"Το κακό δεν τέλειωσε. Είναι πίσω". "Το χειμώνα θα πνιγούμε"! "Είμαστε καταδικασμένοι". "Τώρα θρηνήσαμε ένα νεκρό. Το χειμώνα θα έρθει η τραγωδία"."Είμαστε χαμένοι". Φράσεις σκόρπιες. Προφητικές. Βγαλμένες απ' το οδοιπορικό στον τόπο του "εγκλήματος".

Σκιές περιφέρονται μες στο τοπίο. Νεκρική σιγή. Ξαφνικά μια φωνή. "Ζήτω που δεν καήκαμε!". Πάμε στον παππού. "Αυτοί βγήκαν και είπαν "Ζήτω" επειδή δεν κάηκε η Αθήνα". Π;vς να μην χαίρομαι που είμαι ζωντανός;

Προχωράμε. Μαθαίνουμε ότι υπάρχει νεκρός. Το "Ζήτω" χάνεται απ' τα αυτιά μας. Μια άλλη φωνή ακούγεται. "Δε με νοιάζει για το σπίτι. Θα το ξαναφτιάξουμε. Για τούτο δω με νοιάζει που δε θα ξαναγίνει". Δείχνει το δάσος... Κοιτάζουμε κι εμείς κατά κει. Κάτι βλέπουμε...

* * *

Στο μυαλό έρχονται κάποιοι άλλοι χάρτες. Αεροδρόμιο Σπάτων. Δυτική Περιφερειακή Λεωφόρος Υμηττού. Λεωφόρος Σταυρού - Ελευσίνας. Ολυμπιακό Χωριό. Οι συμβάσεις έχουν υπογραφεί. Τα έργα, λένε, έχουν αρχίσει. Κι όλα αυτά που θα γίνουν γύρω απ' αυτά τα έργα; Εμπορικά κέντρα, βενζινάδικα, ξενοδοχεία, κατοικίες, καταστήματα; Πού θα γίνουν; Στις συμφωνίες υπάρχουν όροι. Και οι όροι είναι σκληροί. Δε μετράει το δάσος. Μετράει η γη. Αυτή που θα φέρει το χρήμα. Κι όσο για τους νόμους; Κάποιοι βάζουν την υπογραφή τους και τους αλλάζουν. "Εκσυγχρονισμός"...

* * *