Ο Φριάντ όταν ξεκίναγε, πριν από τρεις μήνες, για να 'ρθει στη χώρα μας, πίστευε πως η ελευθερία θα είχε άλλο πρόσωπο. Ο δάσκαλος απ' το Ιράκ δεν μπορούσε να φανταστεί πως η καινούριαζωή του θα "περιλάμβανε" ένα ξεροκόμματο τη μέρα και τον κίνδυνο ανά πάσα στιγμή να απελαθεί στην Τουρκία, να απελαθεί στον ...σίγουρο θάνατο.

Ο Λατίφ - που είχε στην πατρίδα του ένα απ' τα καλύτερα εστιατόρια - περιμένει κάθε μέρα στην Ομόνοια τα κατοστάρικα των περαστικών, για να βάλει κάτι στο στόμα του. Σηκώνει το μανίκι του, δείχνει τα σημάδια απ' τους ορούς και μισο - ειρωνικά, μισο - απελπισμένα λέει: "Ποιος θα το 'λεγε πως θα πήγαινα στο νοσοκομείο για ασιτία. Ποιος θα το 'λεγε και ποιος θα το πίστευε".

Δίπλα στον Φριάντ και τον Λατίφ, στέκουν ο Αχμέτ, ο Χιουφά, ο Νάχορο, ο Σάρουατ. Και οι έξι, μαζί με άλλους 25 συμπατριώτες τους, συμμετείχαν στην 9ημερη απεργία πείνας που έκαναν οι Κούρδοι πρόσφυγες απ' το Ιράκ στα Προπύλαια, ζητώντας - με λίγα λόγια - αυτό που ήταν γραμμένο, στα αγγλικά και στα ελληνικά, σ' ένα απ' τα πανό τους: "Πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα στους Κούρδους πρόσφυγες, όπως αυτά ισχύουν στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες". Μια απεργία πείνας που έληξε το απόγευμα της 11.6.1998, όταν αποφασίστηκε, ως επόμενο βήμα δράσης, η πραγματοποίηση ημερίδας, στην οποία θα συζητηθούν τα θέματα που τους ενδιαφέρουν: Οι απελάσεις, το πολιτικό άσυλο και η δημιουργία κέντρου υποδοχής. Η ημερίδα θα γίνει την ερχόμενη Τετάρτη(17.6.1998) στις 2 μ.μ., στο αμφιθέατρο της Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

"Για μας αυτή η ημερίδα είναι η τελευταία μας ελπίδα, είναι η τελευταία απεγνωσμένη κραυγή μας. Οι πολιτικοί που θα κληθούν να λάβουν μέρος σ' αυτήν, θα πρέπει να πάρουν και ξεκάθαρες θέσεις", επισήμανε ο Νάχορο Μοχάνμετ, ο μόνος της παρέας που ζει στον καταυλισμό της Πεντέλης. Ο μόνος που δεν αναγκάζεται να κοιμάται σε χαρτόκουτα στον υπόγειο της Ομόνοιας, ο μόνος που ξέρει πως, έστω και μια φορά την ημέρα, θα φάει ένα πιάτο φαϊ.

Ο πιο μικρός σε ηλικία απ' τους 30 Κούρδους πρόσφυγες του Ιράκ που πήραν μέρος στην απεργία πείνας, είναι ο 18χρονος Σάρουατ Οσμάλ.Εφυγε απ' το Ιράκ πριν από δύο μήνες, αφήνοντας πίσω του νεκρούς τους δύο γονείς του και έναν αδελφό του. "Πίστευα πως στην Ελλάδα θα συναντούσα μιαν άλλη αντιμετώπιση. Πίστευα πως οι Κούρδοι στη χώρα σας προστατεύονται από την κυβέρνηση. Αντί γι' αυτό συνάντησα εξαθλίωση, αδιαφορία και κυρίως βρέθηκα αντιμέτωπος με τον κίνδυνο των απελάσεων. Ζω κι εγώ, όπως και οι περισσότεροι εδώ πέρα, στην Ομόνοια, τρώγοντας μια φορά την ημέρα και μένοντας νηστικός τις επόμενες τρεις! Η απεργία που κάναμε αυτές τις μέρες ήταν ο μόνος τρόπος, για να διεκδικήσουμε ανθρώπινους όρους ζωής", λέει χωρίς σταματημό ο 18χρονος Κούρδος.

Ενας ακόμα νεαρός, ο 19χρονος Χιουφά Μοχάμετ,είναι κατηγορηματικός: "Κάθε μέρα που περνά ζούμε με την αγωνία της απέλασης. Ηρθαμε εδώ για να γλιτώσουμε τη ζωή μας και φοβόμαστε πως η ελληνική κυβέρνηση θα μας στείλει από μόνη της στο απόσπασμα!". Ο Χιουφά, ωστόσο, δεν παραλείπει να αναφερθεί και στη στάση των Ελλήνων πολιτών: "Είναι πραγματικά συγκινητική η συμπαράστασή τους. Ολες αυτές τις μέρες μαζέψαμε εκατοντάδες υπογραφές απ' τους περαστικούς, οι οποίοι επίσης ζητούν να σταματήσουν οι απελάσεις των Κούρδων. Μακάρι παρόμοια ευαισθησία να έδειχνε και η ελληνική κυβέρνηση".

Μόνο ο 36χρονος Αχμέτ Κάλιπ φέρνει και ξαναφέρνει την κουβέντα στις συνθήκες διαβίωσης των Κούρδων. "Τρεις μήνες στη χώρα σας δεν έχω κοιμηθεί ούτε μια φορά σε κρεβάτι. Κρεβάτι μου είναι τα χαρτόκουτα στην Ομόνοια. Αλλά και κει συνεχώς η Αστυνομία μας κυνηγά. Φαγητό υπάρχει μόνο αν ενδιαφερθεί η εκκλησία ή κανένας περαστικός. Πολιτικό άσυλο θέλουμε και μια δουλιά. Να μπορέσουμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς, γιατί την αξιοπρέπειά μας δεν την αφήσαμε πίσω...".

Αυτές οι τελευταίες κουβέντες του Αχμέτ αποδείχτηκαν περίτρανα, όταν οι Κούρδοι μάζεψαν το πρόχειρο αντίσκηνο και τα πανό τους απ' τα Προπύλαια και- παρά την εξάντλησή τους - παρέδωσαν το χώρο στο Πανεπιστήμιο όπως ακριβώς τον βρήκαν.