Η τελευταία Σύνοδος Κορυφής των Βρυξελλών μπορεί να θεωρηθεί ως η αρχή μιας νέας φάσης στην πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οπως και σε κάθε άλλη προηγούμενη φάση, τα αποτελέσματά της σφραγίστηκαν από τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας της "γηραιάς ηπείρου", για μια ανταγωνιστική θέση στην παγκόσμια σκηνή, με δεδομένη την ολοένα αυξανόμενη ένταση της διεθνοποίησης και την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ανάμεσα σε ΗΠΑ, Ιαπωνία και ΕΕ.

• Η πρώτη και ιδρυτική Διακυβερνητική Διάσκεψη έγινε στο διάστημα από το Μάη του 1950 έως τον Απρίλη του 1951.Συμμετείχαν Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία και Λουξεμβούργο. Η Διάσκεψη κατέληξε στη Συνθήκη του Παρισιού, που έθετε την Κοινότητα Ανθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) υπό τον έλεγχο μιας ανώτατης αρχής, η οποία λογοδοτούσε σε μια Συνέλευση.
• Η δεύτερη Διακυβερνητική Διάσκεψη άρχισε τον Απρίλη του 1955 στη Μεσίνα της Ιταλίας.Συμμετείχαν οι ίδιες χώρες. Κατέληξε στη Συνθήκη της Ρώμης, που υπογράφηκε το Μάρτη του 1957,με την οποία εγκαθιδρύονταν η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας (EURATOM).
• Η τρίτη Διακυβερνητική Διάσκεψη έγινε το 1985. Προστέθηκαν ακόμη το Ηνωμένο Βασίλειο, η Δανία, η Ιρλανδία και η Ελλάδα. Η Διάσκεψη αυτή κατέληξε στην Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη,με την οποία τα κράτη - μέλη ανέλαβαν την υποχρέωση να ολοκληρώσουν την εσωτερική αγορά μέχρι το 1992.
• Η τέταρτη Διακυβερνητική Διάσκεψη άρχισε το Δεκέμβρη του 1990 και τελείωσε το Δεκέμβρη του 1991. Σ' αυτήν πήραν μέρος ακόμη η Ισπανία και η Πορτογαλία. Η Διάσκεψη αυτή κατέληξε με τη Συνθήκη για την Ευρωπαϊκή Ενωση,που έγινε περισσότερο γνωστή ως Συνθήκη του Μάαστριχτ.Το κυριότερο στοιχείο αυτής της Συνθήκης ήταν η πορεία προς την Οικονομική και Νομισματική Ενωση, ενώ δίνεται και το πρόπλασμα της πολιτικής ενοποίησης.
• Η πέμπτη Διακυβερνητική Διάσκεψη αρχίζει στις 29 του Μάρτη 1996 στο Τορίνο και τελείωσε τον Ιούνη του 1997 στο Αμστερνταμ με την υπογραφή της ομώνυμης Συνθήκης.Στις χώρες - μέλη προστέθηκαν και η Αυστρία, η Σουηδία και η Φινλανδία. Με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ επικυρώνεται η πορεία της ΟΝΕ και αποφασίζεται η διεύρυνση της Ενωσης προς την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και την Κύπρο. Ενσωματώθηκε επίσης στη Συνθήκη η Συμφωνία Σένγκεν.

Σ' όλα αυτά τα στάδια, όπως προαναφέραμε, η οικονομική ολιγαρχία, μέσω των πολιτικών της εκπροσώπων, προσδιόριζε τα χαρακτηριστικά και την πολιτική κατεύθυνση.

Αυτό προκύπτει και από τη ληξιαρχική πράξη γέννησης της σημερινής Ευρωπαϊκής Ενωσης, την οποία υπογράφουν το 1950 οι μεγαλύτερες πολυεθνικές στους κρίσιμους τομείς του άνθρακα και του χάλυβα.

Στο πρώτο διάστημα οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες έπρεπε να παίρνουν υπόψη τους ιδιαίτερα την ισχυρή παρουσία των ΗΠΑ στην Ευρώπη, με τη μορφή της εγγυήτριας δύναμης κατά της "αυτοκρατορίας του κακού", του σοσιαλιστικού συστήματος.

Η διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, η ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων, η ενοποίηση της Γερμανίας στα τέλη της δεκαετίας του '80 διαμόρφωσαν νέα δεδομένα.Οι "εταίροι" άρχισαν να συζητούν όχι μόνο για την οικονομική, αλλά και την πολιτική ενοποίηση, προκειμένου να ισχυροποιήσουν το "χαρτί" τους στο παιχνίδι της αναδιανομής των αγορών. Το πρώτο αποτέλεσμα αυτών των συζητήσεων ήταν η Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Μοιραία οι διεθνείς εξελίξεις είχαν συνέπειες και στο εσωτερικό των χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η ολιγαρχία πέρασε σε μια συνεχή επίθεση κατά των στοιχειωδών κατακτήσεων των εργαζομένων.

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική διαχείριση επιβάλλεται ως απαίτηση τηςΣυνθήκης του Μάαστριχτ με τα κριτήρια που θέσπισε για την Οικονομική και Νομισματική Ενωση. Τα πάνω από είκοσι εκατομμύρια ανέργων στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τα πάνω από πενήντα εκατομμύρια ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας είναι το απαραίτητο τίμημα που πληρώνουν οι λαοί.Κι όταν ακόμα οι αστικές κυβερνήσεις ασχολούνται με τα θέματα αυτά, το κάνουν απ' το φόβο των ανεξέλεγκτων αντιδράσεων και με στόχο όχι την αντιμετώπισή τους, αλλά τη συγκάλυψή τους. Απόδειξη είναι η "Λευκή Βίβλος",η οποία στα λόγια έγινε για την αύξηση της απασχόλησης, στην πράξη όμως μοιράζει την ανεργία σ' όλους τους εργαζόμενους, ενώ δίνει τη χαριστική βολή στα υπολείμματα του λεγόμενου "κράτους πρόνοιας".

Στην ουσία, η Συνθήκη του Μάαστριχτ και η ΟΝΕ λειτούργησαν σαν ένας τεράστιος μηχανισμός αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου με τη μεταφορά τεράστιων πόρων από την εργασία προς το κεφάλαιο.

Οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι μεγάλες τράπεζες και, βέβαια, τα οικονομικά ισχυρά κράτη, με επικεφαλής την ηγεμονική Γερμανία, προσπάθησαν στο Αμστερνταμ, με δεδομένες τις αντιθέσεις τους, να προωθήσουν την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας, χωρίς οριστική κατάληξη. Ετσι έμεινε η ΟΝΕ που εμπλουτίστηκε με το "Σύμφωνο Σταθερότητας" για ακόμη αυστηρότερη δημοσιονομική πειθαρχία και η διεύρυνση προς την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, μια νέα "σταυροφορία" για τη λεηλασία του παραγωγικού πλούτου αυτών των χωρών και την άλωση των νέων αγορών. Μαζί μ' αυτά η Συνθήκη Σένγκεν για τη δημιουργία ενός τερατώδους αστυνομικού μηχανισμού, απαραίτητου για τον έλεγχο και την καταστολή του λαϊκού κινήματος που αναπτύσσεται.

Στη Σύνοδο των Βρυξελλών μπορούμε να πούμε ότι οι "15" εξέδωσαν τη ληξιαρχική πράξη γέννησης του ΕΥΡΩ, του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, το οποίο, όπως λέγεται, θα αρχίσει να κυκλοφορεί από την 1η Γενάρη του 2001 και θα αντικαταστήσει τα εθνικά νομίσματα των χωρών - μελών από την 1η Ιούλη της ίδιας χρονιάς. Το ΕΥΡΩ θεωρείται το ορόσημο μιας προσπάθειας, ακόμη πιο αποτελεσματικής πολιτικής προσαρμογών των κρατών -μελών στις επιδιώξεις και απαιτήσεις του πολυεθνικού κεφαλαίου.

Ισως το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο αυτής της φάσης θα είναι η λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, μιας υπερτράπεζας που θα αποφασίζει για τη νομισματοπιστωτική πολιτική σε κοινοτικό επίπεδο, όσο και για κάθε χώρα - μέλος. Σ' αυτό αποτυπώνεται ίσως περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο το μέγεθος αυτού που ονομάζουμε δικτατορία των πολυεθνικών, των τραπεζιτών, της χρηματιστικής ολιγαρχίας.