"Ο Αύγουστος δεν έχει ειδήσεις", λέει ο Εκο. Και, ξαφνικά, έσκασε το πυροτέχνημα του Ηρωδείου. Σοβαρότατο το θέμα με πολλές και επικίνδυνες διαστάσεις, που ξεπερνούν την ερώτηση - κασέτα των τελευταίων ημερών "να μπει ο Κάλβιν Κλάιν στο Ηρώδειο;".

Εκεί που άκουγες "τα αρχαία θέατρα είναι για άλλες εκδηλώσεις", πεταγόταν ο μόδιστρος, διαμαρτυρόμενος, κι έλεγε "γιατί αυτός κι όχι εγώ;". Κι εκεί που νόμιζες ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει με τα μνημεία, άντε πάλι επέστρεφες "στην εκδίκηση της μοδίστρας". Κι όταν αναθαρρείς και λες τώρα θα μάθουμε τι πραγματικά συμβαίνει, ακούς περιωπής δημοσιογράφο, περήφανο (-η) για την καλλιέπειά του, να συμφωνεί με τον υπουργό Πολιτισμού και να μεταλλάσσει τον αρχαιολογικό χώρο του Ραμνούντος (ο Ραμνούς, του Ραμνούντος) σε αρχαιολογικό χώρο ...της Ραμνούντας. Αλλα αντ' άλλων, δηλαδή.

Διότι δεν υπάρχει κανένα μέτρο ούτε αξιολόγηση: Παράθυρο για το Ηρώδειο, παράθυρο για τις φωτιές, παράθυρο για το ερωτικό έγκλημα, παράθυρο για τα φορολογικά του τάδε τραγουδιστή. Κι όλοι μιλούν για όλα και όλα γίνονται το ίδιο σοβαρά ή αστεία, ανάλογα με τις ανάγκες του δελτίου. Και όλα μένουν στην επιφάνεια και την περιπτωσιολογία. Και η αλήθεια εκπαραθυρωμένη...