Σαράντα μέρες πέρασαν από το θάνατο του τελευταίου "Αλεξανδρινού", του ανθρώπου που ύμνησε τον ελληνισμό με καθαρές και απόλυτες πράξεις. Ο Κωστής Μοσκώφ, ο διανοούμενος, ο ιστορικός, ο συγγραφέας, ο ποιητής, ο οραματιστής εδώ και σαράντα μέρες, είναι ο μεγάλος "δραπέτης" από την επίγεια "Κόλαση" των ημερών μας. Σαράντα μέρες τώρα, η πατρική του γη τον "αγκαλιάζει" για πάντα.Την περασμένη Κυριακή πραγματοποιήθηκε το 40ήμερο μνημόσυνο από τους συγγενείς και φίλους του. Ο θάνατος (27 Ιούνη) του Κωστή Μοσκώφ ήταν πρόωρος για τα 59 του χρόνια, αλλά και για την πλουσιότατη δημιουργική του στιγμή.

Υπήρξε παράδειγμα δημιουργού, αλλά και ανθρώπινου σθένους. Με αξιοπρέπεια και αδιάκοπη δημιουργία, αντιμετώπισε την τριαντάχρονη, ανίατη αρρώστια του (καρκίνο στους λεμφαδένες από το 1969). Δεν παύει όμως, παρά τις αλλεπάλληλες κρίσεις, υποτροπές και οδυνηρές θεραπείες, να γράφει και να προσφέρει στον πολιτισμό. Ο Κ. Μοσκώφ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις 15 Νοέμβρη του 1939, από μεγαλοαστική οικογένεια καπνεμπόρων. Εντάσσεται το 1956 στους Λαμπράκηδες και αναδείχνεται μέλος του εφταμελούς γραφείου της Νεολαίας Λαμπράκη. Το 1959, διώκεται για την υπεράσπισή του στην Αλγερινή Επανάσταση. Σπουδάζει, αρχικά, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Νομικά και στη συνέχεια, από το 1965, Ιστορία, Κοινωνιολογία και Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, από το οποίο με εξαιρετική επιτυχία αποκτά διδακτορικό στην Ιστορία και στην Ιστορία της Ανθρώπινης Σκέψης. Το 1972, εκδίδει το βιβλίο "Η εθνική και κοινωνική συνείδηση στην Ελλάδα - Ιδεολογία του μεταπρατικού χώρου".Το 1974 εκδίδεται ένα άλλο πρωτότυπο, αποκαλυπτικό, μαρξιστικής ανάλυσης, ιστορικό βιβλίο του. Το "Θεσσαλονίκη, τομή της μεταπρατικής πόλης".Ρομαντική και ποιητική φύση, που εκδηλώνεται και με το περσινό, αυτοβιογραφικού χαρακτήρα, βιβλίο του "Στα όρια του έρωτα και της ιστορίας".Τη σχέση του με την ιστορία του αγωνιζόμενου λαϊκού αριστερού κινήματος, επιβεβαίωσε με την ένταξή του, μετά τη μεταπολίτευση, στο ΚΚΕ, από το οποίο υποστηριζόμενος από το 1975 και για τρεις τετραετίες υπήρξε δημοτικός σύμβουλος στο Δήμο Θεσσαλονίκης, ενώ διατέλεσε για τρεις μήνες και δήμαρχος Θεσσαλονίκης και στέλεχος του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών.

Το 1978 εκδίδει τη μελέτη του "Η κοινωνική συνείδηση στην ποίηση της Θεσσαλονίκης".Ακολουθούν: "Η πράξη και σιωπή - Τα όρια του έρωτα και της ιστορίας (Δοκίμια)" (1983), "Ποιήματα" (1987), "Για τον έρωτα και την επανάσταση" (ποιήματα, 1989), "Αραβική Ποίηση" και "Εβραϊκή Ποίηση" (επιλογή, μετάφραση, εισαγωγή). Τα βιβλία αυτά είναι καρπός της "συμβίωσής" του με τον αραβικό πολιτισμό, στον οποίο πρόσφερε τη γνωριμία με την ποίηση του Καβάφη, του Σεφέρη, του Ρίτσου και του Τσίρκα, προωθώντας μεταφράσεις έργων τους από Αραβες ελληνιστές. Εργο του ήταν τα "Καβάφεια", τα βραβεία "Καβάφης" και το Μουσείο Καβάφη στην Αλεξάνδρεια.