλεια απ' αυτό παρά μόνο σχετική και σε άμεση σχέση μ' αυτό. Το πιο απλό έργο να εκτελέσει πρέπει να πάρει έγκριση από τον επόμενο βαθμό αυτοδιοίκησης, σε τελευταία ανάλυση από το υπουργείο που ανήκει, δηλαδή την κυβέρνηση και το κράτος. Και αν"παρανομήσει" κάνοντας έργο φιλολαϊκό, υπάρχει και το πλαίσιο της τιμωρίας.

Βεβαίως τελευταία ηχεί γλυκύτατα η προπαγάνδα της αποκέντρωσης, δηλαδή της μεταφοράς αρμοδιοτήτων από το κράτος ή καλύτερα από τη Δημόσια Διοίκηση στην Αυτοδιοίκηση. Αλλο ένα επιχείρημα που παρουσιάζεται αντίστροφα ως προς τους σκοπούς και το αποτέλεσμα σε ό,τι αφορά το ποιόν εξυπηρετεί. Γιατί το κράτος μέσα από την αποκέντρωση, χρησιμοποιεί τους εκλεγμένους ακριβώς για την εφαρμογή και τη δράση των δικών του λειτουργιών με τρόπο που να φαίνεται ότι εξυπηρετεί τους "πολίτες" αλλά ποιους πολίτες; Εξυπηρετεί τις ανάγκες των λαϊκών μαζών; Η ανάθεση π.χ. της λειτουργίας των παιδικών σταθμών στους δήμους οι οποίοι τους μετατρέπουν σε επιχειρήσεις, έλυσε το πρόβλημα για τις λαϊκές οικογένειες ή το όξυνε; Και μόνο αυτό το παράδειγμα αρκεί για να γίνει κατανοητό ότι μέσω της "αποκέντρωσης" και στο όνομα του "επιτελικού" κράτους, η Αυτοδιοίκηση αναλαμβάνει να διεκπεραιώσει την αντιλαϊκή πολιτική, γίνεται πιο άμεσο εξάρτημα του κράτους και συμβάλλει στην αντιδραστική ισχυροποίησή του.

Η σύγχρονη ενσωμάτωση της Αυτοδιοίκησης στους μηχανισμούς του κράτους και των ισχυρών καπιταλιστών έχει προχωρήσει περισσότερο στο χώρο της πρωτοβάθμιας Αυτοδιοίκησης, η οποία έχει διαμορφωθεί ιστορικά εδώ και πολλά χρόνια. Προ πολλού έχει δεχτεί συστηματικές παρεμβάσεις, ώστε να χάσει σταδιακά τα όποια προοδευτικά στοιχεία και δυνατότητες είχε κατακτήσει. Οσο και αν η ταξική πάλη επιδρά και στους θεσμούς και σ' αυτούς που τους διαχειρίζονται, εδώ πλέον έχουμε να κάνουμε με ένα θεσμό που μοιράζεται μέρος της κεντρικής εξουσίας, ελέγχεται στενά και άμεσα απ' αυτήν αλλά και από την ΕΕ που επιδιώκει απευθείας έλεγχο της Αυτοδιοίκησης από τα όργανα της Κοινότητας.