Ο όμιλος του Λάτση απέκτησε χτες το 7% της Τράπεζας Εργασίας δίνοντας 63,7 δισεκατομμύρια δραχμές. Αν αναχθεί το ποσό αυτό στο 100% των μετοχών της Τράπεζας, υποδηλώνει αξία 767 δισεκατομμυρίων δραχμών!

Η σχετική είδηση μας προκαλεί μερικούς συνειρμούς, αφού για τους πάντες είναι δεδομένο ότι στο χώρο των τραπεζών και με βάση τους δείκτες του ενεργητικού, των καταθέσεων και του δικτύου υποκαταστημάτων η Τράπεζα Εργασίας στην καλύτερη περίπτωση κατατάσσεται στην 7η θέση των ελληνικών τραπεζών και εν πάση περιπτώσει είναι μακράν πίσω της Ιονικής Τράπεζας.

Ο πρώτος έχει να κάνει με τις εγκληματικές επιλογές ιδιωτικοποίησης των κρατικών τραπεζών, στην απροκάλυπτη προσπάθεια από πλευράς κυβέρνησης να μεταφέρει τα συνεχώς αυξανόμενα κέρδη τους (κέρδη που κανονικά ανήκουν στο ίδιο το δημόσιο) στους διάφορους επιχειρηματικούς ομίλους.

Ο δεύτερος συνδέεται με το μέγεθος και τις διαστάσεις που προσλαμβάνει αυτό το έγκλημα, όταν το ξεπούλημα γίνεται αντί "πινακίου φακής". Γιατί όταν η Εργασίας - δηλαδή η "μισή" σχεδόν Ιονική - κοστολογείται από τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους με 767 δισεκατομμύρια δραχμές, ό,τι τιμή κι αν "πιάσει" η κυβέρνηση Σημίτη, μόνο ως τιμή - σκάνδαλο και άνευ προηγουμένου πρόκληση έναντι του λαού και του τόπου, με ποικιλώνυμες και ιδιάζουσες επαχθείς προεκτάσεις, μπορεί να χαρακτηριστεί...